Abadía de Cluny: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Banjo (conversa | contribucións)
{{subst:fonte primaria}} {{subst:sen referencias}} {{formatoWiki}} {{ortografía}} {{sen categorías}}
Corrixidos algúns erros lingüísticos. A tradución é pésima e incomprensíbel en moitos parágrafos
Liña 4:
{{ortografía}}
{{sen categorías}}
A '''Abadía de Cluny''' é unha antiga [[abadía]] [[Orde de San Bieito|beneditina]] da cidade de [[Cluny]], situada no departamento de [[Saona e Loira|Saône-et-Loire]], na rexión de [[Borgoña-Franco Condado|Burgundy - Franche-Comté]], no centro-leste de [[Francia]]. Unha Un dosdas máis ilustres do mundo pola santidade dos seus abades e monxes, polo número de relixiosos que tiñan suxeitos en toda Europa, por ser o culmen da gran Congregación monástica do seu nome (cluniacenses), polos seus magníficos edificios e rico tesouro de xoias, reliquias e libros, hoxe en día perdidos e destruídos.
 
== Historia ==
Foi fundadofundada nunha reserva de caza [[2 de setembro|o 2 de setembro de]] [[909]] por Guillerme I, [[Ducado de Aquitania|duque de Aquitania]], Conde de Auvernia, que instalou alí ao abade Bernón de Baume, e a dedicou a San Pedro Apóstolo, e puxo a abadía baixo a autoridade inmediata do papa [[Serxio III, papa|Serxio III]]. A abadía e a súa constelación de dependencias pronto se converteron nun exemplo do tipo de vida relixiosa do [[Século XI|século XI]].
 
Do mesmo xeito que o abade Bernón, os primeiros monxes procedentes do mosteiro de Baume, establecendoestableceron unha observancia máis perfecta da norma de San Bieito, xunto cos estatutos de [[Aquisgrán]] e os usos de San Bieito de Aniana, que no século anterior restaurourestaurara a disciplina monástica en gran número de conventos da [[Galia]]. A vida reformadísima dos Cluniacensescluniacenses pronto foi imitada por moitos outros mosteiros, grazas ao celo dos sucesores de Bernón de Borgoña, que foron San Odón (926-43), San Aymar (943-954), San Maiol (954-994), Santo Odilón (994-1048), San Hugo (1048-1109), istoeste levará a Cluny ao auxe da súa gloria. En 1054 fundou a ''Charité sur Loire'': en 1055, o mosteiro feminino de Marcigny, o berce das monxas cluniacenses. Tamén debe a fundación de San Pancracio de Lewes en Inglaterra, liderlíder dos cluniacenses britanicosbritánicos. E grazas á súa boa amizade con [[Afonso VI de León|Afonso VI]], fundouse unha importante serie de mosteiros en Castela: este é o caso especialmente de Santa María de Nájera (1079). Hugo tamén comezou a gran basílica cluniacense, unha das mellores e máis grandes igrexas de Francia, que acabou o abade Pedro o VenerabelVenerábel (1123-1158) e consagrou o Papa [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] en 1130.
 
Neste tempo, Cluny estaba na súa cima e, ademais de dar monxes a moitos outros, tiña o mosteiro 460 relixiosos, moitos deles ilustres en santidade e en erudición, algúns tamén distinguidos polas dignidades que lograron na Igrexa. A fundación da Congregación cisterciense e as rivalidades e diferenzas que existían entre ela e o mosteiro de Cluny eran bastante prexudiciais para este, a pesar da brillante defensa que fixo dos seus costumes, usos e cerimonias o abade Pedro ''o VenerabelVenerábel'', un dos personaxes máis ilustres da súa época.
 
Os sucesores xa non estabanestiveron todos aaá mesma altura; Nonnon obstante, tense esaxerado moito a decadencia que supoñense supón que comezou inmediatamente en Cluny, tamén atribuíndoa ásá súassúa dependenciasdependencia con clara inxustiza, que é moito maior ao extensiva a outrosnoutros mosteiros de habitohábito negro, porque tanto en Francia como no resto de Europa, florecianflorecían e continuaron sempre observantes moitos outros que non tiñan nada en común con Cluny, se non era profesar a mesma Regraregra.
 
No mesmo século de Pedro ''o VenerableVenerábel'' gobernou Cluny, Teobald, que desde o abade de San Basilio ascendeu a este en 1880 (1880-1884) e logo a un cardeal predecesor para o nomeamento do [[Alexandre III, papa|papa Alejandro III]] e foi finalmente promovido ao cardeal bispo de Ostia para [[Lucio III, papa|Luci III]] (1884-1888). Gerard de Lausana, abade No. 19 de Cluny (1215) máis tarde foi bispo de [[Valence, Drôme|Valença]] e finalmente patriarca de Xerusalén (1230); A abrazada VI de Sales (ou Rochecorbon), trasladada de Sant Martí de Tours, gobernou oito anos e consagrado bispo de [[Langres]], morreu na expedición de [[Terra Santa]] (1244-1250). En 1244 foi sucedido por Guillerme III de Pontoise, antes de ser Charité, que logo de catorce anos ascendeu aoo bispo de [[Agen]] (1248) e morreu sendo patriarca de Xerusalén en 1263.
 
A principios do [[Século XIV|século XIV]], Henri I de Fautrières, gobernou en Cluny pordurante once anos e foi nomeado bispo de Saint-Flour (1319-1320). Pierre II de Chastelus, elixido en 1322, médico en teoloxía, logo de vinte anos de goberno, ascendeu ao asento episcopal de [[Valence, Drôme|Valença]] (1342-1350). Androin de la Roche, doutor en [[Teoloxía]] (1351), foi creado cardeal do título de Saint Marcel por [[Inocencio VI, papa|Inocencio VI]] (1361). É coñecido na historia. Morreu en [[Viterbo]] en 1369. Incluso no século XV Cluny tiña excelentes abades. Oddó II, da Ferrière, anteriormente Savigny, gobernou 33 anos, destacando a santidade da vida e do espírito profético. Joan III de Borbón, que o sucedeu en 1456, foi relixioso en Sant Andreu d'Avignon; El presidiu Cluny por vinte e dous anos, dando novas leis para preservar a disciplina monástica e, aínda que foi nomeado bispo, quería ser enterrado en Cluny. En 1481 sucedeu a Jaume II de Amboise, que presidiu durante trinta e catro anos e que retomará unha reforma de Cluny en 1486 e promulgará unha regulación xeral da reforma en 1494, reorganizando o sistema de visitas e expulsando a todos o ben indesexable e restaurando en todas partes a vida común, incluído o peche. Jaume morreu sendo bispo de Clermont. Geoffroy d'Amboise e Aymard II de Boissy aínda eran abades regulares; pero en 1529 Cluny comezou a elogiareloxiar aos comendadores, cuxas guerras non puideron escapar no futuro, polo que tivo que resumir notablemente, tanto no espiritual como no temporal. [[Cardeal Richelieu|Richelieu]] e [[Jules Mazarin|Mazzarino]], que tiñan poucos clérigos, chamados abades Cluny, para gozar dos seus ingresos brutos.
 
A orde beneditinobeneditina foi clave na estabilidade alcanzada pola sociedade europea do século XI e, en parte, debido a que era o modelo de estilo da vida monástica en Occidente desde finais do [[Século X|século X]]. Unha sucesión de abades competentes tamén eran figuras relevantes no terreo internacional. O propio mosteiro de Cluny converteuse no mosteiro máis grande e máis prestixioso, e na mellor institución monástica preparada en Europa. A influencia de Cluny estendeuse desde a segunda metade do século ata principios do [[Século XII|século XII]] .
 
== Os edificios ==
Os edificios e igrexa de Cluny eran verdaderamente reais e correspondentes ao mosteiro principal. Unha boa proba diso é que en 1245 puido acomodar cómodamentecomodamente e sen falta de respecto aos monxes, o [[Inocencio IV, papa|Papa Inocencio IV]], que veu do consello ecuménico de Lyon coa compañía de 12 cardeais, que estreou a capa vermella por primeira vez; os patriarcas de Antioquia e [[Constantinopla]], tres arcebispos e 15 bispos con gran número de abades; ademais, a San [[Luís IX de Francia]] ; a súa nai [[Branca de Castela|Branca de Castilla]], o seu irmán, o seu irmán, o duque de Artois ea súa irmá, o emperador [[Balduíno II de Constantinopla|Balduí II de Courtenay]], os fillos de San [[Fernando III de Castela|Fernando]] de Castilla e [[Xaime I de Aragón|Santiago o conquistador]], o duque de Borgoña, seis condes e moitos outros grandes señores. En 1130 xa recibira a [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] cos cardeais e as persoas do seu seguimento, e máis tarde, en 1307, a [[Clemente V, papa|Climent V]].
 
A igrexa, que tiña a forma de cruz patriarcal, tiña aproximadamente 147 m. longo por uns 35 m. de ancho entrando nela por un lobby de 31 m de longo e 24 de ancho. O seu tesouro en reliquias, vasos e adornos sagrados era inestimable. En 1561 foi desposuído de heréticos, calculando en 2. 000. 000 libras o [[ouro]] e [[prata]] que traían desde ese lugar. Tamén destruíron a rica biblioteca, que contiña non menos de 1. 800 códecscódices manuscritos, froitos de paciencia e labrego beneditino, que incluían os escritos dos papas e autores antigos. A antiga abadía conserva, ademais dos claustros, unha gran porta románica do século XI, o hórreo do s. XIII e a fachada do [[Xelasio I, papa|papa Xelasio I]], de estilo gótico e, por suposto, pola súa moito máis tarde que esta data. No interior do recinto da Abadía hai catro torres: a do molinomuíño eae a das peles, cadradas; a Ronda eae a de Fabri, erixida no século XIV polo abade deste nome; da igrexa grandiosa abacial, cuxo longo era de 49 m. só se conservan o brazo meridional do crucero, os campanarios do Relojreloxo e da bendita auga e as capelas de Sant Esteve, Sant Marçal e Borbón, este último debido ao abade Xoán III de Borbón no século XV.
 
== Personaxes ==