Arte de trovar: Diferenzas entre revisións

O Cancioneiro da Biblioteca Nacional tamén é coñecido como Cancioneiro Colocci-Brancutti, por ser copiado por orde do [[Humanismo renacentista|humanista]] [[Angelo Colocci]] (1474-1549) e ser descuberto na biblioteca do conde Paolo Brancutti di Cagli. B é o máis importante dos tres documentos que conforman a lírica medieval profana galego-portuguesa ([[Cancioneiro da Ajuda|Cancioneiro de Ajuda]], [[Cancioneiro da Biblioteca Vaticana|Cancioneiro da VaticanVaticana]]<nowiki/>a). A día de hoxe está composto por 355 follas de papel, de medidas 280 x 210 mm, e contén arredor de 1560 composicións da autoría duns 150 autores. O texto está escrito en tinta negra, sen cores e está disposto en dúas columnas. As composiciones están numeradas por Colocci, de 1 a 1664. Hai probas de que traballaron até seis copistas diferentes, ademais das do propio Colocci. Cinco deles utilizaron variedades gótico-bastardas e un só, o que podemos denominar “copista principal”, tanto pola cantidade de textos como pola calidade “filolóxica” da copia, utilizou a cursiva itálica chanceleresca. É posíbel que ningún deles fose italiano xa que, en xeral, revelan unha orixe e mais unha educación gráfica ibéricas.