Cantiga de mestría: Diferenzas entre revisións

{{Atención|data=marzo de 2019}}
{{ortografía}}
{{ligazóns internas}}
{{wikificar}}

A '''cantiga de mestría'''<ref>[http://www.cirp.es/pls/bal2/f?p=106:10:8855792983922455602::::P10_TERMO,P10_TIPO:cantiga%20de%20mestr%C3%ADa,termo Ficha] no ''Dicionario de Termos Literarios' do [[Centro Ramón Piñeiro para a Investigación en Humanidades]].</ref> é, dentro da [[Literatura galego-portuguesa|lírica medieval galego-portuguesa]], unha composición estrófica que segue un esquema métrico do tipo: ''abbacca'', ''abbaccb'', ababcca, ''ababccb;'' carece de retrouso, en contraposición á [[cantiga de refrán]].

Polo tanto, pódese identificar como un tipo de estruturación dende o punto de vista métrico propio da poesía lírica galego-portuguesa. Acostuma a mostrarse nos manuais de historia da literatura como contraposición a outro estilo de métrica denominadocadenominada [[cantiga de refrán]], sendo a súa diferenciación principal, como o seu nome indica, a presenza dun refrán ao final de cada estrofa, aportando un carácter regresivo á composición, contra o carácter progresivo e continuado da cantiga de mestría.

As '''cantigas''' son poesías cantadas que combinan a música e a literatura. PopularizaronsePopularizáronse nos séculos XII e XIV, especialmente no territorio galego-portugués e eran recitadas por xoglaresxograres e trovadorestrobadores, quen escribían as letras, poñían música e as interpretaban. En función da súa composición ou estrofas, poden clasificarse en ''[[cantigas de refrán]]'' ou '''''[[Cantiga de mestría|cantigas de mestría]]'''.''

A súa orixe está na poesía dos trobadores provenzais, os mesmos que a nomearon así por ser esta o tipo de cantiga máis perfecta, maísmáis artísticas e libre de todo artificio popular. Aínda que gran parte da [[lírica galego-portuguesa]] bebe da tradición culta da [[Cançó provenzal|cançó provenzal,]], esta sufrirá un cambio na súa adaptación a tradición lírica do noroeste peninsular, onde se fusionará co estilo local de vello dándolle así un carácter máis alonxadoafastado da súa orixe culta. Isto manifestarase en feitos como a práctica ausencia de versos isosilábicos, resultado propio dunha mestura de poesía coa lírica oral.

En definitiva, a '''cantiga de mestría''' é a composición estrófica que se emprega nas cantigas, que consta de catro estrofas de sete versos octosílabos e decasílabos. Na obra ''[[A cantiga de Amor]]'' de <u>[[Vicenç Beltran]]</u>, recolle a conclusión de <u>[[J.M. d’Heur]]</u>: din que é probabelprobábel que, nas súas orixes, a cantiga de mestría proceda da adaptación das formas provenzais, mentres as de refrán sexan autóctonas, e de aí a súa estreita vinculación coa cantiga de amigo. Como observa <u>[[Vicenç Beltran]]</u>, este proceso debeu asociarse a unha profunda hibridación de ambas tradicións, se temos que xulgar pola frecuencia con que o refrán aparece nas cantigas de amor.

=== Autores máis representativos =====

En canto a temática da [[cantiga de mestría]] existen varias controversias, non ten un único xénero. Está moi ligada ás [[cantigas de escarnio]] de e as [[Cantiga de amor|castigas de amor]], xa que son estas as que maísmáis a empregan, mentres que as de amigo utilizan máis o refrán. Entón pese a encontrar [[Cantiga de amigo|cantigas de amigo]] con mestría, esta e métrica particular das cantigas de amor e de escarnio.

Baixo estas liñas móstrase un exemplo de [[cantiga de amor]], con métrica de cantiga de mestría, do autor [[João Lopes de Ulhoa]]. Conta con catro estrofas de sete versos cada unha, sendo estes decasílabos en todos os casos, e cun esquema rítmico idéntico en cada estrofa: ''ABBACCA''.
[[Ficheiro:Cantigas - Bell player.jpg|miniatura|alt=|Músico tocando lasas campanascampás]]

* '''Alfonso X:''' ''Bem sabia eu, mia senhor                      ''

* '''Airas Engeitado:''' ''Nunca tam gram coita sofri                                    ''

* '''Airas Moniz de Asma:''' ''Mia senhor, vim-vos rogar                                  ''

* '''Airas Nunes:''' ''Falei noutro dia con mia senhor                        ''

* '''Anónimo 4:''' ''Des hojemais me quer’eu, mia senhor                    ''

* '''Bernal de Bonaval:''' ''Abril Peres, muit’hei eu gram pesar                                    ''