Revisión como estaba o 15 de xaneiro de 2020 ás 17:50 editar MAGHOI (conversa \| contribucións) Administradores 47.729 edicións referencias Etiqueta: Edición visual ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 16 de xaneiro de 2020 ás 10:47 editar desfacer MAGHOI (conversa \| contribucións) Administradores 47.729 edicións referencias Etiqueta: Edición visual Edición máis nova →
Liña 10: === Infancia === Eutarico naceu polo 480, e era membro da familia nobiliaria ostrogoda dos Amalos.<ref name=":2">Burns (1984), p. 92</ref> A súa liñaxe foi trazada por [[Xordanes]], que relatou na ''[[Gética]]'' que Eutarico era fillo de [[Veterico]], neto de [[Berismundo]], bisneto de [[Turismundo]] (quen foi rei dos visigodos entre 451 a 453)<ref>Xordanes, ''Getica'', cap. XIV, p. 81</ref> e tataraneto de [[Hunimundo, o Mozo]]; estes dous últimos foron reis ostrogodos a finais do século IV e comezo do V.[2] Eutarico creceu en Hispania, no [[Reino visigodo de Toledo]], onde tiña reputación de ser "un mozo forte en sabedoría e valor e saúde de corpo".<ref>Jordanes, ''Getica'', cap. LVIII''',''' p. 298</ref><ref name=":0">Bury (1958), p. 151</ref> Máis tarde el convertesuse en ''filius per arma (fillo en armas)'' do [[Lista de emperadores bizantinos\|emperador bizantino]] [[Xustino I]] (reinado 518–527), o que podería indicar que ocupou parte de súa infancia como soldado.<ref>Amory (1997), p. 65</ref> A relevancia de Eutarico no mundo gótico e romano era elevada, o que chamou a atención de Teodorico, o Grande (reinado de 474–526), co que estaba emparentado a través de Hermenerico.<ref name=":0" /><ref>Goetz & Jarnut & Pohl (2003), p. 93</ref> Este foi un rei ostrogodo que gobernara un vasto territorio ao norte do [[mar Negro]], na rexión de [[Oium]], do cal Eutarico era descendente en 5ª grao pois Teodorico era descendente de Vultulfo, o irmán máis vello de Hermenerico.<ref name=":3">Hodgkin (1891), capítulo XIII</ref> [[Ficheiro:Theoderic_Quarter_Siliqua_80000847.jpg\|miniatura\|[[Siliqua]] de Teodorico, o Grande (reinado 474–526)\|alt=]] Polo final do século V, Teodorico era rei dos ostrogodos e gobernaba a Italia, [[Dalmacia (provincia romana)\|Dalmacia]] e [[Pannonia]] coa capital en Révena e, a maiores, era un aliado próximo ao emperador bizantino [[Zenón (emperador)\|Zenón I]] (reinadi do 474–475; 476–491). A pesar de haber unha tensión entre Teodorico e o sucesor imperial [[Anastasio I (emperador)\|Anastasio I]] Dicoro (r. 491–518), Xustino I durante seu reinado procurou reconciliarse con el, pois a súa influencia no mundo bárbaro tornábao un aliado poderoso.~~[8][9]~~<ref>Mitchell (2006), p. 120</ref><ref>Barker (1975), p. 148</ref> Tendo traballo ao longo de súa vida para estabelecer un reino e fortalecer relacións coa [[Igrexa católica\|Igrexa]] e [[Roma]], Teodorico pretendía estabelecer unha dinastía. O seu casamento con [[Audofleda]], con todo, procurou tan só unha filla, [[Amalasunta]]. Polo tanto, para alcanzar súas ambicións, Teodorico tiña que garantir a escolla dun xenro cunha liñaxe forte igual á súa. As súas investigacións nas liñaxes reais góticas, que estaban por aquel tempo amplamente distribuídas a través da [[Europa]], levárono até Hispania. Alí, descubriu Eutarico, o último herdeiro doutro ramo dos [[Amalos]], que tiña recentemente asumido a rexencia de Hispania.<ref name=":0" /> Con todo, estudos máis recentes, con todo, suxiren que a liñaxe de Eutarico como propia dos Amalos puido ser unha invención de Teodorioco para axuda-la ambición de estabelecer a continuidade dinástica.<ref name=":4">Wolfram (19909, p. 328</ref> Segundo a ''Gesta Theoderici'', Eutarico pertenceu aos [[Alanos]] en vez da dinastía dos Amalos.<ref>Bachrach (1973), p. 97</ref> Mentres [[Xordanes]], na súa historia dos godos, fai referencia á prudencia e á virtude (''prudentia et virtus'') de Eutarico; iso tamén puido ser unha creación de Teodorico. Estas cualidades eran recoñecidas como requisitos da ideoloxía etnográfica gótica, expresando un código de civilidade deles. Sería altamente beneficioso para o xenro escollido no caso de que el as tiver.<ref>Amory (1997), pp. 58; 451</ref> Con todo, estudos máis recentes, con todo, suxiren que a liñaxe de Eutarico relacionada aos Amalos pode ser unha invención deliberada por parte de Teodorico para axudar súas ambicións de estabelecer a credibilidade dinástica.[10] Segundo a ''Gesta Theoderici'', Eutarico pertenceu á casa gótica de [[Alanos\|Alano]] en vez da dinastía dos Amalos.[11] Mentres [[Xordanes\|Jordanes]], en súa historia dos godos, fai referencia á prudencia e á virtude (''prudentia et virtus'') de Eutarico, iso tamén pode ser unha creación de Teodorico. Estas calidades eran recoñecidas como requisitos da ideoloxía etnográfica gótica, expresa no código de civilidade deles. Sería altamente benéfico para o genro escollido polo rei no caso de que el as posuíse.[12] === Corte de Teodorico === [[Ficheiro:Nuremberg_chronicles_f_143v_3.jpg\|miniatura\|Miniatura de [[Casiodoro]] proveniente da [[Liber chronicarum\|Crónica de Nuremberg]]\|alt=]] No 515, Eutarico respondeu á chamada de Teodorico, o Grande e mudouse para a corte ostrogoda en Rávena. Alí, recibiu a Amalasunta en casamento<ref name=":3" /><ref>Martindale (1980), p. 438</ref> e foi aclamado como herdeiro.<ref name=":2" /> Mentres, en Italia, desempeñou un importante papel político no reino ostrogótico pois conseguiu a estima da corte e, ao mesmo tempo, era respectado polos romanos. Porén, os autores católicos do período indican que, mentres o seu sogro era valorado pola súa política de tolerancia, Eutarico actuou máis como un "ariano fanático".~~[14]~~<ref name=":5">Bradley (2005), p. 176</ref> No 498, como vicexerente imperial nominal de Italia, Teodorico recibira o dereito de nomear o candidato consular occidental para cada ano. Con todo, impuxéraselle, tamén, unha restrición: só podía seleccionar cidadáns romanos para esa posición. Mais para ascender Eutarico, o rei desexaba facelo cónsul para o ano 519. Así, para evita-la restrición imposta para os nomeamentos, e como un favor para Teodorico, Eutarico foi nomeado para esa posición polo propio Xustino I en xaneiro do 519.<ref name=":5" /> Ao garantirlle a cidadanía romana, aceptalo como co-cónsul e denominalo como "fillo-en-armas", Xustino I conseguiu estreitar os lazos con Teodorico. Alén diso, Xustino I favoreceu aínda máis ao concederlle o consulado senior.[10][15] Está acreditado que as celebracións que marcaron o seu ascenso festexáronse con "presentacións magníficas de bestas salvaxes traídas da África" e que un diplomático en misión na Italia, o [[patricio]] Símaco, estaba "maravillado coas riquezas dadas polos godos e romanos".[16]▼ Durante este período, foi loubado por Casiodoro no senado[17] nun eloxio no cal era comparado cos grandes cónsules do pasado. A pequena Crónica, que Cassiodoro escribiu para parabenizalo polo seu consulado, é coñecida por centrarse no ascenso de Eutarico dende unha posición de gran honra civil, en vez das vitorias militares, como sería máis común para o pasado da nobreza gótica. O seu período como cónsul é retratado amplamente como un período de prosperidade para o Imperio Romano do Occidente no que se promulga un código de civilidade. En marzo de 519, o [[cisma acaciano]] que separara as igrexas Oriental e Occidental durante os 35 anos anteriores, quedara rematado e as igrexas reconciliadas.[18] Como complemento á prosperidade sentida polos pobos do Imperio Romano, o ano do consulado de Eutarico tamén foi descrito como semellando "[un ano] de relucente promesa para o Reino Ostrogodo".[19]▼ ▲Ao garantirlle a cidadanía romana, aceptalo como co-cónsul e denominalo como "fillo-en-armas", Xustino I conseguiu estreitar os lazos con Teodorico. Alén diso, Xustino I favoreceu aínda máis ao concederlle o consulado senior.~~[10][15]~~<ref name=":4" /><ref name=":6" /> Está acreditado que as celebracións que marcaron o seu ascenso festexáronse con "presentacións magníficas de bestas salvaxes traídas da África" e que un diplomático en misión na Italia, o [[patricio]] Símaco, estaba "maravillado coas riquezas dadas polos godos e romanos".~~[16]~~<ref>Cassiodoro século VI, p. 1364</ref> ▲Durante este período, foi loubado por Casiodoro no senado~~[17]~~<ref>Barnish (1992), Var. ix.25</ref> nun eloxio no cal era comparado cos grandes cónsules do pasado. A pequena Crónica, que Cassiodoro escribiu para parabenizalo polo seu consulado, é coñecida por centrarse no ascenso de Eutarico dende unha posición de gran honra civil, en vez das vitorias militares, como sería máis común para o pasado da nobreza gótica. O seu período como cónsul é retratado amplamente como un período de prosperidade para o Imperio Romano do Occidente no que se promulga un código de civilidade. En marzo de 519, o [[cisma acaciano]] que separara as igrexas Oriental e Occidental durante os 35 anos anteriores, quedara rematado e as igrexas reconciliadas.<ref name=":2" /><ref>Amory (1997), p. 66</ref>[18] Como complemento á prosperidade sentida polos pobos do Imperio Romano, o ano do consulado de Eutarico tamén foi descrito como semellando "[un ano] de relucente promesa para o Reino Ostrogodo".[19] A crónica católica coetánea de Anónimo Valesiano retrata a Eutarico dende un punto de vista negativo, afirmando que era un home rudo e inimigo da fe católica[20] e que tomaría partido polos xudeus nos disturbios antixudeus en Rávena sobre os dereitos de congregación xudía nas súas sinagogas. Este desacordo suscitou un conflito entre [[Arianismo\|arianos]] e católicos no que o ariano Eutarico escolleu axudar os xudeus. Liña 31 ⟶ 33: [[Ficheiro:Follis_of_Theodahad.jpg\|esquerda\|miniatura\|[[Follis]] do [[Ostrogodos\|rei]] [[Teodato]] (reinado 534–536)\|alt=]] === Morte e legado === Eutarico morreu no 522 con 42 anos, menos de tres anos despois do seu consulado.<ref>Barker (1975), p. 249</ref> A súa morte causou problemas a Teodorico, que viu frustrados os seus intentos de uni-los dous reinos e establecer unha dinastía.<ref name=":6">Heather (1996), p. 253</ref> Aínda que Eutarico e Amalasunta tiveron un fillo chamado Atalarico que nacera en 516, e unha filla chamada [[Matasunta]], a dinastía non conseguiu establecerse de xeito definitivo.<ref>Bury (1958), p. 152</ref> Teodorico nomeou a Atalarico como o seu herdeiro no 526, e a nai de Atalarico actuou como rexente do seu fillo trala morte do rei aquel ano. Igualmente, [[Atalarico]] morreu en outubro de 534, aos 18 anos.<ref name=":1">Heather (1996), p. 262</ref>

Eutarico: Diferenzas entre revisións