Identidade de Bézout: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
m Arranxos varios, replaced: {{cite book → {{Cita libro (3), {{cite journal → {{Cita publicación periódica
m Algúns arranxos
Liña 8:
 
== Estrutura das solucións ==
CandoAo calcular un par de coeficientes de Bézout ({{Math|(''x'', ''y'')}}, {{Math|(''x'',por ''y'')}}) son calculados (e.g.exemplo, utilizando o algoritmo de Euclides estendido), tódolostodos paresestes podenpares serpódense representadosrepresentar coada forma
 
: <math>\left(x+k\frac{b}{\gcd(a,b)},\ y-k\frac{a}{\gcd(a,b)}\right), </math>
 
Ondeonde {{Math|''k''}} é uncerto enteironúmero arbitrarioenteiro, e as fraccións simplifican a enteiros.
 
Entre estes pares de coeficientes de Bézout, hai exactamente dous deles que satisfán
 
: <math> |x| \le \left |\frac{b}{\gcd(a,b)}\right |\quad \text{e}\quad |y| \le \left |\frac{a}{\gcd(a,b)}\right |,</math>
 
Ee aestes igualdadedous pares ocorreserán seiguais de dividir {{Math|''a''}} ou {{Math|''b''}} divide ao outro.
 
Isto basease nunha propiedade de división euclidiana: dado dous enteiros ''c'' e ''d'', se ''d'' non divide ''c'', entón hai exactamente unha parella {{Math|(''q'',''r'')}} tal que {{Math|1=''c'' = ''dq'' + ''r''}} e {{Math|0 < ''r'' < {{!}}''d''{{!}}}}, e outra tal que {{Math|1=''c'' = ''dq'' + ''r''}} e {{Math|-{{!}}''d''{{!}} < ''r'' < 0}}.
 
EstasEstes dúasdous parellaspares de coeficientes de Bézout pequenos son obtidas desde ado parellapar {{Math|(''x'', ''y'')}} inicial, ao escoller o {{Math|''k''}} na fórmula de riba algún dos dous enteiros próximopróximos a <math>\frac{-x}{b/\gcd(a,b)}</math> .
 
O algoritmo de Euclides estendido sempre produce unhaun destasdestes dúasdous parellas mínimospares.
 
=== Exemplo ===
Sexa ''a'' = 12 e ''b'' = 42, gcd (12, 42) = 6. Entón temos aas seguinteseguintes identidadeidentidades de Bézout, cos coeficientes de Bézout, escritos en vermello, parano ascaso parellasdos mínimaspares mínimos, e en azul ostódolos demais.
 
: <math>
Liña 41 ⟶ 42:
</math>
 
Se {{Math|1=(x, y) = (18, -5)}} é ao parellapar orixinal de coeficientes de Bézout, entón <math> \frac{-18}{42/6} \in [-3,-2]</math> produce asos parellaspares mínimos con {{Math|1=''k'' = 3}} e {{Math|1=''k'' = -2}}, respectivamente: {{Math|1=(18-3⋅7, -5+3⋅2) = (-3, 1)}} e {{Math|1=(18-2⋅7, -5+2⋅2) = (4, -1)}}.
 
== Proba ==
Sexan ''a'' e ''b'' dous enteiros non nulos calquera. Definimos a partir deles o conxunto<math> S=\{ax+by \mid x,y\in\mathbb{Z} \ \text{ e } \ ax+by>0\}</math>, que trivialmente non estáé baleiro, xa que conténten comoque poucoconter aos enteiros ''a'' e ''–a'' (con {{Math|1=''x'' = ±1}} e {{Math|1=''y'' = 0}}). Como ''S'' é un conxunto de enteiros positivo non baleiro, ten un elemento mínimo <math> d = as + bt</math>, polo [[principio da boa ordenación]]. Para probar que ''d'' é o máximo común divisor de ''a'' e ''b'', temos que probar dúas cousasː que ''d'' é un divisor común de ''a'' e ''b'', e que para calquera outro común divisor ''c'', uncumpre tenque {{Math|''c'' < ''d''}}.
 
A división euclidiana de ''a'' por ''d'' pode ser escritoescrita como
 
:<math>a=dq+r\quad\text{con}\quad 0\le r<d.</math>
Liña 75 ⟶ 76:
 
=== Para tres ou máis enteiros ===
A identidade de Bézout pódese estender a máis de dous enteiros: se
 
: <math>\gcd(a_1, a_2, \ldots, a_n) = d </math>
Liña 89 ⟶ 90:
 
=== Para polinomios ===
A identidade de Bézout funciona para [[Polinomio|polinomios dunha variábel]] sobre un [[Corpo (álxebra)|corpo]] exactamente do mesmo xeitos que cos enteiros. En particular os coeficientes de Bézout e o máximo común divisor pode ser computado co [[Extended Euclidean algorithm|algoritmo de Euclides estendido]].
 
Ao ser as raíces comúns de dous polinomios o máximo común divisor deles, da identidade de Bézout xunto co [[teorema fundamental da álxebra]], dedúcese que:
Liña 98 ⟶ 99:
 
=== Para dominios ideais principais ===
A identidade de Bézout pode ser escrita non soamente no [[Anel (álxebra)|anel]] de enteiros relativos, mais tamén en calquera outro dominio de ideais principais (DIP). (Nótese que, neste caso, o máximo común divisor enténdese no sentido da relación de preorde fornecida pola divisibilidade no anel, e a unicidade deste preservase baixo un factor invertíbel do anel) Isto é que, se ''R'' é un DIP, e ''a'' e ''b'' pertencen a ''R'', entón existe un máximo común divisor ''d'' de ''a'' e ''b'' e existen elementos ''x'' e ''y'' en R tal aquel ''ax'' + ''py'' = ''d''.
 
A razón disto é que o ideal xerado por ''Ra''+''Rb'' é principal. De feito, ao pertencer a ''R'', todo xerador ''d'' de ''Ra''+''Rb'' é un divisor común de ''a'' e ''b,'' e é o máximo no sentido de divisibilidade, isto é, para dicir que todo divisor común divide ''d'' (xa que ''c'' divide todo elemento de ''Ra''+''Rb'').
Liña 108 ⟶ 109:
{{Cita libro | last=Tignol | first=Jean-Pierre | title=Galois' Theory of Algebraic Equations | publisher=World Scientific| location=Singapore | year=2001 | isbn=981-02-4541-6}}
</ref><ref>
{{Cita libro|author=Claude Gaspard Bachet (sieur de Méziriac)|title=Problèmes plaisants & délectables qui se font par les nombres|edition=2nd|location=Lyons, France|publisher=Pierre Rigaud & Associates|year=1624|pages= 18–33|url=http://www.bsb-muenchen-digital.de/~web/web1008/bsb10081407/images/index.html?digID=bsb10081407&pimage=38&v=100&nav=0&l=de}} Nestas páxinas, Bachet proba (sen ecuacións) "Proposition XVIII. Deux nombres premiers entre eux estant donnez, treuver le moindre multiple de chascun d’iceux, surpassant de l’unité un multiple de l’autre." (Dados dous números primos entre eles, enonctraratopar elo menor mútliplomúltiplo de cada un de eles tal que un múltiplo exceda ao outro por unha unidade (1).) Este problema (renomeandoreescrito, ax - by = 1) é un caso especial da ecuación de Bézout, e Bachetfoi fixousada usopor delaBachet para resolver problemas dasque páxinasaparecen na 199 e seguintes.
</ref><ref>{{Cita publicación periódica|date=February 2009|author=Maarten Bullynck|title=Modular arithmetic before C.F. Gauss: Systematizations and discussions on remainder problems in 18th-century Germany|doi=10.1016/j.hm.2008.08.009|journal=Historia Mathematica|volume=36|issue=1|pages=48–72|url=http://hal.inria.fr/docs/00/66/32/92/PDF/Gauss_Modular_Oct2008.pdf}}</ref>