Amalasunta: Diferenzas entre revisións

Ao morrer o fillo no 534, e dadas as malas relacións coa nobreza goda, enviou embaixadas a Xustinniano para saber se lle daría asilo en caso de ter que marchar de Italia, ao que Xustiniano respostou afirmativamente e preparoulle un palacio en Dirraquio.<ref>Le Beau (1827), pp. 286-287</ref> Finalmente, Amalasunta non marcha e escolleu como rei ao seu curmán [[Teodato]], [[Ducado de Tuscia|duque de Tuscia]] e fillo de [[Amalafrida|Amalafreda]], irmá de Teodorico, ao que asocia ao trono. A pesar das malas accións e ambicións deste en Tuscia e da opinión desfavorable entre godos e romanos, tratou de utilizar a Teodato como un elemento de equilibrio na súa política, tranquilizando ao bando godo (pois era da liñaxe de Teodorico) e asegurando as boas relacións con imperio oriental. Chamouno a Rávena e fíxoo xurar que ela non tería menoscabo do seu poder cando el se convertera en rei;<ref>Procopio de Cesarea (2007), p. 67</ref> Teodato botouse aos seus pés e xura todo o que lle pediu<ref>Le Beau (1827), p. 290</ref> mais, contrariamente aos xuramentos, quitouna do poder despois de ter despedido aos seus servintes. Tamén espallou o rumor de que, Amalasunta, recluiunaera a responsábel da sospeitosa morte da súa nai Audofleda e tras acusala e perseguila dende Rávena, a recluiu nunha illa do Lago Bolsena. Ante a crítica e a presión de Xustiniano por tela encarcerada, fixo esganarque escribise unha carta indicando que recibía bo trato na prisión e cando, Xustiniano, non contento coas explicacións mandou ao seu embaixador Pedro, o anoPatricio, para que se encontrase con Teodato en Rávena para ceibar a Amalasunta, Teodato a fará esganar no baño polos seus seguinteinimigos.<ref>{{Cita libro|título=Annales du Moyen Age|apelidos=|nome=|editorial=Libraire Lagier|ano=1825|ISBN=|ref=|volume=III|páxina=13}}</ref>

EesteEste crime foi o ''[[casus belli]]'' alegado por Xustiniano para ordenar a [[Belisario]] a invasión de Italia, dando comezo á [[Guerra gótica de Italia]]<ref name=":0" /> que devastou a península durante case vinte anos. Por outra banda, os príncipes francos, curmáns de Amalasunta, esixiron unha reparación, polo que Teodato houbo pagarlles unha multa (''[[wergeld]]'') de 50.000 sólidos, o que ocasionaría a división entre os irmáns pola repartición do ouro.<ref>Dumezil (2013), p. 165</ref>

* Amalasunta é un dos personaxes clave na peza ''[[Antiochus]]'' de [[Thomas Corneille]] en 1672.