Xosé Tarrío: Diferenzas entre revisións

Tarrío, alcumado o Che, naceu na Coruña no seo dunha familia humilde de cinco irmáns no ano 1968, no marxinal barrio de [[Katanga]], tamén chamadaschamado as Casas de Franco. Xa dendedesde novo, conviviu cos malos tratos debido a problemas familiares ocasionados polo alcoholismo do seu pai e pola incapacidade económica da súa nai [[Pastora Dominga González Viéitez]], malia os seus esforzos por manter a familia. Xosé era o cativo de cinco irmáns. Aos once anos tivoingresou que ser levado a unnun internado [[Catolicismo|católico]] xa que os seus pais tiveron que emigrar a [[Suíza]]. Alí comezou a recibir malos tratos por parte das monxas que o tiñan baixo os seus coidados. Empezou dendedesde novo a delinquir, o que o levou a ingresar aos 14 anos a unnun [[reformatorio]],. e entrouEntrou na cadea por primeira vez ós 17, onde duranteestivo seis meses a causa dun [[roubo]]. Este feito marcou a súa vida, e a partir daquela chegaron novas condenas complicadas con outras novas xurdidas a partir de problemas dentro da propia prisión. Chegou a ter sentencia por 71 años de penas firmes e máis de un cento de anos solicitados. PasaPasou a ser catalogado como preso en réxime FIES (Ficheiro de Internos de Especial Seguimento), creado polo goberno do [[Partido Socialista Obrero Español|PSOE]], sendo ministro [[Antoni Asunción]].

Con 20 anos, e no cárcere, volveuse adicto á [[heroína (droga)|heroína]], diagnosticóuselle a [[SIDA]] e perdeu ademais varios seres queridos, o que o levou a reformular moitas cousas na súa vida, entre outras a súa militancia política. No proceso de autoformación política, en reclusión, foi abandonando as súas adiccións, primeiro á heroína e logo o resto (incluíndo as drogas legais).

Xosé Tarrío protagonizou múltiples fugas e motíns, ás veces con éxito, ao longo do seu periplo pola mayoría dos cárceres da xeografía española onde fixo amizades duradeiras, como, por exemplo con Juan José Garfia, consideradado durante moito tempo a Inimigoinimigo público número 1 en España e autor do libro ''Adiós prisión''. Neste periplo coñeceu de primeira man a violencia, o narcotráfico e embrutecemento que se vivía nos cárceres. Xosé Tarrío cumpriu 17 anos de cárcere, doce deles en aillamento, sen permiso ningún nin terceiro grao por mor do seu comportamento problemático. Neste tempo tamén se formou, cultivando a lectura nos longos períodos de aillamento, o que lle permitiu escribir o seu libro autobiográfico, que recolle a realidade de moitas persoas confinadas no cárcere. En 1988 cadra no cárcere de Zamora co anarquista vigués [[Gabriel Pombo da Silva]], con quen comparte unha vida paralela, marcada pola emigración, a pobreza, o maltrato no cárcere e a convicción anarquista.