Arte de trovar: Diferenzas entre revisións

A '''''Arte de Trovar''''' é o primeiro texto que se encontra no ''[[Cancioneiro da Biblioteca Nacional]]'' (CBN). É un pequeno tratado en prosa que versa sobre a arte galego-portuguesa, de autoría descoñecida. Esta composición resume de forma breve a poética trobadoresca, definindo xéneros e regras que deberían obedecer os [[trobador]]es e os [[xograr]]es.  Esta poética foi elaborada en [[Portugal]] no [[século XIII]] e conservada fragmentariamente no CBN. Pese a que é un texto anónimo hai indicios de que foi escrita ou polo menos inspirada polo conde [[Pedro, conde de Barcelos|Don Pedro de Portugal, conde de Barcelos]].<ref>Tavani (1999)</ref> A organización da poética consiste en catro capítulos que están a súa vez divididos en outros capítulos, como se explicará máis adiante, e encóntrase incompleta, xa que tres capítulos dentro do capítulo primeiro perdéronse.<ref>{{Cita web|url=http://purl.pt/15000/1/index.html#/1/html|páxina-web=Biblioteca Nacional Digital|título=Cancionero da Biclioteca Nacional|data-acceso=02-04-2019}}</ref>

O Cancioneiro da Biblioteca Nacional tamén é coñecido como Cancioneiro Colocci-Brancutti, por ser copiado por orde do [[Humanismo renacentista|humanista]] [[:it:Angelo_Colocci|Angelo Colocci]] (1474-1549) e ser descuberto na biblioteca do conde Paolo Brancutti di Cagli. B é o máis importante dos tres documentos que conforman a lírica medieval profana galego-portuguesa ([[Cancioneiro da Ajuda]], [[Cancioneiro da Biblioteca Vaticana|Cancioneiro da Vaticana]]). A día de hoxe está composto por 355 follas de papel, de medidas 280 x 210 mm, e contén arredor de 1560 composicións da autoría duns 150 autores. O texto está escrito en tinta negra, sen cores e está disposto en dúas columnas. As composicionescomposicións están numeradas por Colocci, de 1 a 1664. Hai probas de que traballaron até seis copistas diferentes, ademais das do propio Colocci. Cinco deles utilizaron variedades gótico-bastardas e un só, o que podemos denominar “copista principal”, tanto pola cantidade de textos como pola calidade “filolóxica” da copia, utilizou a cursiva itálica chanceleresca. É posíbel que ningún deles fose italiano xa que, en xeral, revelan unha orixe e mais unha educación gráfica ibéricas.

O Cancioneiro contiña orixinalmente unhas 1.700 [[cantiga]]s, pero debido a accidentes materiais contén 250 composicións. É notoria a extensa presenza de elementos extratextuais que son de gran axuda para o estudo da nosa lingua e da nosa tradición manuscrita. O [[manuscrito]] tamén está composto por cinco anónimos [[Lai|lais de Bretaña]]. O [[códice]] foi descuberto no ano [[1875]] por [[:it:Costantino_Corvisieri|Constantino Corvisieri]], un historiador, archivista, [[Numismática|numismático]], paleógrafo e coleccionista romano<ref>{{Cita publicación periódica|título=Costantino Corvisieri|url=https://it.wikipedia.org/w/index.php?title=Costantino_Corvisieri&oldid=102006770|data=2019-01-09|lingua=it}}</ref>. Desde 1880 o manuscrito pertenceu ao filólogo [[:it:Ernesto_Monaci|Ernesto Monaci]]. Foi posto a venda polos seus herdeiros, e en [[1924]] foi comprado polo goberno portugués e conservado desde entón na [[Biblioteca Nacional de Portugal|Biblioteca Nacional de Lisboa]].<ref name=":0">Pena (2002)</ref>