Johann Sebastian Bach: Diferenzas entre revisións

==== Órgano ====

[[Ficheiro:Orgelbuchlein title page.jpg|miniatura|Capa do ''Orgel-Büchlein''.]]

A maior parte da produción organística de Bach corresponde á primeira parte da súa carreira, cando ocupou varios postos de organista. Despois de 1717 non exerceu máis esa función de xeito oficial, aínda que o seu interese polo instrumento xamais desapareceu. Boa parte parece ter sido música de ocasións, dado o xeito precario e disperso co que chegou aos nosos días, sen datación, sen indicacións de rexistros e moitas veces en copias de baixa calidade, xerando moitos problemas ao seu estudo moderno. Só no final da súa vida se preocupou por revisar, organizar e publicar diversos traballos en coleccións. Convencionalmente dividiuse esa parte da súa produción en dous grupos principais: un de pezas baseadas en himnos luteranos, e outro en pezas de inspiración libre, mais iso non implica a separación entre o seu uso litúrxico e non litúrxico, habendo superposición neste aspecto.<ref>{{Cita Harvard|Boyd|2006|sp=si|pp=46-49}}</ref>

 

[[Ficheiro:Thomaskirche Choir.jpg|miniatura|Órgano da igrexa de S. Tomé en Leipzig.]]

 

 

Outro mito é que a obra de Bach caera no esquecemento inmediatamente despois da súa morte, e así permanecera ata ser resucitada a principios do [[século XIX]] por algúns entusiastas alemáns. As investigacións recentes, con todo, afirman que esa visión non é de todo correcta. Realmente a maior parte da súa produción desapareceu da vista xusto cando morreu o compositor, mais de moitos xeitos a súa memoria permaneceu e puido ser transmitida ás xeracións inmediatas.<ref>{{Cita Harvard|Applegate|2005|sp=si|p=200}}</ref> Varios dos seus fillos convertéronse en compositores reputados, e aínda que a maioría tivesen adoptado outras estéticas, mantiveron o nome de Bach vivo; Carl Philipp realizou interpretacións dalgunhas pezas vocais do seu pai a partir de [[1768]], incluíndo o ''Credo'' da ''Misa en Si menor'', e Wilhelm Friedemann fixo o mesmo, con aínda máis asiduidade, ambos encontrando unha boa resposta de público.<ref name="Geck, p. 27-29">{{Cita Harvard|Geck|2006|sp=si|pp=27-29}}</ref> Pouco despois Fasch comezou unha tradición de interpretacións dos seus [[motete]]s, e de seguido se fixeron accesibles edicións de ''[[Das wohltemperierte Klavier]]'', de ''[[Die Kunst der Fuge]]'', e dalgunhas [[cantata]]s. Os seus moitos alumnos tamén contribuíron legando ás xeracións seguintes a súa metodoloxía de ensino e con ela as súas pezas didácticas para teclado, como ''Das wohltemperierte Klavier'', as ''Invenións'' e outras. Críticos respectados como [[Friedrich Wilhelm Marpurg|Marpurg]], [[Ernst Ludwig Gerber|Gerber]] e [[Johann Nikolaus Forkel|Forkel]] publicaron notas favorables, e coleccionistas e amantes da "música antiga", como [[Gottfried van Swieten|Van Swieten]], [[Georg Poelchau|Poelchau]] e [[Christian Gottlob Neefe|Neefe]], buscaron os seus manuscritos, dispersos entre os seus fillos e alumnos, e divulgáronos entre un selecto grupo de coñecedores, onde estaban incluídos [[Joseph Haydn|Haydn]], [[Wolfgang Amadeus Mozart|Mozart]] e [[Ludwig van Beethoven|Beethoven]], que manifestaron a súa admiración polo vello mestre e foron influenciados por el. Grazas principalmente á intermediación de Poelchau, un gran número de partituras manuscritas puido ser preservado da destrución, acabando por encontrar abrigo na biblioteca da Singakademie e na Biblioteca Real de Berlín (actualmente depositadas na [[Biblioteca Estatal de Berlín]], que ata hoxe é o maior depósito de fontes orixinais da música bachiana). Mesmo así, o número daqueles que coñecían algo da obra bachiana a finais do [[século XVIII]] era reducido, e non dispuña de medios para diseminala a grande escala.<ref name="Geck, p. 27-29"/><ref>{{Cita Harvard|Applegate|2005|sp=si|pp=200-206}}</ref><ref>{{Cita Harvard|Geiringer|1966|sp=si|pp=339-340}}</ref>