Hydrodamalis gigas: Diferenzas entre revisións

| name = Dugongo''Hydrodamalis de Stellergigas''

| image_caption = [[Vaca mariña de Steller]] (''Hydrodamalis gigas'').

O '''dugongo de Steller'''<ref name="A chave">{{cita web|apelidos=Varios autores|título=Os nomes galegos dos dugongos|url=http://achave.gal/wp-content/uploads/achave_osnomesgalegosdas_focas_manatis_e_dugongos.pdf|dataacceso=8 de febreiro de 2017}}</ref> ouHydrodamalis gigas'''vaca mariña de Steller'''<ref name="A chave" /> (''Hydrodamalis gigas'') é unha [[especie]] extinguida de [[mamífero]] mariño da orde [[Sirenia]] que se [[extinción|extinguiu]] ao final do [[século XVIII]]. A especie foi descrita por primeira vez polo naturalista alemán [[Georg Steller]] en [[1741]], nunha altura en que xa era posíbelmente bastante rara.

Este sirenio era considerábelmente maior que os membros actuais da súa orde, o [[dugongo]] e o [[manatí]]. AO vaca''Hydrodamalis mariña de Stellergigas'' pertence á familia dos [[manatí]]s, diferenciándose deles, por carecer de unllas, ter a cola escotada e non redondeada e polas súas setes vértebras cervicais, en lugar das seis habituais<ref name="quercus367">{{cita publicación periódica|apelidos=Valledor A.|título=La vaca marina de Steller: descubrimiento y extinción de un gigante|revista=Quercus|ano=Setembro 2016|volume=367|dataacceso=2 de xullo de 2017}}</ref>. A diferenza dos seus familiares, esta vaca mariña vivía en augas frías, polo que [[evolución|evolucionou]] cara o [[xigantismo]]<ref name="quercus367"/>. Así se tiñan medido exemplares de ata 8 metros de lonxitude e pesando entre 5 a 11 toneladas<ref name="piper">{{Cita libro|last=Piper, Ross|title=Extinct Animals: An Encyclopedia of Species that have disappeared during Human History|editor=978-0-313-34987-4|date=2009|isbn=978-0-313-34987-4|language=en}}</ref>. Polo que tralas [[balea]]s, ao vaca''Hydrodamalis mariña de Stellergigas'' foi o meirande mamífero existente en tempos históricos<ref name="quercus367"/>.

O seu corpo era macizo, con cabeza pequena e pescozo indiferenciado. Os ollos eran pequenos, así como as narinas, e non tiña orellas. Os adultos non tiñan dentes, senón dúas grandes placas dentais, unha no padal e outra no chan do boca. Con estas placas reducía as algas a polpa<ref name="quercus367"/>. A cauda era en forma de abano e os membros dianteiros modificados como [[barbatana]]s tiñan a forma de gancho. Probablemente estas extremidades empregábanas para estabilizarse na auga e entre as rocha. Tamén podían impulsarse con eles e probablemente manipular algas para alimentarse delas<ref name="quercus367"/>. O esqulete tiña 26 [[vértebras]], 35 [[caudais]] e 17 pares de [[costela]]s<ref name="quercus367"/>. Ademais contaba cunha pelvis e extremidades inferiores moi rudimentarios. Os osos eran moi macizos, axeitados para animais con moita [[grasa]] que necesitan unha flotabilidade neutra<ref name="quercus367"/>. Por causa do seu peso e estrutura corporal, o dugongo-de-Steller''Hydrodamalis gigas'' era un animal bastante lento.

[[Ficheiro:Chitrow - Seekuh, Seebaer und Seeloewe (Ausschnitt aus einer Karte).jpg|miniatura|esquerda|Fragmento do mapa de Sven Waxell, que acompañou a Bering nas súas expedicións. Móstrase unhaun vaca''Hydrodamalis mariña de Stellergigas'', un león mariño de Steller e un oso mariño ártico]]

A extinción do dugongo-de-steller''Hydrodamalis gigas'' está claramente asociada á chegada ao mar de Bering de pescadores e colonos occidentais. Así entre os anos 1743 e 1763 chegáronse a fletarfretar dezanove navíos<ref name="quercus367"/>. Durante os meses que duraban estas expedicións, cazábanse de maneira masiva raposos, lontras e focas pola súa pel. A vaca mariña foi de inmediato identificado como fonte de alimento e cazado pola súa carne, que é descrita como de textura e sabor semellantes ao bisté de [[vaca]]<ref name= "piper" />. A graxa era aproveitada para cociñar ou para as lámpadas a óleo, e o leite das femias era consumido directamente ou transformado en [[manteiga]]. O coiro era usado para fabricación de vestiario. No entanto, a caza excesiva non foi o único motivo de extinción. Xuntamente cos dugongos, os pescadores damnificaron tamén as poboacións de [[lontra mariña|lontras mariñas]] que se alimentaban, entre outras cousas, de [[ourizo de mar|ourizos do mar]]. Cos seus predadores en declíniodeclive, a poboación de ourizos estourou e, como se alimentaban da mesma vegetaciónvexetación mariña, tornáronse competidores do dugongo-de-steller''Hydrodamalis gigas''. Nunha expedición dode 1754, fíxose tal matanza de animais, que un home coñecido coma Yakovlev aconselleu ás autoridades rusas a prohibición da súa caza<ref name="quercus367"/>. O 27 de novembro de [[1755]]<ref name="quercus367"/> foi emitida unha orde nos portos piscatóriospesqueiros do mar de Bering que prohibía a caza do dugongo-de-steller''Hydrodamalis gigas''. Porén nesta altura a especie xa se encontraba en declíniodeclive acentuado e un dos últimos animais foi cazado en [[1768]]. Dúas espediciónsexpedicións posteriores no 1772 e no 1783 confirmaron que xa non había ningunha vaca mariña con vida<ref name="quercus367"/>.