Abd al-Rahman III: Diferenzas entre revisións

'''Abd al-Rahman III''' ou '''Abderramán III'''<ref>A ''[[Diciopedia do século 21]]'' recolle a primeira forma como principal</ref>, nado en [[Córdoba, España|Córdoba]] en [[889]] e falecido en [[961]], foi o oitavo [[emir]] de [[Córdoba, España|Córdoba]] e, despois, o primeiro califa de [[al-Ándalus]] (de [[912]] a [[961]]). É considerado o maior e máis exitoso dos príncipes da dinastía [[dinastía Omeia]] na [[Península Ibérica]].

Ascendeu ó trono apenas con vinte e dous anos e reinou cerca de medio século. A súa vida está de tal forma identificada co goberno do seu estado que acabamos por ter mais material biográfico sobre o seu antecesor [[Abd al-Rahman I|Abderramán I]], que sobre si, innegablemente máis importante no plano histórico. Era neto de [[Abdallah ibn Muhammad]], outro gran líder hispánico dos [[Omeia]]sOmeias, a quen sucedeu. Estableceu o '''paso do emirato o califato''' de [[Córdoba, España|Córdoba]] no ano [[929]]. O emir '''Abd-al-Rahman III''' decidiu proclamarse [[Califa]], cargo no que que confluían o poder político e o relixioso. [[Al-Andalus|Al-Ándalus]] xa era completamente independente de [[Bagdad]].

Chegou ao trono nunha época en que toda a Españapenínsula estaba exauridainzada por máis dunha xeración de conflitos tribais entre árabes e de escaramuzas entre musulmáns e descendentes hispánicos. A maior parte da poboación, de orixe hispánica, composta por renegados e cristiáns, asumidos ou non, era favorábel á ascensión ao poder dun gobernante poderoso que os protexese contra a aristocracia árabe. Esta última, composta por nobres musulmáns politicamente incansábeis, compuña o principal núcleo de oposición a Abderramán. Logo a seguir, viñan os [[fatímida]]s do [[Exipto]] e Norte de África, que reclamaban o Califado, xustificando a pretensión coa súa descendencia do profeta [[Mahoma]], procurando estender o seu poder a todo o mundo musulmán. Abderramán conseguiu facer face a todos estes adversarios grazas ao apoio dun exército mercenario, tamén constituído por cristiáns. De feito, foi coñecido pola súa tolerancia para coa comunidade cristiá e xudaica.

Fíxolles fronte aos fatímidas, por un lado ao apoiar os seus inimigos, en África e, por outro lado, reclamando o Califato para el mesmo. Ao declarar o [[Califato de Córdoba]], estaba a quebrar, efectivamente, todos os lazos que o unían aos califas exipcios e sirios. Os seus ascendentes contentáranse apenas co título de [[emir]]<ref>{{Cita web|url=https://www.academia.gal/web/guest/dicionario?p_p_id=dictionarynormalsearch_WAR_BUSCARAGFrontendportlet&p_p_lifecycle=0&p_p_state=normal&p_p_mode=view&p_p_col_id=column-2&p_p_col_count=1&_dictionarynormalsearch_WAR_BUSCARAGFrontendportlet_miniSearchNoun=emir|páxina-web=academia.gal|título=emir|data-acceso=2-6-2019|lingua=gl}}</ref><ref>{{Cita web|url=https://digalego.xunta.gal/digalego/Html/index.php?op=procesa|páxina-web=digalego.xunta.gal|título=emir|data-acceso=2-6-2019|lingua=gl}}</ref> (príncipe). Na altura, aceptábase que apenas o gobernante das cidades santas de [[A Meca|Meca]] e [[Medina]] podía reclamar tal título. A forza da tradición estaba, con todo, moi esbatida, de modo que Abd-ar-Rahman se fixo proclamar sucesor do Profeta (califa) e [[príncipe dos crentes]] (amir al-Mu'minin) a [[16 de xaneiro]] de [[929]], gañando un prestixio sen precedentes para un líder musulmán naen [[Europa]], tanto entre os seus súbditos hispánicos como naen África. Foi nesa data que asumiu a súa al-kunya an-Nasir li-Din Allah (vencedor en nome de Allah).

A súa principal misión, foi a unificación de [[al-Andalus]], tendo para iso sometido os rebeldes andaluces, no sur e centro deda Españapenínsula. Un ano após proclamarse califa, emprendeu a súa maior campaña militar, contra [[Ibn Hafsūn]], a quen tomou [[Sevilla]] e [[Alxeciras]]. Conquistou [[Bobastro]] (onde pontificaba ibn Hafsūn), [[Badaxoz]] (o dominio dos [[banu Marwan]]), onde se centraba a maior parte dos seus opositores, en [[928]]; en 933 conquistou o último reduto deste, en [[Toledo]]. Loitou contra os reis cristiáns do norte, apoderouse de [[Osma]], de [[San Esteban de Gormaz]]. En resposta aos ataques do [[reino de León|rei de León]] [[Ordoño II]], venceu os [[Reino de León|reis de León]] e [[reino de Navarra|Navarra]], na [[Batalla de Valdejunquerra]], a [[26 de xullo]] de [[920]] e saqueou [[Pamplona]].

O Califado de Córdoba entrou nunha época de gran prosperidade económica e prestixio mundial. É diso exemplo a cantidade de [[Moeda|moedas]] de [[ouro]] e de prata [[Cuñaxe|cuñadas]] por Abderramán. O conxunto de obras públicas e medidas administrativas foron tamén moi eloxiadas ao longo da historia. Os pobos máis distantes da época fixéronlle homenaxe por diversas veces.{{Cómpre referencia}} Foi o fundador da escola de medicina de Córdoba.