Giorgio Agamben: Diferenzas entre revisións

 

Entre as súas obras destaca [[''Homo Sacer'']]. Homo Sacer, enuncia unha filosofía política na que estuda as relacións entre o dereito, poder soberano e as expresións cívico-sociales deste último. Crítico da sociedade contemporánea, que analiza desde un enfoque que rompe cos paradigmas constitucionalistas do [[Estado de dereito]], o seu pensamento da continuidade ás formulacións de [[Benjamin]] e [[Foucault]], dous autores centrais no discurso argumental, no que fai unha descrición dramática do cidadán desposuido, diminuido a unha condición política vexetativa, onde as expresións de participación política foron esterilizadas.

Retoma a distinción aristotélica entre ''zoe'' e ''bios'', conceptos descritivos da vida espida de atributos e vida digna, advirte como na sociedade contemporánea, onde abundan os grupos humanos baixo mínimos (emigrantes, refuxiados, deportados, etcétera) redescúbrese o homo sacer, a vida espida, a realidade biolóxica desprovista de toda condición cívica... Unha proxeción da biopolítica enunciada por Foucault, como forma degradada da democracia política e expresión do poder sobre un conxunto social no tanto de ciudadáns como de seres vivos.

A crítica e o pesimismo de Agamben chegan a establecer unha liña de continuidade entre as formas políticas dictatoriais como o nazismo e o fascismo cos modelos democráticos occidentais dos nosos días, onde os dispositivos de poder, nos que mete aos medios de comunicación, absorben, modelan e xestionan a soberanía. O denominador común, antes e agora, é a capacidade de reducir a condición humana a vida núa e impoñer estados de excepción, esto é, atribuir ou desatribuir a condición cívica, gradualizala e redefinirla, con casos límite como o dos prisioneiros da base norteamericana de Guantánamo, sinala Agamben. As formas totalitarias que se esconden baixo a pel da democracia coñecen modalidades onde o Estado de dereito prescinde do dereito e xustifica os estados de excepción como mecanismos de defensa da democracia. É o que Agamben, que pon como exemplo a política presidencial de [[George Bush]], denomina “guerra civil legal”.

 

Así Auschwitz, xa no só se presenta como o campo da morte senón como o lugar dun experimento todavía impensado no que as características entre o humano e o inhumano se difuminan. Sometida a proba de Auschwitz, a enteira reflexión moral do noso tempo mostra a súa completa insuficiencia, e o que entre a súas ruínas aparece o perfil incerto dunha nova terra ética: a do testimonio. Remata a obra cunha cita de Bronislaw Goscinski onde aparecen unha serie de preguntas que falan dos musulmáns, onde se presentan como persoas sen dereitos e considerados cans vagabundos cuxa única salvación é o crematorio.

Nas dúas obras anteriores de Agamben refléxanse dúas ideas principais:

No primeiro lugar, se hai un incremento do control político sobre as nosas vidas, este control xa non se desarrolla a través dos aparatos tradicionais de control e sometemento (a Xustiza, a policía, etc., que supoñen a existencia dos individuos en tanto ciudadáns) senón a través de mecanismos que despoxan previamente ós individuos de todo dereito ou etiqueta xurídica: a nutrición, os sistemas sanitarios (a mesma definición de “morte cerebral” é un dispositivo que fai dos corpos meros bancos de órganos), la eutanasia y el control de la natalidad. En segundo término, existe una paradoja jurídica que puededejar al sujeto dentro e fóra da lei ó mesmo tempo. Fóra da lei, deixa de ser un suxeito xurídico e transfórmase nunha mera existencia, unha “nuda vida”, tal e como os campos (de concentración e de exterminio) o demostran. Alí onde houbo existencia política habería agora nuda vida, que non sería senón a traducción moderna do homo sacer

[[cs:Giorgio Agamben]]

[[de:Giorgio Agamben]]