Tympanuchus cupido attwateri: Diferenzas entre revisións

Este tetraonino mide de 43 a 45,5 cm e pesa aproximadamente de 0,7 a 0,9 kg. A súa envergadurtaenvergadura alar e de 70 cm. Esta pitas do monte presentan fortes barras verticais de cor parda escura e un patrón branco sobre o manto, os flancos e as partes inferiores.

A subespecie exhibe [[dimorfismo sexual]]: os [[macho]]s teñen [[pluma]]s alongadas, chamadas ''pinnas'', ergueitas para formaren o que parecen estucturasestruturas similares a orellas, e tamén ten un saco de aire de cor alaranxado brillante, ou dourado, a ambos os lados do pescozo, que incha durante as danzas de [[apareamento]]. Teñen unha vida útil de dous a cinco anos.

''T. c. attwateri'' era endémico das [[pradería]]s costeiras do [[golfo de México]] occidental. A súa [[área de distribución]] estendíase historicamente desde [[Bayou Teche]] en Louisiana, até o [[río Nueces]] en Texas,<ref name="HistoryofDecline">{{cite web |url=http://www.tpwd.state.tx.us/huntwild/wild/birding/apc/history/ |title=Attwater's Prairie Chicken History of Species Decline Historic Populations |publisher=Texas Parks and Wildlife Department |dataacceso=16 de marzo de 2019}}</ref> posibemente tan ao sur como [[Tamaulipas]], [[México]],<ref>{{cita publicación |url=http://www.fws.gov/southwest/es/Documents/R2ES/PrairieChicken.pdf |format=PDF |first=Nova J. |last=Silvy |first2=Dennis L. |last2=Brown |first3=Stephen E. |last3=Labuda, Jr. |first4=James G. |last4=Teer |first5=Dennis |last5=Williams |title=Attwater's Prairie Chicken Recovery Plan |publisher=United States Fish and Wildlife Service |year=1996}}</ref> sendo por tanto a subespecie máis meridional de ''Tympanuchus cupido'',<ref name="Firefly">Storch, Ilse & Bendell, J. F. (2003): "Grouse". En Perrins, Christopher. ''The Firefly Encyclopedia of Birds''. Richmond Hill, Ontario, Canada: Firefly Books. pp. 184–187. ISBN 1-5529-7777-3.</ref> estendéndose terra adentro até uns 75 km, oupando unha área de 24 000&nbsp; km².<ref name="HistoryofDecline"/>

Hoxe en día existen poboacionespoboacións silvestres tan só en dous lugares: o ''Attwater Prairie Chicken National Wildlife Refuge'' (Refuxio Nacional de Vida Silvestre Attwater Prairie Chicken), cerca de [[Eagle Lake, Texas]], e nalgúns terreos privados do [[condado de Goliad]] (Texas).<ref>{{cite web|url=http://www.tpwd.state.tx.us/huntwild/wild/birding/apc/history/location/ |title=Attwater's Prairie Chicken History of Species Decline Current Range |publisher=Texas Parks and Wildlife Department |dataacceso=16 de marzo de 2019}}</ref>

Crese que a perda de hábitat é a razón principal do seu declive. Un dos principais factores que contribuíron á perda de hábitat foi a plantación xeralizadaxeneralizada, que comenzou a principios da década de 1900, de ''[[Triadica sebifera]]'' para establecer unha industria de fabricación de [[xabón]].<ref>Flack, S. & E. Furlow (1996): "America's least wanted "purple plague", "green cancer" and 10 other ruthless environmental thugs". ''Nature Conservancy Magazine''. Vol. 46, No. 6.</ref> Desde entón, ''T. sebifera'' demostrou ser un [[Especie invasora|invasor]] agresivo dos pasteiros costeiros, desprazando a diversidade de plantas autóctonas dominadas por pastos de pradeira con rodais densos, case monoespecíficos, que alteran significativamente os procesos [[biocenose|bióticos]] e [[abiótico]]s do [[ecosistema]] orixinario.<ref>Bruce, K. A.; G. N. Cameron & P. A. Harcombe (1995): "Initiation of a new woodland type on the Texas coastal prairie by the Chinese tallow tree (Sapium sebiferum (L.) Roxb.)". ''Bulletin of the Torrey Botanical Club'' '''122''' :215-225.</ref> A urbanización contribúe aínda máis á perda de hábitat. Como resultado destes cambios nos últimos 100 anos, todo o ecosistema de pasteiros onde antigamente prosperou ''T. c. attwateri'' subsisten en pequenos e dispersos ''parches'', cuxa existencia continúa sendo ameazada. Onde unha vez pastaba o [[bisonte]] das chairas, debido aos [[incendios forestais]] periódicos debido á maleza prducida, estas aves agora teñen dificultades para abrirse camiño a través da maleza mesta.

En [[2016]] a poboación da subespecie reduciuse a 42 aves despois das fortes inundacións da primavera, que eliminaron a toda unha xeración de ovos. PO [[huracánfuracán Harvey]] en [[2017]] foi aínda máis desastroso, probabelmente matou polo menos a 32 aves, e só se encontraron cinco femias durante o estudo posterior ao huracánfuracán na zona.<ref>{{Cite news|url=http://www.audubon.org/news/how-hurricane-harvey-affected-birds-and-their-habitats-texas|title=How Hurricane Harvey Affected Birds and Their Habitats in Texas|date=25-09-2017|work=Audubon|dataacceso=16 de marzo de 2019|language=en}}</ref> Porén, na primavera de [[2018]], a poboación silvestre estimada era de 12.<ref>[http://www.fortbendstar.com/attwaters-prairie-chickens-dealt-critical-blow-by-hurricane-harvey/ ‘Match.com for chickens’: Houston Zoo’s secret weapon for saving a species]. Consultado o 16 de marzo de 2019.</ref>