|
== Historia ==
Foi fundado nunha reserva de caza [[2 de setembro|o 2 de setembro de]] [[909]] por Guillerme I, [[Ducado de Aquitania|duque de Aquitania]], Conde de Auvernia, que instalou alí ao abade Bernón de Baume, e a dedicou a San Pedro Apóstolo, e puxo a abadía baixo a autoridade inmediata do papa [[Serxio III, papa|Serxio III]]. A abadía e a súa constelación de dependencias pronto se converteron nun exemplo do tipo de vida relixiosa do [[Século XI|século XI]] .
Do mesmo xeito que o abade Bernón, os primeiros monxes procedentes do mosteiro de Baume, establecendo unha observancia máis perfecta da norma de San Bieito, xunto cos estatutos de [[Aquisgrán]] e os usos de San Bieito de Aniana, que no século anterior restaurou a disciplina monástica en gran número de conventos da [[Galia]]. A vida reformadisimareformadísima dos Cluniacenses pronto foi imitada por moitos outros mosteiros, grazas ao celo dos sucesores de Bernón de Borgoña, que foron San Odón (926-43), San Aymar (943-954), San Maiol (954-994), Santo Odilón (994-1048), San Hugo (1048-1109), isto levará a Cluny ao auxe da súa gloria. En 1054 fundou a ''Charité sur Loire'': en 1055, o mosteiro feminino de Marcigny, o berce das monxas cluniacenses. Tamén debe a fundación de San Pancracio de Lewes en Inglaterra, lider dos cluniacenses britanicos. E grazas á súa boa amizade con [[Afonso VI de León|Afonso VI]], fundouse unha importante serie de mosteiros en Castela: este é o caso especialmente de Santa María de Nájera (1079). Hugo tamén comezou a gran basílica cluniacense, unha das mellores e máis grandes igrexas de Francia, que acabou o abade Pedro o Venerabel (1123-1158) e consagrou o Papa [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] en 1130.
Neste tempo, Cluny estaba na súa cima e, ademais de dar monxes a moitos outros, tiña o monasteriomosteiro 460 relixiosos, moitos deles ilustres en santidade e en erudición, algúns tamén distinguidos polas dignidades que lograron na Igrexa. A fundación da Congregación cisterciense e as rivalidades e diferenzas que existían entre ela e o mosteiro de Cluny eran bastante prexudiciais para este, a pesar da brillante defensa que fixo dos seus costumes, usos e cerimonias o abade Pedro ''o Venerabel'', un dos personaxes máis ilustres da súa época.
Os sucesores xa non estaban todos aa mesma altura; Non obstante, tense esaxerado moito a decadencia que supoñen que comezou inmediatamente en Cluny, tamén atribuíndoa ás súas dependencias con clara inxustiza, que é moito maior ao extensiva a outros mosteiros de habito negro, porque tanto en Francia como no resto de Europa, florecian e continuaron sempre observantes moitos outros que non tiñan nada en común con Cluny, se non era profesar a mesma Regra.
No mesmo século de Pedro ''o Venerable'' gobernou Cluny, Teobald, que desde o abadabade de San Basilio ascendeu a este en 1880 (1880-1884) e logo a un cardeal predecesor para o nomeamento do [[Alexandre III, papa|papa Alejandro III]] e foi finalmente promovido ao cardeal bispo de Ostia para [[Lucio III, papa|Luci III]] (1884-1888). Gerard de Lausana, abadabade No. 19 de Cluny (1215) máis tarde foi bispo de [[Valence, Drôme|Valença]] e finalmente patriarca de JerusalénXerusalén (1230); A abrazada VI de Sales (ou Rochecorbon), trasladada de Sant Martí de Tours, gobernou oito anos e consagrado bispo de [[Langres]] , morreu na expedición de [[Terra Santa]] (1244-1250). En 1244 foi sucedido por Guillerme III de Pontoise, antes de ser Charité, que logo de catorce anos ascendeu ao bispo de [[Agen]] (1248) e morreu sendo patriarca de JerusalénXerusalén en 1263.
A principios do [[Século XIV|século XIV]] , Henri I de Fautrières, gobernou en Cluny por once anos e foi nomeado bispo de Saint-Flour (1319-1320). Pierre II de Chastelus, elixido en 1322, médico en teoloxía, logo de vinte anos de goberno, ascendeu ao asento episcopal de [[Valence, Drôme|Valença]] (1342-1350). Androin de la Roche , doutor en [[Teoloxía]] (1351), foi creado cardeal do título de Saint Marcel por [[Inocencio VI, papa|Inocencio VI]] (1361). É coñecido na historia. Morreu en [[Viterbo]] en 1369. Incluso no século XV Cluny tiña excelentes abades. Oddó II, da Ferrière , anteriormente Savigny, gobernou 33 anos, destacando a santidade da vida e do espírito profético. Joan III de Borbón , que o sucedeu en 1456, foi relixioso en Sant Andreu d'Avignon; El presidiu Cluny por vinte e dous anos, dando novas leis para preservar a disciplina monástica e, aínda que foi nomeado bispo, quería ser enterrado en Cluny. En 1481 sucedeu a Jaume II de Amboise , que presidiu durante trinta e catro anos e que retomará unha reforma de Cluny en 1486 e promulgará unha regulación xeral da reforma en 1494, reorganizando o sistema de visitas e expulsando a todos o ben indesexable e restaurando en todas partes a vida común, incluído o peche. Jaume morreu sendo bispo de Clermont. Geoffroy d'Amboise e Aymard II de Boissy aínda eran abades regulares; pero en 1529 Cluny comezou a elogiar aos comendadores, cuxas guerras non puideron escapar no futuro, polo que tivo que resumir notablemente, tanto no espiritual como no temporal. [[Cardeal Richelieu|Richelieu]] e [[Jules Mazarin|Mazzarino]] , que tiñan poucos clérigos, chamados abades Cluny, para gozar dos seus ingresos brutos.
A orde beneditino foi clave na estabilidade alcanzada pola sociedade europea do século XI e, en parte, debido a que era o modelo de estilo da vida monástica en Occidente desde finais do [[Século X|século X.]]. Unha sucesión de abades competentes tamén eran figuras relevantes no terreo internacional. O propio mosteiro de Cluny converteuse no mosteiro máis grande e máis prestixioso, e na mellor institución monástica preparada en Europa. A influencia de Cluny estendeuse desde a segunda metade do século ata principios do [[Século XII|século XII]] .
== Os edificios ==
Os edificios e igrexa de Cluny eran verdaderamente reais e correspondentes ao mosteiro principal. Unha boa proba diso é que en 1245 puido acomodar cómodamente e sen falta de respecto aos monxes, o [[Inocencio IV, papa|Papa Inocencio IV]] , que veu do consello ecuménico de Lyon coa compañía de 12 cardeais, que estreou a capa vermella por primeira vez; os patriarcas de Antioquia e [[Constantinopla]] , tres arcebispos e 15 bispos con gran número de abades; ademais, a San [[Luís IX de Francia]] ; a súa nai [[Branca de Castela|Branca de Castilla]] , o seu irmán, o seu irmán, o duque de Artois ea súa irmá, o emperador [[Balduíno II de Constantinopla|Balduí II de Courtenay]] , os fillos de San [[Fernando III de Castela|Fernando]] de Castilla e [[Xaime I de Aragón|Santiago o conquistador]] , o duque de Borgoña, seis condes e moitos outros grandes señores. En 1130 xa recibira a [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] cos cardeais e as persoas do seu seguimento, e máis tarde, en 1307, a [[Clemente V, papa|Climent V.]].
A igrexa, que tiña a forma de cruz patriarcal, tiña aproximadamente 147 m. longo por uns 35 m. de ancho entrando nela por un lobby de 31 m de longo e 24 de ancho. O seu tesouro en reliquias, vasos e adornos sagrados era inestimable. En 1561 foi desposuído de heréticos, calculando en 2.000.000 libras o [[ouro]] e [[prata]] que traían desde ese lugar. Tamén destruíron a rica biblioteca, que contiña non menos de 1.800 códecs manuscritos, froitos de paciencia e labrego benedictinobeneditino, que incluían os escritos dos papas e autores antigos. A antiga abadía conserva, ademais dos claustros, unha gran porta románica do século XI, o hórreo do s. XIII e a fachada do [[Xelasio I, papa|papa GelsalonXelasio I]] , de estilo gótico e, por suposto, pola súa moito máis tarde que esta data. No interior do recinto da Abadía hai catro torres: a do molino ea das peles, cadradas; a Ronda ea de Fabri, erigidaerixida no século XIV polo abadabade deste nome; da igrexa grandiosa abacial, cuxo longo era de 49 m. só se conservan o brazo meridional do crucero, os campanarios do Reloj e da bendita auga e as capelas de Sant Esteve, Sant Marçal e Borbón, este último debido ao abade JuanXoán III de Borbón no século XV.
== Personaxes ==
A fama da santidade ea observancia de Cluny atraeu os personaxes máis importantes desde os primeiros tempos. Neste mosteiro terminou os seus días o piadoso [[Gregorio VI, papa|Gregorius VI]] logo de renunciar á tiara en 1046. Cluny abandonou para ocupar o trono de Polonia, Casimir , que era monxe e diácono (1041), pero nunca foi un abadabade como algúns historiadores quixeron crer; Siegfried, arzobispoarcebispo de Maguncia, renunciou á dignidade de reclinarse en Cluny, desde onde volveu ao seu arzobispado en 1084. Aquí tamén os hábitos San Teotger, fillo do Conde de Metz e bispo da mesma cidade, tivo lugar ao redor de 1100; Guido, conde de Alby ao redor de 1060; Enric, fillo do conde de [[Blois]] e irmán de Esteve , rei de Inglaterra, deixando despois ser abade de Glastenbury e bispo de [[Winchester]] (m. 1171); Abrazo, duque de Borgoña (1108); Guido, conde de Macón, con 30 soldados (1224); etc . .
O número de ilustres baróns que floreceu en Cluny non era inferior e ilustrou a Igrexa coa súa vida e doutrina. Non se pode listalos, pero só recorda os directores. Entre estes están San [[Gregorio VII, papa|Gregorio VII]] , [[Urbano II, papa|Urbano II]] , [[Pascual II, papa|Pasqual II]] e [[Calisto II, papa|Calixt II]] , Papas; San Gerardo , cardeal Bispo de Lyon , sobrino de [[Urbano II, papa|Urbano II]] (1101); Alberic Belbacense , tamén cardeal Bispo de Ostia (1148); Imar, cardeal bispo de [[Frascati]] (1144); Jean de Franciogie , arzobispoarcebispo de [[Besançon]] e cardeal bispo de Sabina, e legado a España (1233); Giovanni de Cresi, cardeal prelate de Sant Pere e Sant Marcel·lí (1294); Guillem d'Aigrefeuille , arzobispoarcebispo de Zaragoza, predecesor cardeal de San Calixte, máis tarde cardeal bispo de Sabina (1369); Gérard du Puy , bispo de Saint Flour e de Carcassonne e cardeal predecesor de San Clemente (1375); Guillaume d'Estouteville , prelado de varias diócesis, arzobispoarcebispo de Ruán, cardeal, decano do Sacred College (1483); André d'Espinay , arzobispoarcebispo de Lyon e predecesor cardeal de Sant Silvestre i Sant Martí (1500); Durand de Bredon , arzobispoarcebispo de [[Tolosa, Francia|Toulouse]] (1120); Raynaldo, arcebispo de Lyon (1120); Teobald, bispo de París (1130); Esteve, patriarca de Constantinopla (1128); Hugues III d'Amiens , arzobispoarcebispo de Rouen (1130) e moitos outros.
Eles adquiren famosos, pero non para envexar. Ponç, abadabade do mosteiro e cardeal, que foi destituído polo papa [[Honorio II, papa|Honorio II]] (m 1126) e Pietro Pierleoni, que foi feito cardeal polo relixioso de Cluny e disputaba a tiara a [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] baixo o nome de [[Anacleto II, antipapa|Anacleto II]] ( 130-1138). Entre os máis clarificados na santidade están Sant Alferi ( Alferio Pappacarbone ), que axiña estender a orde benedictina en toda Italia, converténdose no pai de 3.000 monxes, xa que fundou a Abadía territorial da Santissima Trinità di Cava Tirreni . Fixéronse notables pola súa doutrina Rodolfus Glaber , un notable historiador; Algero, home dos máis sabios da súa época (1150); Ricardo (1160); Rodúlfo, discípulo de Pedro o Venerable ; Pere Pictaviense (1130), Pierre Albert , primeiro maior de Cluny, doutor en Dereito (1420); Jean Raulin , médico en [[teoloxía]] e famoso predicador (1490), e outros que se designan nos seus respectivos lugares.
== Privilexios de Cluny ==
Non é sorprendente que os pontífices e os reis acumulen privilexios a un monasteriomosteiro tan ilustre. Xa desde o seu fundación estaba exento da jurisdicciónxurisdición episcopal e inmediata ao pontífice. Esta misericordia foi confirmada solemnemente por San [[Gregorio VII, papa|Gregorio VII]] en 1077, e logo moitos outros papas engadiron novos privilexios, como [[Urbano II, papa|Urban II]] , [[Pascual II, papa|Pasqual II]] , [[Calisto II, papa|Calixt II]] , [[Honorio II, papa|Honorio II]] , [[Inocencio II, papa|Inocencio II]] , [[Uxío III, papa|EugenioUxío III,]] etc. Os antigos costumes deste convento foron consignados polo monxe de Udalric en tres libros, que son como un complemento cerimonial ao dominio benedictinobeneditino, escrito polo primeiro clan santo abadabade. Publicado por P. Lucas d'Achery, Maurin, e tamén reproducido na PatrologíaPatroloxía de [[Jacques Paul Migne|Migne]] .
A destrución do mosteiro cloniano foi ordenada en 1790 por decreto dos republicanos [[13 de febreiro|o 13]] de [[13 de febreiro|febreiro]] dese ano. Os monxes víronse no tranco de abandonar esa abadía secular chea de tumbas e recordos. Posteriormente, en outubro de 1793 os revolucionarios convertéronse en propietarios dos edificios e puxeron as campás da torre para fundir canóns; En novembro, as cruces comezaron a fluír e, ao final, veu unha multitude que profanou todo cando santos e santos acharon o seu camiño, arrastrando as imaxes, logo de destruír os altares. Neste loot, as mulleres aínda participaron, o que axudou a destruílas para aproveitar a [[seda]] eo [[ouro]] coas que máis tarde adornáronse. Un reitor renegado tamén continuou a saquear, adquirir e vendelos nuevamente á sillería do santuario. Dise que pasando [[Napoleón I de Francia|Napoleón a]] través de [[Borgoña]] , onde está situado Cluny, para ir a Italia, a cidade cloniana pídelle que teña a oportunidade de visitar a cidade. O emperador respondeu abruptamente: {{Cita|''Heu venut i destruït la vostra gran i bella Església; aneu en hora mala, doncs sou uns vàndals; mai visitaré Cluny.''}}
== Bibliografía ==
|
