Tiburóns: Diferenzas entre revisións

A pel é rugosa e está cuberta por unha especie de escamas coñecidas como ''dentículos dérmicos'', [[escama]]s óseas de orixe [[derme|dérmica]] e [[epiderme|epidérmica]], moi diferentes das verdadeiras escamas dos [[osteíctios|peixes óseos]], que a protexen contra os parasitos; outra das funcións desta pel tan específica é a de actuar como un silenciador, xa que a augaagua se distribúe cara a dentro das súas fendeduras e non cara a fóra, limitando a [[fricción]] contra a [[auga|agua]], mellorando a mobilidade e a velocidade da natación e, ademais, facendo que o desprazamento do peixe sexa moito máis silencioso.

Case todos os tiburóns teñen que estar nadando continuamente, incluso a baixa velocidade, co fin de manter un fluxo de augaagua que achegue suficiente [[oxíxeno molecular|oxíxeno]] ás [[branquia]]s. Porén, algúns, especialmente os que viven cerca dos arrecifes, repousan no fondo poñéndose contra a corrente, o que é suficiente porque así captan o oxíxeno necesario para o seu metabolismo.<ref>Johnson, R. H. (1978): ''Sharks of tropical and temperate seas''. Singapore: Les éditions du Pacifique. ISBN 981-204-116-8, p. 20.</ref>

A aleta caudal do [[tiburón tigre]] (''Galeocerdo cuvier'') ten un gran lóbulo superior, o que lle permite pasar dunha natación lenta a unha rápida. Este tiburón debe poder xirar na augaagua facilmente cando caza as presas que constitúen a súa variada dieta, mentres que o [[marraxo]] (''Lamna nasus''), que caza peixes como a [[xarda]] e o [[arenque]], ten un gran lóbulo inferior que o axuda a seguir o rápido ritmo das súas presas. A cola pode axudar tamén a cazar as presas, como no [[raposo do mar]] (''Alopias vulpinus''), que co lóbulo superior, extraordinariamente alongado, atordoa aos peixes e ás [[lura]]s.

Os tiburóns, como outros peixes, posúen unha [[liña lateral]] a cada flanco do seu corpo que lles permite detectar cambios de presión e movementos na augaagua; como outros [[elasmobranquios]] tamén posúen no fociño [[Ampola de Lorenzini|ampolas de Lorenzini]]: órganos sensíbeis aos campos eléctricos (en especial aos pequenos campos eléctricos xerados por outros seres vivos na augaagua); tal sensibilidade aparece especialmente desenvolvida nos tiburóns martelo.

A maioría dos peixes óseos producen gran cantidade de [[ovo (bioloxía)|ovos]] (en realidade, [[óvulo]]s) moi pequenos que se depositan na augaagua, onde son fecundados externamente polos [[espermatozoide]]s liberados polos machos). Este é un proceso no que se produce un gran desbildamento de materia e enerxía, porque a mortalidade inicial entre os ovos e as larvas sen protección é enorme, e as taxas de supervivencia son función das condicións ambientais. Os tiburóns optaron por unha estratexia reprodutiva diferente: os óvulos fecúndanse internamente, investindo máis enerxía en producir menos crías, pero máis protexidas.

Os tiburóns machos teñen un par de [[pterigopodio]]s,<ref name=Elasmo>[http://elasmo-research.org/education/topics/lh_2penises.htm Why Do Sharks Have ''Two'' Penises?] en Biology of Sharks & Rays.</ref> {{en}} Consultada o 9/12/2012.</ref> órganos cilíndricos [[pene|peneanos]] formados a partir dunha modificación das [[Aleta|aletas pelvianas]]. Nos machos inmaturos os pterigopodios son curtos e brandos, pero nos individuos sexualmente maduros son longos e ríxidos, a causa da calcificación que experimentan no curso da maduración. Durante a [[cópula]] o macho introduce un deles na abertura xenital da femia e, nalgunhas especies o extremo ábrese, fixando o pterigopodio e mantendo o [[oviduto]] aberto para facilitar o paso dos [[espermatozoide]]s; estes saen polo poro xenital do macho e son conducidos por un canal presente ao longo do pterigopodio; asociados a este último hai dous sacos musculares dirixidos cara adiante baixo a pel do ventre; antes da cópula estes énchense de augaagua, a cal se expulsa despois para que arrastre o [[seme]] desde o pterigopodio até o oviduto da femia. Os espermatozoides prodúcense en [[testículo]]s pares e almacénanse xa sexa nos [[espermiduto]]s ou ben en sacos espermáticos accesorios. Nalgunhas especies, como a '''quenlla''' (''[[Prionace glauca]]''),<ref>A verdadeira '''quenlla''', nome que algúns autores fan extensivo a todos os tiburóns.</ref> os espermatozoides empaquétanse en cápsulas protectoras chamadas [[espermatóforos]].

Os embrións están inmersos en líquido intrauterino, rico en substancias nutritivas, augaagua e sales, chamado ''leite vitelino''; estas substancias son absorbidas directamente polo embrión, a través da boca e dos [[espiráculo]]s (se os hai), e polas expansións festonadas do cordón, no caso dos histotróficos.

O tiburón de aletas negras australiano é máis pequeno que o seu parente e vive en augasaguas tropicais, pero encontráronse os híbridos cara ao sur, onde a temperatura do mar é moito máis fría.<ref>[http://latercera.com/noticia/tendencias/2012/01/659-420723-9-descubren-tiburones-hibridos-en-la-costa-de-australia.shtml Descubren tiburones híbridos en la costa de Australia]