Guerra de Inverno: Diferenzas entre revisións

* O Grupo Norte de Finlandia eraestaba unhaconstituído colecciónpor un conxunto de gardas brancos, gardas de fronteira, e unidades de reservistas dirixidas por [[Wiljo Tuompo]].

=== Primeiras batallas e avance soviético cara áa liña Mannerheim ===

Cara ao [[6 de decembro]] todasTodas as forzas de cobertura finlandesas retiráranseretiráronse cara áa liña Mannerheim contra o [[6 de decembro]]. O Exército Vermello comezara o seu primeiro grande ataque cara áa liña en [[Taipale]] (a zona entre a ribeira do lago Ladoga, o [[río Taipale]] e a [[canle de Suvanto]]). Ao longo do sector de Suvanto, os finlandeses tiñan unha lixeira vantaxe pola altura e a terra seca que permitía cavar nela. A artillaría finlandesa explorara a zona e tiña feitos xa plans para disparar, anticipándose ao asalto soviético. A [[batalla de Taipale]] comezou con 40 horas de ataque da artillaría soviética. Despois do bombardeo, a infantería soviética atacou a través do terreo aberto, pero foi rexeitada con graves perdas. Do 6 ao 12 de decembro, o Exército Vermello continuou intentando atacar cunha soa división. Despois diso reforzou a súa artillaría e levou tanques e a 150ª división de fusileiros ata a fronte de Taipale. O [[14 de decembro]] as reforzadas forzas soviéticas lanzaron un novo ataque pero foron rexeitadas novamente. Unha terceira división entrou na loita pero con resultados moi pobres, e entrou en pánico baixo o fogo da artillaría finlandesa. Os asaltos continuaron sen éxito, e o Exército Vermello sofreu grandes perdas. Un ataque típico dos soviéticos durante a batalla adoitaba rematar en só unha hora con 1.000 mortos e 27 tanques abandonados no xeo.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=76–78}} Ao norte do [[lago Ladoga]], na fronte de [[Ladoga Carelia]], as unidades defensoras finlandesas confiaron no terreo. Ladoga Carelia era un gran bosque virxe e non tiña unha rede de estradas para o moderno Exército Vermello.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=51–55}} O Oitavo Exército soviético estendera unha nova liña de ferrocarril ata a fronteira, a cal podía duplicar a capacidade de subministración cara á fronte. O [[12 de decembro]] o avance da 139ª división de fusileiros soviética, apoiada pola 56ª división de fusileiros, foi derrotada na [[batalla de Tolvajärvi]] por unha forza moito menor baixo o mando de [[Paavo Talvela]], converténdose na primeira vitoria finesa da guerra.{{Harvnp|Trotter|2002|p=121}}

O inverno de 1939-1940 foi excepcionalmente frío co [[istmo de Carelia]] experimentando unha temperatura récord de −43 °C o día [[16 de xaneiro]] de [[1940]].{{Harvnp|Paulaharju|1999|p=292}} No comezo da guerra só aqueles soldados finlandeses que estaban en servizo activo tiñan uniformes e armas. O resto tivo que loitar coa súa propia roupa, que para moitos soldados eran pezas normais de roupa de inverno co único engadido dunha insignia. Os soldados fineses nese clima tiñan a vantaxe de ser expertos no [[esquí de fondo]].{{Harvnp|Paulaharju|1999|pp=289–290}} O frío, a neve, o bosque e as longas horas de escuridade eran factores que podían favorecer aos finlandeses. Levaban capas de roupa, e as tropas esquiadoras vestían unha camuflaxe branco nevado. Esta camuflaxe facíaos case invisibles, e adicáronse a realizar ataques de [[Loita de guerrillas|guerrilla]] contra as columnas soviéticas. Ao comezo da guerra os tanques soviéticos estaban pintados na cor estándar verde oliva, e os homes vestían os uniformes caqui regulares. Non foi ata xaneiro de [[1940]] cando os soviéticos pintaron o seu equipo de branco e proporcionáronllelle proporcionaron traxes de inverno á súa infantería.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=145–146}}

O terreo no [[istmo de carelia]] non permitía a utilización de tácticas de guerrilla, polo que os finlandeses víronse forzados a recorrer á máis convencional [[liña Mannerheim]], cos seus flancos protexidos por grandes corpos de auga. A propaganda soviética afirmaba que era tan forte ou máis que a [[liña Maginot]] francesa. Os historiadores finlandeses, pola súa banda, menosprezaron a forza da liña, insistindo en que na súa maior parte estaba formada por trincheiras e refuxios cubertos por troncos convencionais.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=62–63}} Os finlandeses construíran 221 puntos fortes ao longo do istmo de Carelia, a meirande parte deles a comezos dosda anosdécada 20de 1920. Moitos foron ampliados a finais dosda década de 301930. A pesar desas preparaciónsestruturas defensivas, incluso as partes más preparadas da liña Mannerheim só tiñan un búnker de formigón armado por quilómetro. En xeral, a liña era máis débil queca outras liñas defensivas semellantes de [[Europa]].{{Harvnp|Vuorenmaa|1999|pp=494–495}} Segundo os fineses, a fortaleza real da liña eran os "túzaros defensores con moito ''sisu''" (unha expresión que podería traducirse como valor ou espírito de loita).{{Harvnp|Trotter|2002|pp=62–63}}

No lado leste do istmo o [[Exército Vermello]] intentou abrirse paso a través da liña Mannerheim na [[batalla de Taipale]]. No lado oeste as unidades soviéticas encararon áa liña finlandesa en [[Summa]], preto da cidade de [[Viipuri]], o día [[16 de decembro]]. Os finlandeses construíran 41 bunquers de cemento reforzados na zona de Summa, facendo a liña defensiva máis forte nesa área ca calquera outra do istmo de Carelia. Porén, debido a un erro de planificación, o pantano próximo de Munasuo tiña un oco de 1 quilómetro de ancho na liña.{{Harvnp|Laaksonen|1999|p=407}} Durante a primeira [[batalla de Summa]] un feixe de tanques atravesaron a delgada liña o [[19 de decembro]], aínda que os soviéticos non aproveitaron a situación debido á escasa colaboración entre as distintas unidades do exército. Os finlandeses permaneceron nas súas trincheiras, permitindo aos tanques soviéticos moverse con liberdade por detrás da liña finlandesa, xa que os defensores non tiñan armas antitanque axeitadas. Os finlandeses tiveron éxito rexeitando o principal ataque inimigo. Os tanques, atrapados tras as liñas inimigas, atacaron os puntos fortes de forma aleatoria ata que finalmente foron destruídos (20 en total). Cara ao [[22 de decembro]] a batalla rematou cunha vitoria finlandesa.{{Harvnp|Laaksonen|1999|pp=411–41}}

No sur, dúas divisións soviéticas uníronse no lado norte da estrada costeira do lago Ladoga. Ao igual que con anterioridade, esas divisións foron atrapadas polas unidades finlandesas con máis mobilidade que foron capaces de contraatacar dende o norte cara ao flanco das columnas soviéticas. O [[19 de decembro]] oos finlandeses cesaron temporalmente os seus asaltos, xa que os soldados estaban exhaustos.{{Harvnp|Juutilainen|1999a|pp=510–511}} Non foi ata o período entre o 6 e o 16 de xaneiro de 1940 cando os finlandeses reanudaron a súa ofensiva, dividindo ás divisións soviética en ''mottis'' máis pequenos.{{Harvnp|Juutilainen|1999a|p=514}} Contrariamente ás expectativas finlandesas, as divisións soviéticas cercadas non intentaron abrirse paso cara ao leste e atrincheiráronse, agardando reforzos e subministracións por aire. Como os finlandeses non tiñan a suficiente artillaría pesada e estaban escasos de homes non adoitaban facer ataques directos aos ''mottis'' que crearan; na súaen vez diso, centrábanse en eliminar as ameazas máis perigosas. A miúdo a táctica ''motti'' non formaba parte dunha doutrina planificada senón máis ben eran unha adaptación dos finlandeses ao comportamento das tropas soviéticas baixo o seu fogo.{{Harvnp|Jowett|Snodgrass|2006|p=44}} A pesar do frío e da fame os soldados soviéticos non se rendían doadamente e loitaban con valentía, a miúdo atrincheiráronse nos seus tanques para ser usados como fortíns e construíndo refuxios de madeira. Algúns soldados finlandeses especializados foron chamados para atacar os ''mottis''; o máis famoso foi o comandante [[Matti Aarnio]], ou "Motti-Matti", como foi coñecido.{{Harvnp|Juutilainen|1999a|pp=516–517}}