Cantiga de mestría: Diferenzas entre revisións

Na lírica medieval galego-portuguesa, séculos XII-XIV unha cantiga de mestría é unha composición característica por seguer un esquema métrico do tipo: abbacca, abbaccb, ababcca, ababccb e carecer de refrán. Este tipo de cantiga foi moi usada na composición de cantigas de escarnio e de amor, sendo estas as máis relevantes. A rima nestas cantigas é sempre consonante.

== Orixe ==

A súa orixe está na poesía dos trobadores provenzais, os mesmos que a nomearon así por ser esta o tipo de cantiga máis perfecta, maís artísticas e libre de todo artificio popular. Aínda que gran parte da lírica galego-portuguesa bebe da tradición culta da cançó provenzal, esta sufrirá un cambio na súa adaptación a tradición lírica do noroeste peninsular, onde se fusionará co estilo local de vello dándolle así un carácter máis alonxado da súa orixe culta. Isto manifestarase en feitos como a práctica ausencia de versos isosilábicos, resultado propio dunha mestura de poesía coa lírica oral. A cantiga de mestría pódese entender como o estilo de métrica máis próximo a este xénero trobadoresco medieval do sur de Francia, xa que conserva con maior fidelidade esa tradición culta referida anteriormente.

prougo-lhe muit’e nom m’er quis catar!

 

 

quando a vi, mandasse-me partir