Flamenco: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Algúns arranxos ortográficos |
m →O nacemento da flamencoloxía: flamencoloxía |
||
Liña 91:
A partir dos [[Década de 1950|anos 50 do século XX]] empezaron a publicarse abundantes estudos antropolóxicos e musicolóxicos sobre o flamenco. En 1954 [[Hispavox]] publicou a primeira ''Antoloxía do Cante Flamenco'', gravación sonora que foi un gran revulsivo na súa época, dominada polo cante orquestrado e, en consecuencia, mistificado. En 1955 o intelectual arxentino [[Anselmo González Climent]], publicou un ensaio chamado ''[[Flamencoloxía]]'', cuxo título bautizou ao "conxunto de coñecementos, técnicas, etc., sobre o cante e o baile flamencos". Este libro dignificou o estudo do flamenco ao aplicarlle a metodoloxía académica propia da [[musicoloxía]] e serviu de base aos posteriores estudos sobre devandito xénero.
Como consecuencia, en [[1956]] organizouse o I [[Concurso Nacional de Arte Flamenco|Concurso Nacional de Cante Jondo de Córdoba]] e en [[1958]] fundouse en [[Xerez da Fronteira]] a primeira [[Cátedras de Flamencoloxía|Cátedra de Flamencoloxía]],<ref>[http://www.lavozdigital.es/jerez/v/20111217/jerez/flamencologo-historiador-20111217.html Flamencólogo e historiador]</ref> a máis antiga institución académica dedicada ao estudo, a investigación, conservación, promoción e defensa da arte flamenca. Así mesmo en [[1963]] o poeta cordobés [[Ricardo Molina]] e o cantaor sevillano [[Antonio Mairena]] publicaron o mesmo tempo ''Mundo y Formas del Cante Flamenco'', convertida en obra de referencia obrigada. Cunha linguaxe sinxela o libro describe a variedade de palos e estilos, e narra a historia do cante, defendendo que o flamenco foi obra exclusiva dos xitanos, que o mantiveron na intimidade ata que fixeron del a súa profesión. Así mesmo o libro diferenza entre o cante grande (soamente xitano) e o cante chico (aflamencamento das tonadas folclóricas andaluzas e coloniais). Polo tanto, a obra de Molina e Mairena, introduciu na
Durante moito tempo os postulados mairenistas tivéronse practicamente por incuestionables, ata que atoparon resposta noutros autores que elaboraron a "tese andalucista", que defendía que o flamenco era un produto xenuinamente andaluz, pois desenvolveuse integramente nesta rexión e porque os seus palos básicos derivaban do folclore de Andalucía. Así mesmo mantiñan que os xitanos andaluces contribuíran determinadamente na súa formación, poñendo de manifesto a excepcionalidade do flamenco entre as músicas e danzas xitanas doutras partes de España e Europa. A unificación da tese xitanista e a andalucista
| |||