Cantiga de refrán: Diferenzas entre revisións

A [[Cantiga]] de refrán, dentro da [[Lírica galego-portuguesa|lírica medieval galego-portuguesa]], é aquela que na súa composición inclúe un [[retrouso]]. Neste tipo de cantiga repítese un conxunto de versos de autonomía ritmática ao final de cada estrofa.

 

==Definición de Cantiga de refrán==

 

As cantigas de refrán están elaboradas maiormente en versos octosílabos ou decasílabos e con rima asonante. O normal é que a cantiga presente tres ou catro estrofas.

==Clasificación==

===[[Cantiga de amor]]===

En gran coita, senhor,

que peior que mort’é,

vivo, per bõa fe,

e polo voss’amor

esta coita sofr’eu

por vós, senhor, que eu

 

vi polo meu gran mal;

e melhor mi será

de morrer por vós ja,

e, por me Deus non val,

esta [coita sofr’eu

por vós, senhor, que eu]

 

polo meu gran mal vi;

e máis mi val morrer

ca tal coita sofrer,

pois por meu mal assi

esta [coita sofr’eu

por vós, senhor, que eu]

 

vi por gran mal de min,

pois tan coitad’and’eu.

 

Repertorios: Tavani 25, 36; D’Heur 504

 

===[[Cantiga de amigo]]===

Amig’e fals’e desleal,

que prol á de vos trabalhar

de na mia mercee cobrar?

Ca tanto o trouxestes mal

que non ei, de vos ben fazer,

pero m’eu quisesse, poder.

Vós trouxestes o preit’assi

come quen non é sabedor

de ben nen de prez nen d’amor;

e por én creede per min

que non ei, de vos ben fazer,

[pero m’eu quisesse, poder].

Caestes en [a]tal cajon

que sol conselho non vos sei,

ca ja vos eu desemparei

en guisa, se Deus mi perdon,

que non [ei, de vos ben fazer,

pero m’eu quisesse, poder].

 

Repertorios: Tavani 25,11; Don Denis 600

 

===[[Cantiga de escarnio e maldizer]]===

Achei Sanch[a] An[e]s encavalgada

e dix’eu por ela cousa guisada,

ca nunca vi dona peior talhada,

e quige jurar que era mostea;

e vi-a cavalgar per ũa aldeia

e quige jurar que era mostea.

Vi-a cavalgar en ũu seendeiro,

e non ia mig’or’ũu cavaleiro;

santiguei-m’e disse: «Gran foi o palheiro

onde carregaran tan gran mostea».

Vi-a cavalgar per ũa aldeia

e quige jurar que era mostea».

Vi-a cavalgar indo pela rua,

mui ben vistida en cima da mua;

e dix’eu: «Ai velha fududancua,

que me semelhades ora mostea!».

Vi-a cavalgar per ũa aldeia

e quige jurar que era mostea».

 

Repertorio: [[Giuseppe Tavani|Tavani]] 18,1; [[Afonso X]] 453

 

Existe a conservación de Cantigas de refrán dentro das antoloxías do Cancioneiro da Ajuda (CA), gardado na Biblioteca do Palácio da Ajuda (Lisboa). No Cancioneiro da Biblioteca Nacional (CBN), coñecido tamén como Cancioneiro Colocci-Brancuti, conservase na Biblioteca Nacional de Lisboa e o Cancioneiro da Vaticana (CV) que é preservado en Italia.

Tamén cabe nomear o Pergamiño Vindel (PV)- que contén as sete cantigas de amigo compostas por Martín Codax-, o Cancioneiro de Berkeley, a Tavola Colocciana e os Cinco Lais de Bretaña.