Wikipedia

Guerra de Inverno: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vellaEdición máis nova →
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
One2 (conversa | contribucións)
8.157 edicións
Sen resumo de edición
One2 (conversa | contribucións)
8.157 edicións
Sen resumo de edición
Liña 17:
|comandante2 = {{URSb}} '''[[Iosif Stalin]]'''<br/>{{URSb}} [[Kirill Meretskov]]<br/>{{URSb}} [[Kliment Voroshilov]]<br/>{{URSb}} [[Semyon Timoshenko]]{{refn|group=lower-alpha|O comandante do [[Distrito Militar de Leningrado]] Kirill Meretskov inicialmente dirixiu a operación xeral contra os finlandeses.{{Harvnp|Edwards|2006|p=93}} O comando foi transferido o 9 de decembro de 1939 ao Comando Supremo do Estado Maior Xeral (máis tarde coñecido como [[Stavka]]), directamente baixo o control de Kliment Voroshilov (presidente), [[Nikolai Gerasimovich Kuznetsov|Nikolai Kuznetsov]], [[Iosif Stalin]] e [[Boris Shaposhnikov]].{{Harvnp|Edwards|2006|p=125}}{{Harvnp|Manninen|2008|p=14}} En xaneiro de 1940, o Distrito Militar de Leningrado reformouse e renomeouse "Fronte Noroeste". Semyon Timoshenko foi escollido como comandante do exército para romper a liña Mannerheim.{{Harvnp|Trotter|2002|p=204}}}}
|soldados1 = 300&nbsp;000 - 340&nbsp;000 soldados{{refn|group=lower-alpha|Ao principio da guerra, Finlandia contaba con 300&nbsp;000 soldados. O exército finlandés tiña só 250&nbsp;028 rifles (un total de 281&nbsp;594 armas de fogo), mais a [[Garda Branca (Finlandia)|Garda Branca]] levou os seus propios rifles (máis de 114&nbsp;000 rifles, un total de 116&nbsp;800 armas de fogo) á guerra. O exército finlandés acadou a súa forza máxima a principios de marzo de 1940 con 346&nbsp;000 soldados uniformados.{{Harvnp|Palokangas|1999|pp=299–300}}{{Harvnp|Juutilainen|Koskimaa|2005|p=83}}}}<br/>
32 tanques{{refn|group=lower-alpha|A partir de 1919, Finlandia posuíoposuía 32 tanques [[Renault FT]] franceses e uns poucos tanques lixeiros. Estes non eran válidos para a guerra e posteriormente empregáronse fortíns fixos. Finlandia mercou 32 tanques [[Vickers 6-Ton]] británicos no período de 1936–39, mais sen armas. As armas estaban destinadas a ser fabricadas en Finlandia. So 10 tanques eran aptos para o combate ao principio do conflito.{{Harvnp|Palokangas|1999|p=318}}}}<br/>
114 avións{{refn|group=lower-alpha|O 1 de decembro de 1939 Finlandia tíña 114 aeronaves de combate aptos para o servizo e sete avións para comunicación e observación. Empregáronse case 100 avións para adestramento, non axeitados para o combate, ou en reparación. En total, os finlandeses tiñan 173 avións e 43 avións de reserva.<ref name="Peltonen">[[#Peltonen|Peltonen (1999)]]</ref>}}
|soldados2 = 425&nbsp;000 - 760&nbsp;000 soldados{{refn|group=lower-alpha|{{Harvnp|Meltiukhov|2000|p=ch. 4, Table 10}} 550&nbsp;757 soldados o 1 de xaneiro de 1940 e 760,578 soldados a principios de marzo.{{Harvnp|Krivosheyev|1997|p=63}} No Distrito Militar de Leningrado, 1&nbsp;000&nbsp;000 soldados{{Harvnp|Kilin|1999|p=383}} e 20 divisións un mes antes da guerra, e 58 divisións dúas semanas antes do ser final.{{Harvnp|Manninen|1994|p=43}}}}<br/>
Liña 180:
No sur de Laponia, preto do pequeno pobo rural de [[Salla]], as forzas soviéticas avanzaron con dúas divisións, a 88ª e a 122ª, cun total de 35&nbsp;000 homes. Na [[batalla de Salla]] os soviéticos avanzaron doadamente cara ao pobo, onde o camiño se bifurcaba. As tropas do lado norte movéronse cara a [[Pelkosenniemi]], mentres que o resto dirixiuse cara a [[Kemijärvi]]. O [[17 de decembro]] o grupo norte soviético, formado por un rexemento de infantería, un batallón e unha compañía de tanques, foi superado por un batallón finlandés. A 122ª división retrocedeu, deixando gran parte do seu equipo pesado e dos seus vehículos atrás. Despois dese éxito os finlandeses transportaron reforzos cara á liña defensiva en fronte de Kemijärvi. Os soviéticos atacaron as defensas sen éxito. Os fineses contraatacaron e os soviéticos tiveron que retroceder cara a unha nova liña defensiva na que permaneceron o resto da guerra.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=178–180}}{{Harvnp|Vuorenmaa|1999|pp=545–549}}
 
Cara ao norte estaba o único porto de [[Finlandia]] libre de xeo no [[Ártico]], [[Petsamo]]. Os fineses non tiñan homes suficientes para defender a zona por completo, xa que a fronte principal estaba lonxe no istmo de Carelia. Na [[batalla de Petsamo]] a 104ª división soviética atacou áa 104ª compañía de cobertura independente finlandesa. Estes entregaron doadamente Petsamo e concentráronse en accións para atrasar aosos soviéticos. A zona nonon tiña árbores, facíaía moito vento e era relativamente baixa, polo que non ofrecía moitas opcións de defensa. Porén, durante o inverno, os finlandeses de Laponia tiñan a vantaxe da case constante escuridade e das temperaturas extremas, polo que realizaron ataques de [[Loita de guerrillas|guerrilla]] contra as liñas de subministración e patrullas soviéticas. Como resultado, os movementos soviéticos foron detidos.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=171–174}}
 
== Guerra aérea ==
Liña 194:
Ao principio da guerra, Finlandia contaba cunha pequena forza aérea, con tan só 114 avións de combate aptos para o servizo. As misións eran limitadas, e os [[Caza (avión)|avións de combate]] eran usados principalmente para repeler os bombardeos soviéticos. Os bombardeos estratéxicos dobraron as oportunidades de [[recoñecemento militar]]. Anticuados e en escaso número, os avións ofrecían pouco apoio ás tropas terrestres finlandesas. A pesar das perdas, o número de avións da [[Forza Aérea Finlandesa]] aumentou en máis dun 50% ao final da guerra.{{Harvnp|Peltonen|1999|pp=607–608}} Finlandia recibiu envíos de avións británicos, franceses, italianos, suecos e americanos.{{Harvnp|Trotter|2002|p=189}}
 
Os pilotos de cazas finlandeses frecuentemente voaron a súa variada colección de avións nas formacións soviéticas que os superaban en número 10 ou mesmo 20 veces. Os cazas finlandeses derrubaron 200 avións soviéticos confirmados, mentres que tan só perderon 62 propios.{{Harvnp|Tillotson|1993|p=160}} As armas antiaéreas finlandesas derrubaron máis de 300 avións inimigos.{{Harvnp|Tillotson|1993|p=160}} Frecuentemente, unha [[base aérea]] avanzada consistía nun lago conxelado, unha [[manga de vento]], un teléfono e algunhas carpas. As mulleres finlandesas organizadas pola [[Lotta Svärd]] emitiron as alerasalertas de ataque aéreo.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=191–192}}
 
== Guerra naval ==
Liña 220:
 
=== Ofensiva total soviética no istmo de Carelia ===
Aínda que a fronte do istmo de Carelia estivo menos activoactiva en xaneiro que en decembro, os soviéticos incrementaron os bombardeos, desgastando aosos defensores e minguando as súas fortificacións. Durante as horas de luz, os fineses refuxiábanse dos bombardeos dentro das fortificacións e reparábanas durante a noite. A situación rapidamente levou á extenuación dos defensores, que perderon uns 3&nbsp;000 homes na [[guerra de trincheiras]]. Os soviéticos tamén fixeron algúns pequenos ataques de infantería ocasionalmente cunha ou dúas compañías.{{Harvnp|Laaksonen|1999|pp=426–427}} Debido á escaseza de munición, os emprazamentos artilleiros fineses recibiron a orde de disparar só contra ameazas terrestres directas. O [[1 de febreiro]] os soviéticos intensificaron aínda máis os ataques de artillaría e os bombardeos aéreos.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=214–215}}
 
Aínda que os soviéticos refinaron as súas tácticas e a súa moral mellorou, os xenerais aínda estaban dispostos a aceptar perdas masivas para conseguir os seus obxectivos. Os ataques cubríanse con cortinas de fume, artillaría pesada e apoio blindado, pero a infantería cargaba en campo aberto e en formacións densas.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=214–215}} A diferenza das tácticas de decembro, os tanques soviéticos avanzaban en menor número. Os fineses non podían eliminar doadamente os tanques se a infantaría os protexía.{{Harvnp|Laaksonen|1999|p=430}} Despois de 10 días de descargas constantes de artillaría, os soviéticos lograron un grande avance no lado oeste do istmo de Carelia na segunda [[batalla de Summa]].{{Harvnp|Trotter|2002|p=218}}
Liña 227:
 
=== Negociacións de paz ===
Aínda que os finlandeses intentaron reabrir as negociacións con Moscova de todos os xeitos posibles durante a guerra, os soviéticos non responderon. A principios de xaneiro, a dramaturga comunista e feminista finlandesa [[Hella Wuolijoki]] contactou co goberno finlandés. Ofreceuse a contactar con Moscova a través da embaixadora da [[Unión Soviética]] en [[Suecia]], [[Alexandra Kollontai]]. Wuolijoki partiu cara a [[Estocolmo]] e reuniuse con Kollontai nun hotel en segredo. Ao pouco tempo Molotov decidiu recoñecer aoo goberno de Ryti-Tanner como o goberno legal de Finlandia e poñer fin ao goberno títere de Terijoki que os soviéticos instalaran.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=234–235}}
 
Cara a mediados de febreiro quedou claro que as forzas finlandesas se achegaban rapidamente á extenuación. Para os soviéticos, as baixas eran altas, a situación era unha fonte de vergoña para o réxime soviético, e había risco dunha intervención franco-británica. Ademais, co desxeo de primavera aproximándose, as forzas soviéticas arriscábanse a perderse nos bosques. O ministro de exteriores finlandés, [[Väinö Tanner]], chegou a Estocolmo o [[12 de febreiro]] e negociou os termos de paz cos soviéticos a través dos suecos. Representantes alemáns, non conscientes de que as negociacións se estaban levando a cabo, suxeriron o [[17 de febreiro]] que Finlandia negociase coa Unión Soviética.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=246–247}}
 
Tanto os alemáns como os suecos desexaban que a guerra rematara. [[Alemaña]] temía perder o ferro do norte de Suecia e ameazou con atacar se os suecos permitían pasar ás forzas aliadas. Os alemáns tiñan un plan teórico de invasión chamado ''Studie Nord'' contra os países escandinavos, que posteriormente converteusese converteu na [[Operación Weserübung]].{{Harvnp|Edwards|2006|p=261}} Cando o Consello de Ministros de Finlandia vacilou ante as duras condicións soviéticas, o rei sueco [[Gustavo V de Suecia|Gustavo V]] fixo unha declaración pública o [[19 de febreiro]], na cal confirmaba que rexeitara as peticións dos finlandeses para que se enviaranenviasen tropas suecas. O [[25 de febreiro]] describíronse en detalle os termos de paz soviéticos, e o [[25 de febreiro]] oso goberno finlandés aceptounos e amosouse disposto a iniciar as negociacións.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=247–248}}
 
=== Últimos días da guerra ===
Liña 239:
=== Tratado de paz de Moscova ===
{{AP|Tratado de paz de Moscova}}
[[Ficheiro:Retreating Finns at Vyborg.jpg|miniatura|esquerda|DíasDía 13 de marzo de 1940 ás 11:45 a.m.. Soldados finlandeses retíranse en [[Viipuri]]&nbsp;cara á [[liña de demarcación]].]]
 
O Tratado de paz de Moscova foi asinado en [[Moscova]] o [[12 de marzo]] de 1940. O alto o fogo fíxose efectivo no día seguinte ao mediodía pola hora de Leningrado (11:00 a.m. en [[Helsinqui]]).{{Harvnp|Trotter|2002|p=254}} Por el, Finlandia cedía unha parte de Carelia, todo o istmo de Carelia e o territorio ao norte do lago Ladoga. A área incluía a segunda cidade máis grande de Finlandia, Viipuri, moito do territorio industrializado de Finlandia, e terras significativas que aínda conservaba o exército de Finlandia, o 11% do territorio e o 30% dos activos económicos de Finlandia antes da guerra.{{Harvnp|Edwards|2006|p=18}} O 12% da poboación finlandesa, 422&nbsp;000 carelios, [[Evacuación da Carelia finlandesa|foron evacuados e perderon as súas casas]].{{Harvnp|Engle|Paananen|1985|pp=142–143}}<ref name="helsinginsanomat1" /> Finlandia cedeu unha parte da rexión de [[Salla]], a península de Rybachy no [[mar de Barents]], e catro illas do golfo de Finlandia. A península de Hanko foi arrendada á Unión Soviética como base militar durante trinta anos. A rexión de Petsamo, capturada polo Exército Vermello durante a guerra, foi devolta a Finlandia de acordo co tratado.{{Harvnp|Jowett|Snodgrass|2006|p=10}}
Liña 245:
[[Ficheiro:Finnish areas ceded in 1940.png|miniatura|Concesións territoriais de Finlandia á Unión Soviética sinaladas en vermello.]]
 
As concesións e perdas territoriais de Finlandia excederon as demandas soviéticas anteriores á guerra. Antes da guerra a UniónsUnión Soviética demandaba que a fronteira entre a Unión Soviética e Finlandia no istmo de Carelia se trasladaratrasladase a un punto a 30km30&nbsp;km ao leste de Viipuri á liña entre Koivisto e [[Hiitola|Lipola]], na que existíanas fortificacións existentes no istmo de Carelia foranfosen demolidas, e que as illas de [[Suursaari]], [[Tytärsaari]], e [[Koivisto]] no golfo de FinlandiuaFinlandia e a península de Rybachy foronfosen cedidas. A cambio, a Unión Soviética propuxo ceder Repola e Porajärvi de Carelia Oriental, ununha área o dobre de grande que os territorios demandarondemandados orixinalmente a Finlandia.{{Harvnp|Van Dyke|1997|pp=189–190}}{{Harvnp|Turtola|1999a|pp=38–41}}{{Harvnp|Trotter|2002|pp=14–16}}
 
== Apoio estranxeiro ==
{{AP|Apoio estranxeiro a Finlandia durante a Guerra de Inverno}}
=== Voluntarios estranxeiros ===
A opinión mundial apoiou amplamente a causa finlandesa, e a agresión soviética foi xeralmente considerada inxustificada. A segunda guerra mundial aínda non afectaba directamente a Francia, o Reino Unido ou os Estados Unidos; a Guerra de Inverno era practicamente o único conflito en Europa no momento e polo tanto tiña un grangrande interese mundial. Varias organizacións estranxeiras enviaron axuda material, e moitos países concedéronlle créditos e material militar a Finlandia. A Alemaña nazi permitiu o paso de armas por Suecia cara a Finlandia, mais logo de que un xornal sueco fixéraoo fixera público, Adolf Hitler iniciou unha política de silencio cara a Finlandia, como parte da mellora das relacións hermanoxermano-soviéticas que seguiron á sinatura do Pacto Molotov–Ribbentrop.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=194–202}}
 
O maior continxente estranxeiro chegou do seu veciño Suecia, que achegou preto de 8&nbsp;760 voluntarios durante a guerra. O [[Corpo de Voluntarios Sueco (Guerra de Inverno)|Corpo de Voluntarios Suecos]], formado por suecos, noruegueses (727 soldados) e dinamarqueses (1&nbsp;010 soldados), loitou na fronte norte de Salla durante as derradeiras semanas da guerra. Unha unidade sueca de cazas [[Gloster Gladiator]], chamado "o Rexemento Aéreo 19" tamén participou. As baterías antiaéreas suecas con cañónscanóns [[Bofors 40 mm]] foron as responsables da defensa aérea no norte de Finlandia e da cidade de Turku.{{Harvnp|Jowett|Snodgrass|2006|pp=21–22}} Chegaron voluntarios de [[Voluntarios húngaros na Guerra de Inverno|Hungría]], Italia e Estonia. 350 estadounidenses de ascendencia finlandesa ofrecéronse como voluntarios, e 210 voluntarios de outras nacionalidades chegaron a Finlandia antes do final da guerra.{{Harvnp|Jowett|Snodgrass|2006|pp=21–22}} [[Max Manus]], un noruegués, loitou na Guerra de Inverno antes de regresar a [[Noruega]], onde posteriormente gañaría fama como soldado da resistencia durante a [[Ocupación de Noruega pola Alemaña nazi|ocupación alemá de Noruega]]. En total, Finlandia recibiu 12&nbsp;000 voluntarios, 50 dos cales morreron durante a guerra{{Harvnp|Juutilainen|1999b|p=776}} O actor británico [[Christopher Lee]] ofreceuse como voluntario na guerra durante dúas semanas, mais non chegou a entrar en combate.{{Harvnp|Rigby|2003|pp=59–60}}
 
=== Plans de intervención franco-británica ===
{{AP|Plans de intervención franco-británica na Guerra de Inverno}}
[[Ficheiro:Lapland1940.png|miniatura|O apoio franco-británico foi ofrecido coa condición de que as súas forzaspuideran pasar libremente dende [[Narvik]] a través das [[País neutral|neutrais]] Noruega e Suedecia en lugar do difícil paso a través de [[Petsamo]], ocupado pola Unión Soviética.]]
Francia fora un dos primeiros en apoiar a Finlandia durante a Guerra de Inverno. Francia viuViu unha oportunidade para debilitar o principal aliado de Alemaña a través dun ataque finlandés contra a Unión Soviética. Francia tiña outro motivo, preferindo ter unha guerra importante nunha parte remota de Europa en lugar de en territorio francés. Francia planeou rearmar ásas [[Forzas Armadas Polonesas do Oeste|unidades exiliadas polonesas]] e transportalas ao porto ártico finlandés de Pesamo. Outra proposta foi un ataque aéreo masivo coa cooperación [[Turquía|turca]] contra os campos petrolíferos do [[CaucasoCáucaso]].{{Harvnp|Trotter|2002|pp=235-236}}
 
Os británicos, pola súa parte, querían bloquear o fluxo de ferro dende as minas suecas a Alemaña, xa que Suecia achegaba ata o 40% da demanda alemá de ferro.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=235-236}} O asunto foi planteado polo almirante británico [[Reginald Plunkett]] o 18 de setembro de 1939, e ao día seguinte [[Winston Churchill]] levouno ao gabinete de guerra de Chamberlain.{{Harvnp|Edwards|2006|p=141}} O 11 de decembro, Churchill opinou que os británicos deberían afianzarse en Escandinavia co obxectivo de axudar aosos finlandesefinlandeses, mais sen unha guerra contra a UniónsUnión Soviética.{{Harvnp|Edwards|2006|p=145}} Debido á forte dependencia alemá do ferro do norte de Suecia, Hitler deixara claro ao goberno sueco en decembro que calquera tropa aliada en territorio sueco provocaría inmediatamente unha invasión de Alemaña.{{Harvnp|Trotter|2002|p=237}}
 
O 19 de decembro, o primeiro ministro francés [[Édouard Daladier]] presentou o seu plano ao Estado Maior e ao Gabinete de Guerra. No seu plano, Daladier creou unha ligazón entre a guerra en Finlandia e o mineral de ferro en Suecia.{{Harvnp|Edwards|2006|p=145}} Existía o perigo da caída de Finlandia baixo a hexemonía soviética. Ao mesmo tempo, a Alemaña nazi podía ocupar Noruega e Suecia. Estas dúas ditaduras poderían dividirse Escandinavia entre elas, como xa fixeran con Polonia. A principal motivación de franceses e británicos foi reducir a capacidade bélica de Alemaña.{{Harvnp|Edwards|2006|p=146}}
 
O Comité de Coordinación Militar reuniuse o 20 de decembro en [[Londres]], e dous días despois presentouse o plano francés.{{Harvnp|Edwards|2006|p=146}} O [[Consello Supremo de Guerra Anglo-Francés]] elixirelixiu enviar notas a Noruega e Suecia o 27 de decembro, instando a noruegueses e suecos a ayudar a Finlandia e ofrecer o seu apoio aos [[Aliados da segunda guerra mundial|aliados]]. Noruega e Suecia rexeitaron a oferta o 5 de xaneiro de 1940.{{Harvnp|Trotter|2002|p=237}} Os aliados trazaron un novo plano, no cal esixirían que Noruega e Suecia otorgáranlleslles outorgasen dereito de paso citando unha resolución da Liga de Nacións como xustificación. As tropas da expedición desembarcarían no porto noruegués de Narvik e procederían por ferrocarril ata Finlandia, pasando polos campos de mineral suecos polo camiño. Esta demanda enviouse a Noruega e Suecia o 6 de xaneiro, mais tamén foi rexeitada seis días despois.{{Harvnp|Trotter|2002|pp=237–238}}
 
Bloqueados mais aínda non disuadidos da posibilidade de acción, os aliados formularon un plano final o 29 de xaneiro. Primeiro, os finlandeses farían unha unha solicitude formal de asistencia. Logo, os aliados solicitarían a Noruega e Suecia permiso para trasladar aosos "voluntarios" a través do seu territorio. Finalmente, para protexer a liña de subministración das accións alemánalemás, os aliados enviarían unidades terrestres a [[Namsos (ciudades)|Namsos]], [[Bergen]], e [[Trondheim]]. A operación requeriría 100&nbsp;000 soldados británicos e 35&nbsp;000 franceses con apoio naval e aéreo. Os convois de subministración navegarían o 12 de marzo e os desembarcos comezarían o 20 de marzo{{Harvnp|Trotter|2002|pp=238–239}} O final da guerra o 13 de marzo cancelou os planos franco-británicos de enviar tropas a Finlandia a través do norte de [[Escandinavia]].{{Harvnp|Trotter|2002|p=239}}
 
== Consecuencias e perdas ==
Liña 271:
{{VT|Cruz da dor}}
=== Finlandia ===
[[Ficheiro:Vyborg Cathedral after bombing.jpg|miniatura|A [[catedral de Viipuri]] foi gravemente danada durante a Guerra de Inverno e nunca foi reparada. A propia Viipuri foi cedida á Unión Soviética]].
[[Ficheiro:The Monument of the Winter War.jpg|miniatura|Un monumento á Guerra de Inverno en [[Suomussalmi]], Finlandia, que contén unha rocha por cada soldado que morreu na [[batalla d Suomussalmi]]: 750 finlandeses e 24&nbsp;000 soviéticos segundo as estimacións.]]
A guerra de 105 días tivo un efecto profundo e deprimente en Finlandia. O apoio internacional significativo foi mínimo e chegou tarde, e o bloqueo alemán impedira a maioría dos envíos de armamento.{{Harvnp|Edwards|2006|pp=272–273}} O período de 15 meses transcorrido entre a Guerra de Inverno e a [[Guerra de Continuación]] conectada á [[Operación Barbarossa]] foi posteriormente chamado [[Paz Interina]].{{Harvnp|Jowett|Snodgrass|2006|p=10}} Logo do final da guerra, a situación do fxércitoexército finlandés no istmo de Carelia converteuse nun tema de debate en Finlandia. Xa se deran ordes para preparar a retirada á seguinte liña de defensa no sector de Taipale. As estimacións sobre canto tempo se puido ter atrasado o Exército Vermello polas operacións de retirada varía duns poucos días ata unhas poucas semanas,{{Harvnp|Laaksonen|2005|p=365}}{{Harvnp|Paasikivi|1958|p=177}} ou ata un par de meses como máximo.{{Harvnp|Halsti|1955|p=412}} As persgaspersoas evacuadas de Carelia formaron un grupo de interese, o [[Karjalan Liitto]] (en galego ''Asociación Carelia''), logo da guerra para defender os dereitos e intereses de Carelia, e para buscar un camiño para [[Cuestión de Carelia|devolver as rexións cedidas de Carelia]] a Finlandia.<ref name="helsinginsanomat1">[[#Ahtiainen2000|Ahtiainen (2000)]]</ref><ref>[[#KarelianLeague|Finnish Karelian League]]</ref> En 1940, Finlandia e Suecia levaron a cabo negociacións para unha alianza militar, mais as negociacións finalizaron umha vez quedou claro que tanto Alemaña como a Unión Soviética se opuñan a tal alianza.{{Harvnp|Turtola|1999b|p=863}} Durante a Paz Interina, Finlandia estableceu estreitos vínculos con Alemaña coa esperanza de reclamar áreas cedidas á Unión Soviética.{{Harvnp|Jowett|Snodgrass|2006|pp=10–11}}
 
Inmediatamente despois da guerra, Helsinqui anunciou oficialmente 19&nbsp;576 moresmortes.{{Harvnp|Dallin|1942|p=191}} Segundo as estimacións reavisadas en 2005 por historiadores finlandesas, 25&nbsp;904 persoas morreron ou desapareceron, e 43&nbsp;557 foron feridas no bando finlandés durante a guerra.{{refn|group=lower-alpha|Unha clasificación detallada de persoas falecidas e desaparecidas é a seguinte:{{Harvnp|Kurenmaa|Lentilä|2005| p=1152}}{{Harvnp|Lentilä|Juutilainen|1999|p=821}}
 
* Mortas, enterradas 16&nbsp;766;
Liña 284:
* Outros motivos (enfermidades, accidentes, suicidios) 677;
* Descoñecidas 137;
* Mortas durante o adiestramentoadestramento de repaso adicional (enfermidades, accidentes, suicidios) 34.}} Investigadores finlandesas e rusas estimaron que había entre 800 e 1&nbsp;000 [[Prisioneiros de guerra finlandeses na Unión Soviética|prisioneiros de guerra finlandeses]], dos cales entre o 10 e o 20 por cento morreron. A Unión Soviética repatriou 847 finlandeses logo da guerra.{{Harvnp|Malmi|1999|p=792}} Os ataques aéreos mataron 957 civís.{{Harvnp|Kurenmaa|Lentilä|2005| p=1152}} Entre 20 e 30 tanques foron destruídos e perderon 62 avións.{{Harvnp|Tillotson|1993|p=160}}
 
=== Unión Soviética ===
O Mando Supremo do Estado Maior Soviético (''[[Stavka]]'') reuniuse en abril de 1940, revisou as leccións da campaña finlandesa, e recomendou reformas. O papel dos comisarios políticos da fronte reducirsereduciuse e reintroducíronse de novovellos rangos e formas de disciplina anticuadas. As roupas, equipamento e tácticas para operacións invernais melloraron. Non todas as reformas se completaran cando Alemaña iniciou a Operación Barbarossa 15 meses despois.{{Harvnp|Trotter|2002|p=264}}
 
[[Ficheiro:Fin monument.jpg|miniatura|esquerda|Un monumento adicado ás vítimas da guerra soviético-finlandesa de 1939-1940 en [[San Petersburgo]].]]
 
Durante o período entre a Guerra de Inverno e a ''[[perestroika]]'' a finais da década de 1980, a historiografía soviética baseouse unicamente nos discursos de Viacheslav Molotov sobre a Guerra de Inverno. No seu discurso radiofónico do 29 de novembro de 1939, Molotov argumentou que a Unión Soviética tratara de negociar garantías de seguridade para [[San Petersburgo|Leningrado]] durante dous meses. Os finlandeses adoptaran unha postura hostil para "compracer aosos imperialistas estranxeiros". Finlandia emprendera unha provocación militar, e a Unión Soviética xa non podía cumprir os pactos de non-agresión. Segundo Molotov, a UniónsUnión Soviética non quería ocupar ou anexionar Finlandia; o obxectivo era puramente asegurar Leningrado.{{Harvnp|Vihavainen|1999|pp=893–896}}
 
A cifra oficial soviética en 1940 para as súas mortes foi de 48&nbsp;000. Estimacións rusas máis recentes varían: en 1990, [[Mikhail Semiryaga]] reclamou 53&nbsp;522 mortos e [[N. I. Baryshnikov]], 53&nbsp;500 mortos. En 1997, [[Grigoriy Krivosheyev]] apuntou 126&nbsp;875 mortos e desaparecidos, e unhas persaspersoas totais de 391&nbsp;783 con 188&nbsp;671 feridos.{{Harvnp|Krivosheyev|1997|pp=77–78}} En 1991, [[Yuri Kilin]] apuntou 63&nbsp;990 mortos e unhas per¡dasperdas totais de 271&nbsp;528. En 2007, revisou a estimación de mortos a 134&nbsp;000{{Harvnp|Kilin|2007b|p=91}} e en 2012, actualizou a estimación a 138&nbsp;533 persas irreparables.<ref>[https://www.ceeol.com/search/article-detail?id=200645 Soviet-Finnish War 1939–1940 and Red Army's Losses], in Proceedings of Petrozavodsk State University. Social Sciences & Humanities, Issue 5 (126)/2012.</ref> En 2013, [[Pavel Petrov (historiador)|Pavel Petrov]] declarou que o Arquivo Militar Estatal de Rusia ten unha base de datos que confirma a morte ou desaparición de 167&nbsp;976 persoas, untoxunto co nome dos soldados, as datas de nacemento, e rangos.<ref name=autogenerated3 /> Houbo 5&nbsp;572 [[prisioneiros de guerra soviéticos en Finlandia]].{{Harvnp|Manninen|1999b|p=815}} O destino dos prisioneiros logo da repatriación non está claro: as fontes occidentais sospeitan que foron asasinados nos campos da NKVD.{{Harvnp|Van Dyke|1997|p=191}}{{Harvnp|Trotter|2002|p=263}}
 
Entre 1&nbsp;200 e 3&nbsp;543 tanques soviéticos foron destruídos. A cifra oficial foi de 611 tanques, mais Yuri Kilin encontrou unha nota recibida polo xefe do Estado Maior soviético, Boris Shaposhnikov, que informa de 3&nbsp;543 baixas de tanques e 316 tanques destruídos. Segundo o historiador finlandés [[Ohto Manninen]], o Sétimo Exército Soviético perdeu 1&nbsp;244 tanques durante as batallas da [[liña Mannerheim]] a mediados do inverno. Inmediatamente despois da guerra, os finlandeses estimaron o número de tanques perdidos polos soviéticos en 1&nbsp;000-1&nbsp;200.{{Harvnp|Kilin|1999|p=381}}{{Harvnp|Kantakoski|1998|p=286}}{{Harvnp|Manninen|1999b|pp=810–811}} A Forza Aérea Soviética perdeu arredor de 1&nbsp;000 avións, mais menos da metade deles foron derrubados en combate.{{Harvnp|Manninen|1999b|pp=810–811}}{{Harvnp|Kilin|1999|p=381}}
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/wiki/Guerra_de_Inverno»