Táboa periódica dos elementos: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
de un > dun |
Recuperando 1 fontes e etiquetando 0 como mortas. #IABot (v2.0beta15) |
||
Liña 198:
Descoñécese o número exacto de elementos posibles. Unha teoría temperá proposta por Elliot Adams en 1911 e baseada na disposición dos elementos en cada unha das filas horizontais da táboa periódica indicaba que os elementos de peso atómico maior de 256± (ós elementos 99 ou 100) non existirían.<ref>{{Cita publicación periódica |last=Elliot|first=Q. A. |title=A modification of the periodic table|journal=Journal of the American Chemical Society|year=1911|volume=33 |issue=5 |pages=684–688 (688)|doi=10.1021/ja02218a004}}</ref> Unha estimación máis recente é que a táboa periódica podería rematar pouco despois da denominada [[illa de estabilidade]],<ref name=EB>{{Cita web|last1=Seaborg|first1=G.|url=http://www.britannica.com/EBchecked/topic/603220/transuranium-element|title=transuranium element (chemical element)|publisher=Encyclopædia Britannica|date=c. 2006|accessdate=16 de marzo de 2010|deadurl=no|archiveurl=https://web.archive.org/web/20101130112151/http://www.britannica.com/EBchecked/topic/603220/transuranium-element|archivedate=30 de novembro de 2010|df=dmy-all}}</ref> que se centraría ó redor do [[unbihexio|elemento 126]], xa que a extensión da táboa periódica e de núcleos está restrinxida polas [[liña de goteo nuclear|liñas de goteo]].<ref>{{Cita publicación periódica | first1=S.|last1=Cwiok|first2= P.-H.|last2= Heenen |first3= W.|last3= Nazarewicz |year=2005|title=Shape coexistence and triaxiality in the superheavy nuclei|journal=Nature|volume=433|bibcode = 2005Natur.433..705C |doi = 10.1038/nature03336 | issue=7027 | pmid=15716943 | pages=705–9}}</ref> Outras predicións de onde remataría a táboa periódica inclúen no elemento 128 por parte de [[John Emsley]],{{sfn|Emsley|2011}} no elemento 137 por parte de [[Richard Feynman]],<ref name="rscend" /> e no elemento 155 por parte de Albert Khazan.{{sfn|Emsley|2011}}{{efn|Karol argumenta que os efectos gravitacionais tornaríanse significativos cando os números atómicos pasan a ser astronomicamente grandes, superando polo tanto outros fenómenos de inestabilidade de núcleos supermasivos, e que as [[estrela de neutróns|estrelas de neutróns]] (con números atómicos da orde de 10<sup>21</sup>) poden considerarse como representantes dos elementos máis pesados no [[Universo]].<ref>{{cita publicación periódica|apelidos=Karol|nome=P. J.|ano=2002|título=The Mendeleev–Seaborg periodic table: Through Z = 1138 and beyond|revista=Journal of Chemical Education|volume=79|número=1|pp=60–63|doi=10.1021/ed079p60}}</ref>}}
O [[modelo de Bohr]] presenta dificultades para os átomos de número atómico maior de 137, xa que segundo ese modelo calquera elemento cun número atómico maior que 137 requiriría que os electróns 1s se desprazasen máis rápido que a [[velocidade da luz]].<ref>{{Cita libro |first1=R. |last1=Eisberg |first2=R. |last2=Resnick |year=1985 |title=Quantum Physics of Atoms, Molecules, Solids, Nuclei and Particles |publisher=John Wiley & Sons |isbn=978-0471873730 |edición=2ª |url=http://www.sicyon.com/resources/library/pdf/eisberg_resnick-quantum_physics.pdf |dataacceso=21 de decembro de 2017 |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20171222051214/http://www.sicyon.com/resources/library/pdf/eisberg_resnick-quantum_physics.pdf |dataarquivo=22 de decembro de 2017 |urlmorta=si }}</ref> A [[ecuación de Dirac|ecuación relativista de Dirac]] presenta problemas para os elementos con máis de 137 protóns. Para estes elementos a función de onda no estado fundamental de Dirac é oscilatoria en lugar de fixa, e non hai espazo entre o espectro de enerxía positivo e negativo, como se pode ver no [[paradoxo de Klein]].<ref>{{Cita libro |first1=J. D.|last1= Bjorken|first2=S. D.|last2= Drell |year=1964 |title=Relativistic Quantum Mechanics |publisher=McGraw-Hill |asin=B0000CMCMI}}</ref> Cálculos máis precisos tendo en conta os efectos do tamaño finito do núcleo indican que a enerxía de unión excede o límite por primeira vez para os elementos con máis de 173 protóns. Para os elementos máis pesados se non se enche o orbital máis interno 1s o campo eléctrico do núcleo tira un electrón do [[baleiro]], dando como resultado a [[emisión de positróns|emisión espontánea dun positrón]].<ref>{{Cita publicación periódica |first1=W. |last1=Greiner|first2= S. |last2=Schramm |year=2008 |revista=American Journal of Physics |volume=76 |pages=509 |doi=10.1119/1.2820395|título=Resource Letter QEDV-1: The QED vacuum}}</ref> Porén, isto non sucede se o orbital máis interno está cheo, polo que o elemento 173 non sería necesariamente o último da táboa periódica.<ref name="rscend">{{Cita publicación periódica|last=Ball|first=P.|journal=Chemistry World|url=http://www.rsc.org/chemistryworld/Issues/2010/November/ColumnThecrucible.asp|title=Would Element 137 Really Spell the End of the Periodic Table? Philip Ball Examines the Evidence|date=2010|publisher=Royal Society of Chemistry|accessdate=30 de setembro de 2012|deadurl=no|archiveurl=https://web.archive.org/web/20121021020542/http://www.rsc.org/chemistryworld/Issues/2010/November/ColumnThecrucible.asp|archivedate=21 de outubro de 2012|df=dmy-all}}</ref>▼
▲978-0471873730|edición=2ª|url=http://www.sicyon.com/resources/library/pdf/eisberg_resnick-quantum_physics.pdf}}</ref> A [[ecuación de Dirac|ecuación relativista de Dirac]] presenta problemas para os elementos con máis de 137 protóns. Para estes elementos a función de onda no estado fundamental de Dirac é oscilatoria en lugar de fixa, e non hai espazo entre o espectro de enerxía positivo e negativo, como se pode ver no [[paradoxo de Klein]].<ref>{{Cita libro |first1=J. D.|last1= Bjorken|first2=S. D.|last2= Drell |year=1964 |title=Relativistic Quantum Mechanics |publisher=McGraw-Hill |asin=B0000CMCMI}}</ref> Cálculos máis precisos tendo en conta os efectos do tamaño finito do núcleo indican que a enerxía de unión excede o límite por primeira vez para os elementos con máis de 173 protóns. Para os elementos máis pesados se non se enche o orbital máis interno 1s o campo eléctrico do núcleo tira un electrón do [[baleiro]], dando como resultado a [[emisión de positróns|emisión espontánea dun positrón]].<ref>{{Cita publicación periódica |first1=W. |last1=Greiner|first2= S. |last2=Schramm |year=2008 |revista=American Journal of Physics |volume=76 |pages=509 |doi=10.1119/1.2820395|título=Resource Letter QEDV-1: The QED vacuum}}</ref> Porén, isto non sucede se o orbital máis interno está cheo, polo que o elemento 173 non sería necesariamente o último da táboa periódica.<ref name="rscend">{{Cita publicación periódica|last=Ball|first=P.|journal=Chemistry World|url=http://www.rsc.org/chemistryworld/Issues/2010/November/ColumnThecrucible.asp|title=Would Element 137 Really Spell the End of the Periodic Table? Philip Ball Examines the Evidence|date=2010|publisher=Royal Society of Chemistry|accessdate=30 de setembro de 2012|deadurl=no|archiveurl=https://web.archive.org/web/20121021020542/http://www.rsc.org/chemistryworld/Issues/2010/November/ColumnThecrucible.asp|archivedate=21 de outubro de 2012|df=dmy-all}}</ref>
=== Formato óptimo ===
| |||