Wikipedia

Abadía de Cluny: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vellaEdición máis nova →
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
Corrixidos algúns erros lingüísticos. A tradución é pésima e incomprensíbel en moitos parágrafos
Arranxiños varios de formato
Liña 4:
{{ortografía}}
{{sen categorías}}
A '''Abadía de Cluny''' é unha antiga [[abadía]] [[Orde de San Bieito|beneditina]] da cidade de [[Cluny]], situada no departamento de [[Saona e Loira|Saône-et-Loire]], na rexión de [[Borgoña-Franco Condado|Burgundy - Franche-Comté]], no centro-leste de [[Francia]]. UnhaÉ unha das máis ilustres do mundo pola santidade dos seus abades e monxes, polo número de relixiosos que tiñan suxeitos en toda Europa, por ser o culmen da gran Congregación monástica do seu nome (cluniacenses), polos seus magníficos edificios e rico tesouro de xoias, reliquias e libros, hoxe en día perdidos e destruídos, sobre todo, durante a Revolución francesa, pois en 1790, a abadía foi saqueada e destruída en gran parte polos revolucionarios. Hoxe tan só permanece unha pequena parte do conxunto orixinal.
 
No 2007, a abadía foi considerada como Patrimonio europeo.<ref>{{Cita web|url=http://europa.eu/rapid/press-release_IP-10-250_es.htm|páxina-web=europa.eu|título=Cultura: la Comisión propone un Sello de Patrimonio Europeo para toda la Unión|data-acceso=10-05-2019|data-publicación=9-3-2010|lingua=es}}</ref> Dende finais do século XIX, unha sonada escola de enxeñería "Arts et Métiers ParisTech", ocupa unha parte das instalacións da abadía. O ''Hotel de Cluny'' de París, datado contra [[1334]], fora a antiga residencia dos abades na cidade. En [[1833]], foi reconvertido en museo público e, máis aló do nome, xa non ten relación algunha coa abadía.
 
== Historia ==
[[Ficheiro:Dehio 212 Cluny.jpg|miniatura|Reconstrución da igrexa abacial de Cluny.]]
Foi fundada nunhao reserva11 de caza [[2novembro de setembro|o910 2 de setembro de]]por [[909Guillerme I]], poro Guillerme Ipiadoso, [[Ducado de Aquitania|duque de Aquitania]]<ref>{{Cita libro|título=Crónica de la lengua castellana|apelidos=Camus Lineros|nome=Emilio|editorial=Editorial Universitaria|ano=2010|ISBN=978-956-11-2097-6|ref=|lugar=Santiago de Chile|lingua=es|páxina=203}}</ref><ref>{{Cita libro|título=La Masonería y sus orígenes cristianos|apelidos=Callaey|nome=Eduardo R.|editorial=Kier|ano=2004|ISBN=950-17-0950-7|ref=|lugar=Bos Aires|lingua=es|páxina=93}}</ref><ref name=":0">Loyn (2004), Condep.118</ref> e [[Condado de Auvernia|conde de Auvernia]], que instalou alí ao abade [[Bernón de Baume]], e a dedicou a San Pedro Apóstolo, e puxo a abadía baixo a autoridade inmediata do papa [[Serxio III, papa|Serxio III]]. A abadía e a súa constelación de dependencias pronto se converteron nun exemplo do tipo de vida relixiosa do [[Século XI|século XI]].
 
Do mesmo xeito que o abade Bernón, os primeiros monxes procedentes do mosteiro de Baume estableceron unha observancia máis perfecta da norma de [[Bieito de Nursia|San Bieito]], xunto cos estatutos de [[Aquisgrán]] e os usos de San Bieito de Aniana, que no século anterior restaurara a disciplina monástica en gran número de conventos da [[Galia]]. A vida reformadísima dos cluniacenses pronto foi imitada por moitos outros mosteiros, grazas ao celo dos sucesores de Bernón de Borgoña, que foron [[San Odón]] (926-43), [[San Aymar]] (943-954), [[San Maiol]] (954-994), [[Santo Odilón]] (994-1048), [[San Hugo]] (1048-1109), este levará a Cluny ao auxe da súa gloria. En 1054 fundou a ''Charité sur Loire'': en 1055, o mosteiro feminino de Marcigny, o berce das monxas cluniacenses.
 
Do mesmo xeito que o abade Bernón, os primeiros monxes procedentes do mosteiro de Baume estableceron unha observancia máis perfecta da norma de San Bieito, xunto cos estatutos de [[Aquisgrán]] e os usos de San Bieito de Aniana, que no século anterior restaurara a disciplina monástica en gran número de conventos da [[Galia]]. A vida reformadísima dos cluniacenses pronto foi imitada por moitos outros mosteiros, grazas ao celo dos sucesores de Bernón de Borgoña, que foron San Odón (926-43), San Aymar (943-954), San Maiol (954-994), Santo Odilón (994-1048), San Hugo (1048-1109), este levará a Cluny ao auxe da súa gloria. En 1054 fundou a ''Charité sur Loire'': en 1055, o mosteiro feminino de Marcigny, o berce das monxas cluniacenses. Tamén debe a fundación de San Pancracio de Lewes en [[Inglaterra]], líder dos cluniacenses británicosingleses. E grazas á súa boa amizade con [[Afonso VI de León|Afonso VI]], fundouse unha importante serie de mosteiros en [[Castela]]: este é o caso especialmente de [[Mosteiro de Santa María de Nájera|Santa María de Nájera]] (1079). Hugo tamén comezou a gran basílica cluniacense, unha das mellores e máis grandes igrexas de Francia, que acabou o abade [[Pedro o Venerábel]] (1123-1158) e consagrou o Papa [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] en 1130.
 
Neste tempo, Cluny estaba na súa cima e, ademais de dar monxes a moitos outros, tiña o mosteiro 460 relixiosos, moitos deles ilustres en santidade e en erudición, algúns tamén distinguidos polas dignidades que lograron na Igrexa. A fundación da Congregación cisterciense e as rivalidades e diferenzas que existían entre ela e o mosteiro de Cluny eran bastante prexudiciais para este, a pesar da brillante defensa que fixo dos seus costumes, usos e cerimonias o abade Pedro ''o Venerábel'', un dos personaxes máis ilustres da súa época.
Liña 15 ⟶ 20:
Os sucesores xa non estiveron todos á mesma altura; non obstante, tense esaxerado moito a decadencia que se supón que comezou inmediatamente en Cluny, tamén atribuíndoa á súa dependencia con clara inxustiza, que é moito maior noutros mosteiros de hábito negro, porque tanto en Francia como no resto de Europa, florecían e continuaron sempre observantes moitos outros que non tiñan nada en común con Cluny, se non era profesar a mesma regra.
 
No mesmo século de Pedro ''o Venerábel'' gobernou Cluny, TeobaldTeobaldo, que desde ode abade de San Basilio ascendeu a este en 1880 (1880-1884) e logo a un cardeal predecesor para o nomeamento do [[Alexandre III, papa|papa Alejandro III]] e foi finalmente promovido ao cardeal bispo de Ostia para [[Lucio III, papa|Luci III]] (1884-1888). Gerard de Lausana, abade nº 19 de Cluny (1215) máis tarde foi bispo de [[Valence, Drôme|Valença]] e finalmente patriarca de Xerusalén (1230); A abrazada VI de Sales (ou Rochecorbon), trasladada de Sant Martí de Tours, gobernou oito anos e consagrado bispo de [[Langres]], morreu na expedición de [[Terra Santa]] (1244-1250). En 1244 foi sucedido por Guillerme III de Pontoise, antes de ser Charité, que logo de catorce anos ascendeu o bispo de [[Agen]] (1248) e morreu sendo patriarca de Xerusalén en 1263.
 
A principios do [[Século XIV|século XIV]], Henri I de Fautrières, gobernou en Cluny durante once anos e foi nomeado bispo de Saint-Flour (1319-1320). Pierre II de Chastelus, elixido en 1322, médico en teoloxía, logo de vinte anos de goberno, ascendeu ao asento episcopal de [[Valence, Drôme|Valença]] (1342-1350). Androin de la Roche, doutor en [[Teoloxía]] (1351), foi creado cardeal do título de Saint Marcel por [[Inocencio VI, papa|Inocencio VI]] (1361). É coñecido na historia. Morreu en [[Viterbo]] en 1369. Incluso no século XV Cluny tiña excelentes abades. Oddó II, da Ferrière, anteriormente Savigny, gobernou 33 anos, destacando a santidade da vida e do espírito profético. Joan III de Borbón, que o sucedeu en 1456, foi relixioso en Sant Andreu d'Avignon; presidiu Cluny por vinte e dous anos, dando novas leis para preservar a disciplina monástica e, aínda que foi nomeado bispo, quería ser enterrado en Cluny. En 1481 sucedeu a Jaume II de Amboise, que presidiu durante trinta e catro anos e que retomará unha reforma de Cluny en 1486 e promulgará unha regulación xeral da reforma en 1494, reorganizando o sistema de visitas e expulsando a todos o ben indesexable e restaurando en todas partes a vida común, incluído o peche. Jaume morreu sendo bispo de Clermont. Geoffroy d'Amboise e Aymard II de Boissy aínda eran abades regulares; pero en 1529 Cluny comezou a eloxiar aos comendadores, cuxas guerras non puideron escapar no futuro, polo que tivo que resumir notablemente, tanto no espiritual como no temporal. [[Cardeal Richelieu|Richelieu]] e [[Jules Mazarin|Mazzarino]], que tiñan poucos clérigos, chamados abades Cluny, para gozar dos seus ingresos brutos.
 
A orde beneditina foi clave na estabilidade alcanzada pola sociedade europea do século XI, en parte debido a que era o modelo de estilo da vida monástica en Occidente desde finais do [[Século X|século X]]. Unha sucesión de abades competentes tamén eran figuras relevantes no terreo internacional. O propio mosteiro de Cluny converteuse no mosteiro máis grande e máis prestixioso, e na mellor institución monástica preparada en Europa. A influencia de Cluny estendeuse desde a segunda metade do século ata principios do [[Século XII|século XII]] .
 
== Os edificios ==
Os edificios e igrexa de Cluny eran verdaderamente reais e correspondentes ao mosteiro principal. Unha boa proba diso é que en 1245 puido acomodar comodamente e sen falta de respecto aos monxes, o [[Inocencio IV, papa|Papa Inocencio IV]], que veu do consello ecuménico de Lyon[[Lión]] coa compañía de 12 [[Cardeal|cardeais]], que estreou a capa vermella por primeira vez; os [[Patriarca de Antioquia|patriarcas de Antioquia]] e [[Constantinopla]], tres [[Arcebispo|arcebispos]] e 15 [[Bispo|bispos]] con gran número de abades; ademais, a San [[Luís IX de Francia]] ; a súa nai [[Branca de Castela|Branca de Castilla]], o seu irmán, o seu[[Ducado irmán, ode Artois|duque de Artois]] eae a súa irmá, o emperador [[Balduíno II de Constantinopla|BalduíBalduíno II de Courtenay]], os fillos de San [[Fernando III de Castela|Fernando]] de CastillaCastela e [[Xaime I de Aragón|SantiagoXaime o conquistador]], o [[Ducado de Borgoña|duque de Borgoña]], seis condes e moitos outros grandes señores. En 1130 xa recibira a [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] cos cardeais e as persoas do seu seguimentoséquito, e máis tarde, en 1307, a [[Clemente V, papa|ClimentClemente V]].
 
=== Igrexa ===
A igrexa, que tiña a forma de cruz patriarcal, tiña aproximadamente 147 m longo por uns 35 m de ancho entrando nela por un lobby de 31 m de longo e 24 de ancho. O seu tesouro en reliquias, vasos e adornos sagrados era inestimable. En 1561 foi desposuído de heréticos, calculando en 2 000 000 libras o [[ouro]] e [[prata]] que traían desde ese lugar. Tamén destruíron a rica biblioteca, que contiña non menos de 1 800 códices manuscritos, froitos de paciencia e labrego beneditino, que incluían os escritos dos papas e autores antigos. A antiga abadía conserva, ademais dos claustros, unha gran porta románica do século XI, o hórreo do s. XIII e a fachada do [[Xelasio I, papa|papa Xelasio I]], de estilo gótico e, por suposto, pola súa moito máis tarde que esta data. No interior do recinto da Abadía hai catro torres: a do muíño e a das peles, cadradas; a Ronda e a de Fabri, erixida no século XIV polo abade deste nome; da igrexa grandiosa abacial, cuxo longo era de 49 m só se conservan o brazo meridional do crucero, os campanarios do reloxo e da bendita auga e as capelas de Sant Esteve, Sant Marçal e Borbón, este último debido ao abade Xoán III de Borbón no século XV. ▼
A igrexa, que tiña a forma de cruz patriarcal, tiña aproximadamente 147 m longo por uns 35 m de ancho entrando nela por un vestíbulo de 31 m de longo e 24 de ancho. O seu tesouro en reliquias, vasos e adornos sagrados era inestimable. En 1561 foi saqueada polos herexes, calculando en 2 000 000 libras o [[ouro]] e [[prata]] que sacaron dese lugar. Tamén destruíron a rica biblioteca, que contiña non menos de 1 800 [[Códice|códices]] manuscritos, froito do traballo beneditino, que incluían os escritos dos papas e autores antigos.
 
▲A igrexa, que tiña a forma de cruz patriarcal, tiña aproximadamente 147 m longo por uns 35 m de ancho entrando nela por un lobby de 31 m de longo e 24 de ancho. O seu tesouro en reliquias, vasos e adornos sagrados era inestimable. En 1561 foi desposuído de heréticos, calculando en 2 000 000 libras o [[ouro]] e [[prata]] que traían desde ese lugar. Tamén destruíron a rica biblioteca, que contiña non menos de 1 800 códices manuscritos, froitos de paciencia e labrego beneditino, que incluían os escritos dos papas e autores antigos. A antiga abadía conserva, ademais dos [[Claustro|claustros]], unha gran porta románica do século XI, o hórreograneiro do s. XIII e a fachada do [[Xelasio I, papa|papa Xelasio I]], de estilo gótico e,pero porde suposto,data polamoi súa moito máis tarde que esta datatardía. No interior do recinto da Abadía hai catro torres: a do [[muíño]] e a das peles, cadradas; a Ronda e a de Fabri, erixida no século XIV polo abade deste nome; da igrexa grandiosa abacial, cuxo longo era de 49 m só se conservan o brazo meridional do crucero, os campanarios do [[reloxo]] e da bendita auga e as capelas de SantSanto EsteveEstevo, SantSan MarçalMarcial e a de Borbón, esteesta últimoúltima debidodebida ao abade Xoán III de Borbón no século XV.
 
Tradicionalmente, establécese a súa construción en tres fases ou etapas: Cluny I (dende a fundación en 910), Cluny II (a partir do 981 ou 991) e Cluny III (dende 1135).<ref name=":0" /> Finalmente, a destrucción produciuse entre 1809-1823.<ref>{{Cita libro|título=El Románico. Eclosión de mil años de arte cristiano|apelidos=Labad Sasiaín|nome=Fernando|editorial=Fundación Santa María la Real|ano=2007|ISBN=978-84-89483-40-8|ref=|lugar=Aguilar de Campóo|páxina=157|lingua=es}}</ref>
 
== Personaxes ==
A fama da santidade eae a observancia de Cluny atraeuatraeron os personaxes máis importantes desde os primeiros tempos. Neste mosteiro terminou os seus días o piadoso [[Gregorio VI, papa|GregoriusGregorio VI]] logo de renunciar á [[tiara]] en 1046. De Cluny abandonoupartiu para ocupar o trono de [[Unión de Lublin|Polonia]], CasimirCasimiro, que era [[monxe]] e [[diácono]] (1041), pero nunca foi un abade como algúns historiadores quixeron crer; Siegfried, [[Arcebispado de Maguncia|arcebispo de Maguncia]], renunciou á dignidade de reclinarse en Cluny, desde onde volveu ao seu arzobispado en 1084. Aquí tamén os hábitos San Teotger, fillo do Conde de Metz e bispo da mesma cidade, tivo lugar ao redor de 1100; Guido, conde de Alby[[Albi]] ao redor de 1060; Enric, fillo do conde de [[Blois]] e irmán de Esteve, rei de [[Inglaterra]], deixando despois ser [[Abadía de Glastenbury|abade de Glastenbury]] e bispo de [[Winchester]] (m. 1171); AbrazoHugo, duque de Borgoña (1108); Guido, conde de Macón, con 30 soldados (1224); etc . .
 
O número de ilustres barónsvaróns que floreceufloreceron en Cluny non era inferior e ilustrouilustraron a Igrexa coa súa vida e doutrina. Non se pode listalosenumeralos, pero sóchega recordacon oslembrar directores.aos principais. Entre estes están San [[Gregorio VII, papa|Gregorio VII]], [[Urbano II, papa|Urbano II]], [[Pascual II, papa|PasqualPascual II]] e [[Calisto II, papa|CalixtCalixto II]], Papas; [[San GerardoXerardo]], cardeal Bispo de Lyon, sobrinosobriño de [[Urbano II, papa|Urbano II]] (1101); Alberic Belbacense, tamén cardeal Bispo de [[Ostia]] (1148); Imar, cardeal bispo de [[Frascati]] (1144); Jean de Franciogie, arcebispo de [[Besançon]] e cardeal bispo de Sabina, e legado aen España (1233); Giovanni de CresiCres, cardeal prelateprelado de SantSan PerePedro e SantSan Marcel·líMarcelino (1294); Guillem d'Aigrefeuille, arcebispo de [[Zaragoza]], predecesor cardeal de San CalixteCalixto, máis tarde cardeal bispo de Sabina (1369); Gérard du Puy, bispo de Saint Flour e de Carcassonne[[Carcasona]] e cardeal predecesor de San Clemente (1375); Guillaume d'Estouteville, prelado de varias diócesisdioceses, arcebispo de Ruán, cardeal, decano do SacredSacro CollegeColexio (1483); André d'Espinay, arcebispo de LyonLión e predecesor cardeal de Sant Silvestre ie Sant MartíMartín (1500); Durand de Bredon, arcebispo de [[Tolosa, Francia|Toulouse]] (1120); Raynaldo, arcebispo de Lyon Lión(1120); TeobaldTeobaldo, bispo de [[París]] (1130); Esteve, patriarca de Constantinopla (1128); HuguesHugo III d'de [[Amiens]], arcebispo de Rouen[[Ruán]] (1130) e moitos outros.
 
Eles adquiren famosos, pero non para envexar. Ponç, abade do mosteiro e cardeal, que foi destituído polo papa [[Honorio II, papa|Honorio II]] (m 1126) e Pietro Pierleoni, que foi feito cardeal polo relixioso de Cluny e disputaba a tiara a [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] baixo o nome de [[Anacleto II, antipapa|Anacleto II]] ( 130-1138). Entre os máis clarificados na santidade están Sant Alferi ( Alferio Pappacarbone ), que axiña estender a orde benedictina en toda Italia, converténdose no pai de 3.000 monxes, xa que fundou a Abadía territorial da Santissima Trinità di Cava Tirreni . Fixéronse notables pola súa doutrina Rodolfus Glaber, un notable historiador; Algero, home dos máis sabios da súa época (1150); Ricardo (1160); Rodúlfo, discípulo de Pedro o Venerable ; Pere Pictaviense (1130), Pierre Albert, primeiro maior de Cluny, doutor en Dereito (1420); Jean Raulin, médico en [[teoloxía]] e famoso predicador (1490), e outros que se designan nos seus respectivos lugares.
 
== Privilexios de Cluny ==
Non é sorprendente que os pontífices e os reis acumulen privilexios a un mosteiro tan ilustre. Xa desde oa seusúa fundación estaba exento da xurisdición episcopal e inmediata ao pontífice. EstaEste misericordiaprivilexio foi confirmadaconfirmado solemnemente por San [[Gregorio VII, papa|Gregorio VII]] en 1077, e logo moitos outros papas engadiron novos privilexios, como [[Urbano II, papa|UrbanUrbano II]], [[Pascual II, papa|PasqualPascual II]], [[Calisto II, papa|CalixtCalixto II]], [[Honorio II, papa|Honorio II]], [[Inocencio II, papa|Inocencio II]], [[Uxío III, papa|Uxío III,]] etc. Os antigos costumes deste convento foron consignados polo monxe de Udalric en tres libros, que son como un complemento cerimonial ao dominio beneditino, escrito polo primeiro clan santo abade. Publicado por P. Lucas d'Achery, Maurin, e tamén reproducido na Patroloxía de [[Jacques Paul Migne|Migne]] .
 
Os antigos costumes deste convento foron consignados polo monxe de Udalric en tres libros, que son como un complemento cerimonial ao dominio beneditino, escrito polo primeiro clan santo abade. Publicado por P. Lucas d'Achery, Maurin, e tamén reproducido na Patroloxía de [[Jacques Paul Migne|Migne]] .
A destrución do mosteiro cloniano foi ordenada en 1790 por decreto dos republicanos [[13 de febreiro|o 13]] de [[13 de febreiro|febreiro]] dese ano. Os monxes víronse no tranco de abandonar esa abadía secular chea de tumbas e recordos. Posteriormente, en outubro de 1793 os revolucionarios convertéronse en propietarios dos edificios e puxeron as campás da torre para fundir canóns; En novembro, as cruces comezaron a fluír e, ao final, veu unha multitude que profanou todo cando santos e santos acharon o seu camiño, arrastrando as imaxes, logo de destruír os altares. Neste loot, as mulleres aínda participaron, o que axudou a destruílas para aproveitar a [[seda]] eo [[ouro]] coas que máis tarde adornáronse. Un reitor renegado tamén continuou a saquear, adquirir e vendelos nuevamente á sillería do santuario. Dise que pasando [[Napoleón I de Francia|Napoleón a]] través de [[Borgoña]], onde está situado Cluny, para ir a Italia, a cidade cloniana pídelle que teña a oportunidade de visitar a cidade. O emperador respondeu abruptamente: {{Cita|''Heu venut i destruït la vostra gran i bella Església; aneu en hora mala, doncs sou uns vàndals; mai visitaré Cluny.''}}▼
 
▲A destrución do mosteiro clonianocluniano foi ordenada eno 1790 por decreto dos republicanos [[13 de febreiro|o 13]] de [[131790 depor febreiro|febreiro]]decreto desedos anorepublicanos. Os monxes víronse nona tranconecesidade de abandonar esa abadía secular chea de tumbas e recordos. Posteriormente, en outubro de 1793 os revolucionarios convertéronse en propietarios dos edificios e puxeroncolleron as campás da torre para fundir canóns; Enen novembro, arrincaron as cruces comezaron a fluír e, ao final, veuapareceu unha multitudemoitedume de xente que profanou todo cando santossanto e santossagrado acharon ono seu camiño, arrastrando as imaxes, logo de destruír os altares. Neste lootsaqueo, as mulleres aíndatamén participaron, o quee axudouaxudaron a destruílas para aproveitar a [[seda]] eoe o [[ouro]] coas que máis tarde adornáronse.se engalanaron. Un reitor renegado tamén continuou a saquear, adquirir e vendelosvender, nuevamentenovamente, á sillería do santuario. Dise que pasando [[Napoleón I de Francia|Napoleón a]] través de [[Borgoña]], onde está situado Cluny, para ir a Italia, a cidade cloniana pídelle que teña a oportunidade de visitar a cidade. O emperador respondeu abruptamente: {{Cita|''Heu venut i destruït la vostra gran i bella Església; aneu en hora mala, doncs sou uns vàndals; mai visitaré Cluny.''}}
== Bibliografía ==▼
 
Dise que pasando [[Napoleón I de Francia|Napoleón a]] través de [[Borgoña]], onde está situado Cluny, para ir a [[Italia]], o concello pedíralle que se achegara para visita-la cidade. O emperador respondeu abruptamente: {{Cita|Vendeu e destruíu a súa grande e fermosa igrexa; ide en mala hora, pois sodes uns vándalos; xamais visitarei Cluny}}
* Espada Enciclopédia Volume n. 15, p. 999/1000. ( {{ISBN|84-239-4515-4}} ) ▼
 
== LigazónsVéxase externastamén ==
{{commonscat}}
▲=== Bibliografía ===
 
▲* Espada Enciclopédia Volume n. 15, p. 999/1000. ( {{ISBN|84-239-4515-4}} )
*{{Cita libro|título=Diccionario Akal de Historia Medieva|apelidos=Loyn|nome=H. R.|editorial=Akal|ano=1998|ISBN=84-460-0841-6|ref=|lingua=es|lugar=Madrid}}
 
=== Ligazóns externas ===
 
* [http://www.sitesclunisiens.org/ Federación de lugares europeos cluniacenses]
 
[[Categoría:Orde de Cluny]]
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/wiki/Abadía_de_Cluny»