Xenocidio armenio: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
de un > dun |
||
Liña 112:
=== A misión dos EEUU no Imperio Otomán ===
[[Ficheiro:They Shall Not Perish.png|210px|miniatura|Os [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]] contribuíron axudando ós armenios durante o Xenocidio armenio. Móstrase aquí un cartel do ''American Committee for Relief in the Near East'' que di que eles (os armenios) "non morrerán"]][[Ficheiro:NY_Times_Armenian_genocide.jpg|210px|miniatura|Artigo do [[New York Times]] datado do 15 de decembro de 1915 aclarando que preto
A través do [[Imperio Otomán]], os [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]] estableceran consulados en [[Adrianópole]], [[Karput]], [[Samsun]], [[Esmirna]], [[Trebisonda]], [[Van, Turquía|Van]], así como un na cidade siria de [[Alepo]]. A misión do departamento de estado foi dirixida nese entón polo embaixador [[Henry Morgenthau]] en Constantinopla. Os Estados Unidos foron oficialmente neutrais na guerra até que entraron do bando dos aliados en [[1917]]. Mentres as ordes das deportacións e dos masacres eran decretadas, moitos funcionarios consulares divulgaron ó embaixador o que eles testemuñaban. Unha documentación chegou en [[setembro]] de [[1915]] polo cónsul americano en [[Karput]], Leslie A. Davis que describía o seu descubrimento dos corpos de case 10.000 armenios tirados en varios barrancos preto do lago Göeljuk, despois referida como a "provincia do matanza"<ref>Balakian. ''Burning Tigris'', pp. 244–245, 314</ref>
Liña 203:
== Opinións académicas ==
=== Recoñecemento ===
Hai un acordo xeral entre historiadores occidentais de que o xenocidio armenio ocorreu realmente. A [[International Association of Genocide Scholars]] (o corpo principal dos estudosos que estudan o xenocidio en Norteamérica e Europa), por exemplo, formalmente recoñece o acontecemento e pensa que é innegable. Algúns pensan que a negación forma parte
Algúns intelectuais turcos apoian tamén as teses de xenocidio, en oposición ós [[Nacionalismo turco|nacionalistas turcos]]; estes intelectuais inclúen a [[Ragıp Zarakolu]], [[Ali Ertem]], [[Taner Akçam]], [[Halil Berktay]], Yektan Türkyilmaz, Fatma Müge Göcek, Dr. Fikret Adanır, e [[Seyla Benhabib]]. En [[1994]], os autores turcos Ayşe Nur Zarakolu, Ragıp Zarakolu e Emirhan Oğuz foron procesados por traducir un texto francés que tiña sido prohibido en [[Turquía]]. En 2004, cincocentos intelectuais turcos protestaron un novo curriculum escolar que ordenou ós mestres a denunciar a estudantes polas "infundadas alegacións" dos armenios.
| |||