Eduardo Blanco Amor: Diferenzas entre revisións

Foi fillo de Aurora Amor, florista ourensá, e de Víctor Blanco, [[barbeiro]] procedente da zona de [[Mombuey]],{{Sfn|{{Versaleta|Allegue}}|1993|pp=25-29}} quen abandonou o fogar cando Blanco Amor tiña tres anos. A nai tivera un matrimonio anterior con Ramón Bóveda Guerra, de quen enviuvara en 1884 e con quen tivera tres fillos: Xulia, Cástor e Camilo Bóveda Blanco. Naceu no nº 17 da rúa da Paz, e foi [[Bautismo|bautizado]] como Eduardo Modesto. En [[1915]] comezou a traballar como secretario de dirección en ''[[El Diario de Orense]]''<ref>{{Cita web|título=Ficha do autor|url=http://bvg.udc.es/ficha_autor.jsp?id=edublanc|páxina-web=bvg.udc.es |data-acceso=24/8/2019}}</ref> da man de [[Xavier Bóveda]], curmán dos seus medio irmáns. E en 1917 estivo como porteiro na Inspección de Primeira Ensinanza, mais en [[setembro]] dese ano foi suspendido de emprego e soldo. Durante esta época frecuentou os faladoiros de [[Vicente Risco]], de quen tamén foi alumno na [[Escola Normal]], figura que tivo unha importancia decisiva na súa futura defensa e promoción da cultura galega.

En [[abril]] de [[1919]] emigrou a [[Buenos Aires]] para evitar ir á [[guerra do Rif]].{{Sfn|{{Versaleta|Allegue}}|1993|p=43}} Alí continuou en contacto con intelectuais galegos da emigración, tomando parte activa na [[Federación de Sociedades Gallegas Agrarias y Culturales]], fundada en [[1921]], que pretendía aglutinar tódolos inmigrantes galegos e da que chegaría a ser director do seu órgano ''[[El Despertar Gallego (1922)|El Despertar Gallego]]''. No [[1924]] coñece a [[Ramón Suárez Picallo]], que había ser o seu grande amigo.<ref name="MEMBROS">{{Cita web|título=Membros da Academia - Plenario |url=https://academia.gal/plenario?p_p_id=ManageChairs_WAR_ragportal&p_p_lifecycle=0&p_p_state=normal&p_p_mode=view&p_p_col_id=column-1&p_p_col_count=1&_ManageChairs_WAR_ragportal_action=showAcademic&_ManageChairs_WAR_ragportal_selLetter=B&_ManageChairs_WAR_ragportal_id=100 |editorial=Real Academia Galega |data-acceso=25/8/2019}}</ref> En [[1923]] fundou con [[Ramiro Isla Couto]] a revista ''[[Terra (1923)|Terra]]'', en lingua galega. Máis adiante participou tamén noutra publicación galeguista chamada ''[[Céltiga (revista)|Céltiga]]'', da que tamén será director. En [[1926]] entrou a formar parte do diario arxentino ''[[La Nación]]'', onde coñeceu escritores arxentinos como [[Leopoldo Lugones]], [[Jorge Luis Borges|Borges]], [[Ernesto Sabato]], [[Mallea]] e o uruguaio [[Horacio Quiroga]]. Tamén colaborou con publicacións como ''[[Correo de Galicia (Buenos Aires)|Correo de Galicia]]'' e a ''[[Revista de la Casa de Galicia]]''.

A súa condición [[homosexualidade|homosexual]]<ref>Blanco Amor, E. (2004): ''A ollada do desexo. Ollada fotográfica 1933-1973''. Limiar de [[Carlos Lema]]. Vigo: Ed. Galaxia. Páx. 10.</ref> reflíctese en obras como ''[[A esmorga]]'' ou no volume ''Ars amandi'', compilación de poesía amatoria.<ref name="SALGADO">{{Cita publicación periódica |ligazónautor=Daniel Salgado |nome=Daniel |apelidos={{Versaleta|Salgado}} |url=https://elpais.com/diario/2007/03/16/galicia/1174043913_850215.html |título=Dos arquivos de Blanco Amor |xornal=El País |data=16/3/2007 }}</ref>

En [[1927]] publicou a súa primeira obra, a narración curta ''Os Nonnatos,'' publicada na Revistarevista ''[[Céltiga (revista)|Céltiga]]'' o 25 de maio''.'' "Xacobe descobre o seu perfl" foi un adianto de novela publicado en 1933 na revista ''[[Nós (revista)|Nós]]'' en tres capítulos''<ref name="JACOB" />, que acabou sendo publicada en 1993 como ''A escadeira de Jacob''.

En [[1959]] publicou unha novela de extraordinaria importancia para a renovación da narrativa galega: ''[[A esmorga]]''. Esta obra desenvólvese en Auria e marca un fito na ruptura das tendencias costumistas e populares da literatura galega, debido á súa técnica innovadora: o único que se pode ler son as contestacións dun reo nun xuízo, que conta as aventuras que o levaron á condena. É o modo de, sen facer un texto bilingüe, darlle verosimilitude a un diálogo entre un xuíz, que fala castelán, e un reo que fala galego. Amais de deberse ao afán de verosimilitude, o silencio do xuíz representa a xordeira da xustiza, o seu papel represor e castigador. A novela, ambientada nos baixos fondos ourensáns, céntrase en tres personaxes transgresores e marxinais que van sendo levados a un final tráxico.

Outra obra que tivo gran repercusión foi o libro de relatos ''[[Os biosbardos]]'' (1962), relatos en primeira persoa con protagonista e narrador infantil distinto en cada conto. A súa última etapa foi moi fecunda, a pesar de ser postergado pola cultura oficial: en [[1970]] alumeou unha nova edición d' ''[[A esmorga]]'', e en [[1972]] apareceu a extensa novela ''Xente ao lonxe'', onde a través dos avatares que lle ocorren a unha familia de clase obreira, retrata a sociedade urbana, moi estratificada, do [[Ourense]] de principios de século.

Nos seus últimos anos prestou unha grande atención ao xénero teatral, con obras como ''Farsas para Títeres'' (1973, Ed. do Castro). Contén seis pezas: ''Romance de Micomicón e Adhelala, Amor e crimes de “Juan el Pantera”, Falsa morte e certa morte de Estoraque o Indiano, A verdade vestida, Un refaixo pra Celestina'' e ''Anxélica no ombral do ceio.'' En edición bilingüe castelán-galego, autotradución. En 1974 sae ''Teatro pra a xente'' (Galaxia) que contén: ''O cantar dos cantares, ou Galicia 1948, Fas e Nefas, ou o castelo enmeigado número 5.000 e pico, A carauta, Os baralláns;''; e tres contos escénicos'': ''A medosa Blandina, A lebre das ánimas, A tía Lambida.''. Ademais publicou a pequena peza esperpéntica ''Proceso en Jacobusland (Fantasía xudicial en ningures)'' que tivo problemas coa censura''.''

Blanco Amor foi un importante poeta sobre todo nos primeiros tempos. Comezou co libro de poemas de estética modernista ''[[Romances galegos]]'' (Buenos Aires: Editorial Céltiga'' [[1928]]). Seguiu con ''[[Poema en catro tempos]]'' ([[1931]], Buenos Aires), elexía á morte dun pescador. Logo veu ''Cancioneiro'' ([[1956]], Buenos Aires). Dous ''Cantos a Galiza encadeada'' ([[1946]]) foron publicados no xornal Galicia, da Federación de Sociedades Galegas.<ref>{{Cita libro |título=Actas do I Congreso Internacional "Curros Enríquez e o seu tempo". Tomo II|url=https://books.google.es/books?id=-42pCMJsxb0C&pg=PA413&lpg=PA413&dq=Cantos+a+Galiza+encadeada+BLANCO+AMOR&source=bl&ots=rbp2tEqJ1X&sig=ACfU3U2xkYafbCGjRlzze6XR3TCY5xjBcw&hl=gl&sa=X&ved=2ahUKEwjzgJLKz53kAhXPXRUIHXniDUMQ6AEwAnoECAkQAQ#v=onepage&q=Cantos%20a%20Galiza%20encadeada%20BLANCO%20AMOR&f=false |editorial=Consello da Cultura Galega |data=2003 |ISBN=9788495415790 }}</ref> Estes libros foron despois recollidos en ''Poemas galegos'' ([[1980]], Galaxia).

Dirixiu ''Céltiga'', ''Terra'', ''Galicia'', ''Ciudad'' e colaborou en ''La Nación'', ''La Hora'', ''La Vaguardia'', ''Faro de Vigo''...<ref>{{Cita web|título=Praza das letras - Eduardo Modesto Blanco Amor|url=https://web.archive.org/web/20090420004615/http://www.prazadasletras.org/letras/autores/autor/799/eduardo-modesto-blanco-amor |páxina-web=web.archive.org |data=20/4/2009 |data-acceso=25/8/2019}}</ref> A súa obra xornalística, sobre todo en América en Castelán, é inxente. Contribuíu ao ensaio o con traballos como ''Chile a la vista'', ''El Padre Feijoo'', ''Volviendo a Ortega y Gasset'', ''Castelao'' e ''Las buenas maneras,'',<ref>{{Cita web|título=Eduardo Blanco Amor. Galegos. Gallegos|url=http://galegos.galiciadigital.com/gl/eduardo-blanco-amor |páxina-web=galegos.galiciadigital.com|data-acceso=25/8/2019 }}</ref> ''La peligrosa aventura de vivir en un pueblo'': ''escritos 1967-1971, A contrapelo.''. Ademais desenvolveu ao longo da súa vida unha intensa actividade como conferenciante e en programas de radio''.{{Sfn|{{Versaleta|Pena}}|2019|p=405}}