|
=== As orixes ===
En [[845]], [[Carlos II, Sacro Emperador Romano-Xermánico|Carlos o Calvo]] designou para o posto de ''Forestier royal'' da rexión ao leste de [[Angers]] un señor de segunda fila chamado '''''Tortulf''''', que gobernou ata despois do [[851]], cando o sucedeu o seu filloofillo '''Tertul''', un xefe militar, que destacou nas loitas contra o rei bretón Erispoé e no [[852]] contra os [[Normandos|nórdicos]], polo que recibiu máis posesións en Chateau Landon (Gatinais e o Orleanesado. Tertul morreu no [[877]] e sucedeuno o seu filloofillo '''Ingelger''', que, pola súa nai Petronella, estaba relacionado con Hugo, o abade duque de [[Neustria]], e personaxe principal do reino. Recibiu o Vizcondado de Orleáns e logo a prefectura militar de [[Tours]]. Ingelger tamén emparentou cos señores de Buzancais e a súa muller aportoulle como dote algunhas terras (Chatillon sur Indre e unha parte do territorio de Amboise ). En [[879]], o rei concedeulle a parte oriental de Anjou ao leste de Mayenna (o oeste pertencíalle ao conde Lambert de [[Nantes, Francia|Nantes]], pero foi conquistada polos [[Pobo bretón|bretóns]]). Morreu no [[888]] e sucedeuno o seu fillo '''Fulque I o Roxo'''.
En [[898]], o rei deulle a Fulque o vizcondado de Angers (onde sucedeu a Hardrad) e a parte occidental de Anjou. A súa muller era Roscilla, filla de Garnier, señor de Loches. Recibiu o título de Conde de Anjou en [[929]], título que van levar os seus sucesores desde entón. En liña directa, esta primeira dinastía extinguiuse en [[1060]] e o condado pasou a Godofredo III o Barbudo, conde de Gatinais, filloofillo de Ermengarda, irmá do último conde, que inaugurou a dinastía chamada ''[[Casa de Plantagenet|Plantagenet]]''. Con [[Henrique II de Inglaterra|Henrique]], filloofillo de '''Godofredo V de Anjou''', esta dinastía chegou ao trono de [[Inglaterra]] en [[1154]].
=== O paso á coroa real e á dinastía Capeto de Anjou-Sicilia ===
Confiscado polo [[Monarca|rei]] [[Filipe II de Francia|Filipe Augusto de Francia]], pertenceu á coroa ata [[1237]], cando o rei [[Luís IX de Francia]] llo regalou por matrimonio ao seu irmán '''[[Carlos de Anjou|Carlos I de Anjou]]''', conde de Provenza, que conquistou o [[Reino de Sicilia]]. En [[1282]], a rebelión de Sicilia en favor de [[Pedro III de Aragónn|Pedro o Grande]], rei de [[Coroa de Aragónn|Cataluña-Aragónn]], coñecido como ''[[Vésperas sicilianas]]'', quitoulle a illa e inmediatamente [[Calabria]]. As loitas entre os Anjou e os cataláns duraron 21 anos. Carlos II de Anjou, filloofillo de Carlos I, axustou a paz tres veces cos cataláns, pero só a derradeira, en [[1303]], foi definitiva. En [[1290]], Carlos II cedeu os condados de Anjou e Maine á súa filla '''Margarida de Anjou''' como dote do seu casamento con '''[[Carlos de Valois|Carlos I de Valois]]''' (Carlos III de Anjou); A este sucedeuno (en [[1325]] ) o seu filloofillo '''Filipe''' que, en [[1328]], chegou ao trono de Francia (Filipe VI ) e incorporou no os dous condados.
En [[1331]], o condado de Anjou foi cedido a '''Xoán''', segundo filloofillo de Filipe VI de Francia, que en [[1350]] subiu ao trono de Francia ([[Xoán II de Francia]]), e en [[1351]] cedeullo ao seu segundo filloofillo, '''Luís I de Anjou''' . En [[1360]], o condado foi convertido nun ducado. Luís foi adoptado pola raíña Xoana I de Nápoles, que o designou herdeiro, pero antes de chegar ao país o trono foi ocupado polo anterior adoptado e herdeiro Carlos de Durazzo ( Carlos III de Nápoles ), e morreu o [[30 de setembro|30 de setembro de]] [[1384]]. Sucedeuno o seu filloofillo, '''Luís II''', que en [[1387]] ocupou o condado de Provenza xunto aos partidarios de Carlos de Durazzo, e en [[1389]], falecido Carlos, foi coroado rei de Nápoles, aínda que despois de dez anos foi expulsado polos señores do reino. En [[1400]], Luís II casou con Violante de Aragónn; En [[1410]], regresou a Nápoles e derrotou ao rei Ladislao de Durazzo sen poder recuperar o trono. Morreu o [[29 de abril|29 de abril de]] [[1417]] e sucedeuno o seu filloofillo '''Luís III de Anjou''', que faleceu en [[1434]] e sucedeuno o seu irmán '''Renatoo de Anjou''', que loitou con [[Afonso V de Aragónn|Afonso de Aragónn]] pola posesión de Nápoles, ata [[1442]], cando Afonso se impuxo. Afonso, rei de Trinacria (Sicilia) e Sicilia (Nápoles), tomou o título de rei das dúas Sicilias. Renatoo estableceu a súa residencia en Saumur, Anjou, e logo en [[Aix-en-Provence|Aix-en Preovence]]. Á súa morte, en [[1480]], e mortos o seu filloofillo Xoán en [[1471]] e o seu neto Nicolao en [[1473]], un sobriño de Renatoo, Carlos (filloofillo de Carlos de Maine, irmán de Renatoo) foi proclamado rei nominal de Nápoles, duque de Anjou e Maine, e conde de Provenza, pero morreu en [[1481]] e a herdanza correspondeu ao rei [[Luís XI de Francia]] e as posesións francesas, así como os supostos dereitos sobre Nápoles tras a morte de '''Violant'''e, filla de Renatoo, en [[1483]], ficaron permanentemente incorporada á coroa (foi doada, con todo, en [[apanaxe]]).
== Lista dos condes de Anjou, despois duques de Anjou ==
|
