Identidade de Bézout: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Arranxos varios, replaced: {{cite book → {{Cita libro (3), {{cite journal → {{Cita publicación periódica |
m Algúns arranxos |
||
Liña 8:
== Estrutura das solucións ==
: <math>\left(x+k\frac{b}{\gcd(a,b)},\ y-k\frac{a}{\gcd(a,b)}\right), </math>
Entre estes pares de coeficientes de Bézout, hai exactamente dous deles que satisfán
: <math> |x| \le \left |\frac{b}{\gcd(a,b)}\right |\quad \text{e}\quad |y| \le \left |\frac{a}{\gcd(a,b)}\right |,</math>
Isto basease nunha propiedade de división euclidiana: dado dous enteiros ''c'' e ''d'', se ''d'' non divide ''c'', entón hai exactamente unha parella {{Math|(''q'',''r'')}} tal que {{Math|1=''c'' = ''dq'' + ''r''}} e {{Math|0 < ''r'' < {{!}}''d''{{!}}}}, e outra tal que {{Math|1=''c'' = ''dq'' + ''r''}} e {{Math|-{{!}}''d''{{!}} < ''r'' < 0}}.
O algoritmo de Euclides estendido sempre produce
=== Exemplo ===
Sexa ''a'' = 12 e ''b'' = 42, gcd (12, 42) = 6. Entón temos
: <math>
Liña 41 ⟶ 42:
</math>
Se {{Math|1=(x, y) = (18, -5)}} é
== Proba ==
Sexan ''a'' e ''b'' dous enteiros non nulos calquera. Definimos a partir deles o conxunto<math> S=\{ax+by \mid x,y\in\mathbb{Z} \ \text{ e } \ ax+by>0\}</math>, que trivialmente non
A división euclidiana de ''a'' por ''d'' pode ser
:<math>a=dq+r\quad\text{con}\quad 0\le r<d.</math>
Liña 75 ⟶ 76:
=== Para tres ou máis enteiros ===
A identidade de Bézout
: <math>\gcd(a_1, a_2, \ldots, a_n) = d </math>
Liña 89 ⟶ 90:
=== Para polinomios ===
A identidade de Bézout funciona para [[Polinomio|polinomios dunha variábel]] sobre un [[Corpo (álxebra)|corpo]] exactamente do mesmo xeitos que cos enteiros. En particular os coeficientes de Bézout
Ao ser as raíces comúns de dous polinomios o máximo común divisor deles, da identidade de Bézout xunto co [[teorema fundamental da álxebra]], dedúcese que:
Liña 98 ⟶ 99:
=== Para dominios ideais principais ===
A identidade de Bézout pode ser escrita non soamente no [[Anel (álxebra)|anel]] de enteiros relativos, mais tamén en calquera outro dominio de ideais principais (DIP). (Nótese que, neste caso, o máximo común divisor enténdese no sentido da relación de preorde fornecida pola divisibilidade no anel, e a unicidade deste preservase baixo un factor invertíbel do anel) Isto é que, se ''R'' é un DIP, e ''a'' e ''b'' pertencen a ''R'', entón existe un máximo común divisor ''d'' de ''a'' e ''b'' e existen elementos ''x'' e ''y'' en R tal aquel ''ax'' + ''py'' = ''d''.
A razón disto é que o ideal xerado por ''Ra''+''Rb'' é principal. De feito, ao pertencer a ''R'', todo xerador ''d'' de ''Ra''+''Rb'' é un divisor común de ''a'' e ''b,'' e é o máximo no sentido de divisibilidade, isto é, para dicir que todo divisor común divide ''d'' (xa que ''c'' divide todo elemento de ''Ra''+''Rb'').
Liña 108 ⟶ 109:
{{Cita libro | last=Tignol | first=Jean-Pierre | title=Galois' Theory of Algebraic Equations | publisher=World Scientific| location=Singapore | year=2001 | isbn=981-02-4541-6}}
</ref><ref>
{{Cita libro|author=Claude Gaspard Bachet (sieur de Méziriac)|title=Problèmes plaisants & délectables qui se font par les nombres|edition=2nd|location=Lyons, France|publisher=Pierre Rigaud & Associates|year=1624|pages=
</ref><ref>{{Cita publicación periódica|date=February 2009|author=Maarten Bullynck|title=Modular arithmetic before C.F. Gauss: Systematizations and discussions on remainder problems in 18th-century Germany|doi=10.1016/j.hm.2008.08.009|journal=Historia Mathematica|volume=36|issue=1|pages=48–72|url=http://hal.inria.fr/docs/00/66/32/92/PDF/Gauss_Modular_Oct2008.pdf}}</ref>
|