Vicente Blasco Ibáñez: Diferenzas entre revisións

Quixo que a súa vida fose a súa mellor novela e conseguiuno. Militante do partido [[republicano]] desde a súa xuventude, fundou o diario ''[[El Pueblo (diario de Valencia)|El Pueblo]]'' en Valencia, foi deputado en [[Cortes Xerais|Cortes]] en diversas ocasións e bateuse en duelo varias veces. Nun destes desafíos estivo a punto de perder a vida pois a bala alcanzou a fibela do cinto, grazas á cal salvouse. Tivo amores tempestuosos, e cara [[1909]] viaxou a [[Arxentina]] onde, ademais de crear dúas cidades, [[Nova Valencia]] e Cervantes, impartiu conferencias sobre a historia e a literatura casteláns. Anos despois, cansado da súa vida de colonizador na que recolleu algúns fracasos que non lle son atribuíbles, marchou a [[París]], coincidindo coa chegada ao poder de [[Cánovas del Castillo]] e o inicio da [[Primeira Guerra Mundial]]. Recibiu o encargo persoal do Presidente [[Raymond Poincaré]] de escribir unha novela sobre a guerra. E foi ''Los cuatro jinetes del Apocalipsis'', que cativou ou público norteamericano e chegou a ser máis lida que a [[Biblia]] naquel país. Cultivou diversos xéneros dentro da narrativa. Así, obras como ''Arròs i tartana'', ''Canyes i fang'' ([[1902]]) o ''[[La barraca]]'' (1898), entre outras, pódense considerar novelas rexionais. Ao mesmo tempo, destacan os seus libros de carácter histórico, como ''[[Mare Nostrum (Blasco Ibáñez)|Mare Nostrum]]'', ''Los cuatro jinetes del Apocalípsis'' ([[1916]]), ''El Papa del Mar'', ''A los pies de Venus'' ou de carácter autobiográfico como ''La maja desnuda'', ''La voluntad de vivir'', ''La catedral'', fresco detallado dos manexos eclesiásticos da [[Catedral de Toledo]], e sobre todo ''[[Los argonautas]]'', onde mestura a súa propia biografía coa historia da colonización española de [[América]].