Bob Dylan: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Recuperando 2 fontes e etiquetando 0 como mortas. #IABot (v2.0beta15) |
|||
Liña 27:
Dylan aparece nas súas actuacións cunha [[guitarra]], un [[instrumento musical|teclado]] e unha [[harmónica]]. Apoiado por unha cambiante aliñación de músicos, permaneceu de xira de forma constante desde finais da década de 1980, no que veu a coñecerse como o ''[[Never Ending Tour]]'' (a xira interminable). Os seus logros no estudo de gravación e como artista foron unha dos acenos de identidade da súa carreira, aínda que xeralmente considérase que a súa maior contribución consiste na composición e escritura de cancións.<ref name = "Newsweek97">{{cita web| url = http://www.newsweek.com/1997/10/05/dylan-revisited.html| título = Dylan Revisited| autor = Gates, David| data = 6 de outubro de 1997| dataacceso = 8 de xuño de 2010| obra= Newsweek}}</ref>
Ao longo da súa carreira, Dylan foi recoñecido e honrado polas súas composicións, interpretacións e gravacións. Os seus discos valéronlle varios [[Premios Grammy|Grammys]], [[Premios Globo de Ouro|Globos de Ouro]] e [[premios Oscar|premios da Academia]], e o seu nome áchase no [[Salón da Fama do Rock|Salón da Fama do Rock and Roll]], o [[Salón da Fama de Compositores de Nashville]] e o [[Salón da Fama dos Compositores]]. En xaneiro de 1990, foi investido [[Cabaleiro da Orde das Artes e as Letras]] polo Ministro de Cultura de Francia [[Jack Lang]]. En 1999, foi incluído na lista das cen persoas máis influentes do século XX elaborada pola revista [[Time (revista)|Time]]. No ano 2000, gañou o [[Premio de Música Polar]] da [[Real Academia Sueca de Música]],<ref>{{cita web | url = http://www.polarmusicprize.com/newSite/2000.shtml | título = Polar Music Prize, 2000 | autor = Polar Music Prize | data = 1 de maio de 2001 | data-acceso = 26 de agosto de 2012 | urlarquivo = https://web.archive.org/web/20080529165045/http://www.polarmusicprize.com/newSite/2000.shtml | dataarquivo = 29 de maio de 2008 | urlmorta = si }}</ref> e en 2004 alcanzou o segundo posto na lista dos 100 mellores artistas de todos os tempos elaborada pola revista ''[[Rolling Stone]]'', logo de [[The Beatles]].<ref name="rollingstone.com">{{Cita web|título=
== Traxectoria ==
Liña 83:
=== 1965-1966: ''Highway 61 Revisited'' e ''Blonde on Blonde'' ===
En xullo de 1965, Dylan publicou o sinxelo "[[Like a Rolling Stone]]", que alcanzou o posto 2 nos Estados Unidos e o 4 no Reino Unido. Cunha duración superior aos seis minutos, a canción foi ampliamente encomiada por modificar as actitudes previas acerca do que un sinxelo pop é capaz de transmitir. [[Bruce Springsteen]] comentou acerca da primeira vez que escoitou a canción: "Ese golpe de [[Caixa (instrumento musical)|caixa]] ao principio da canción soaba coma se alguén abrise dunha patada a porta da túa mente".<ref>Bauldie, ''Wanted Man'' (en inglés), p. 191. ISBN 0-14-015361-6</ref> En 2004, a revista musical ''[[Rolling Stone]]'' situou a "Like a Rolling Stone" como a mellor canción de todos os tempos.<ref>{{Cita web| url = http://www.rollingstone.com/search?q=Like+a+Rolling+Stone&x=15&y=11| título = Like a Rolling Stone| dataacceso = 4-01-2013| autor = Rolling Stone| urlarquivo = https://web.archive.org/web/20150924225127/http://www.rollingstone.com/search?q=Like+a+Rolling+Stone&x=15&y=11| dataarquivo = 24-09-2015| urlmorta = si}}</ref> O seu son característico, cun [[riff]] de órgano e unha banda completa, tamén caracterizou ao seguinte traballo de estudo, ''[[Highway 61 Revisited]]'', titulado como homenaxe á estrada que trasladou a Dylan desde [[Minnesota]] ata o fervedoiro musical de [[Nova Orleans]].<ref>Gill, 1999, ''My Back Pages'', pp. 87-88. ISBN 1-85868-599-0</ref> As cancións do álbum seguían o mesmo ronsel do sinxelo, con ladaíñas surrealistas favorecidas pola guitarra blues de [[Mike Bloomfield]], pola sección rítmica e polo son característico do órgano de [[Al Kooper]]. A única excepción ofrécea "[[Desolation Row]]", última canción do álbum, cunha visión apocalíptica na que Dylan trata de transmitir referencias surreales a numerosas figuras da cultura occidental durante os seus once minutos e medio de duración. Andy Gill escribiu: "«Desolation Row» é un [[Épica|poema épico]] de once minutos de entropía que toma a forma dun desfile [[fellini]]ano de imaxes grotescas e extravagantes, no que aparece un enorme elenco de personaxes icónicos, algúns deles históricos ([[Albert Einstein|Einstein]], [[Nerón]]), algúns bíblicos ([[Noé]], [[Caín]] e [[Abel]]), algúns ficticios ([[Ofelia (personaxe)|Ofelia]], [[Romeo e Xulieta|Romeo]], [[Cenicienta]]), algúns literarios ([[T. S. Eliot]] e [[Ezra Pound]]) e outros que non encaixan en ningunha das categorías anteriores, en particular o Dr. Filth ["Dr. Sucidade"] e a súa dubidosa enfermeira".<ref>Gill, ''My Back Pages'', p. 89. ISBN 1-85868-599-0</ref>
Como promoción do álbum, Dylan tiña previsto realizar dous concertos en Estados Unidos e intentou conformar unha banda. [[Mike Bloomfield]] non estaba disposto a abandonar Butterfield Band, polo que Dylan escolleu a [[Al Kooper]] e a [[Harvey Brooks]] dos [[músico de sesión|músicos de sesión]] que traballaron en ''Highway 61 Revisited'' e a músicos de directo como [[Robbie Robertson]] e [[Levon Helm]], coñecidos polo seu traballo como banda de apoio de [[Ronnie Hawkins]] en [[The Band|The Hawks]].<ref>{{cita web | url = http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=9B0DE2DA103DF932A35752C1A961948260 | título = Recordings; Robbie Robertson Waltzes Back Into Rock | data = 1 de novembro de 1987 |dataacceso = 22/01/2013 | autor = [[The New York Times]]}}</ref> O 28 de agosto, un público aínda molesto co son eléctrico de Dylan interrompeu ao grupo en [[Forest Hills]]. A recepción da banda o 2 de setembro no [[Hollywood Bowl]] dos [[Os Ánxeles|Ánxeles]] foi máis favorable.<ref>Sounes, ''Down The Highway: The Life Of Bob Dylan'', pp. 189-90. ISBN 0-8021-1686-8</ref>
| |||