Período helenístico: Diferenzas entre revisións

Alexandre Magno non deixou sucesores efectivos con capacidade de reinar e, sobre todo, de se impor aos ''diádocos'', oficiais de todas as campañas do soberano, que se destrozaronestragaron mutuamente durante 40 anos. As guerras nas que se meteron [[Pérdicas (xeneral)|Pérdicas]], [[Tolomeo]], [[Casandro]], [[Lisímaco]], [[Antígono Monóftalmo]] e [[Seleuco]], por non citar máis que aos máis importantes, até [[-281|281 a. C.]], fixeron desaparecer toda a parentela de Alexandro e estalar o imperio. Faltou pouco, porén, para que Antígono Monoftalmo, un vello oficial vagamente emparentado coa dinastía macedónica, conseguise reconstituír o imperio: unha coalición dos seus rivais venceuno na [[batalla de Ipsos]] en [[-301|301 a. C.]].

A finais do século III, a Magna Grecia, ou sexa, o sur de [[Italia]] e [[Sicilia]], caeu baixo o dominio romano após un século de enfrontamentos, ora baixo [[Pirro II]], ora no marco das [[guerras púnicas]]. Fixo falta agardar até o inicio do século II a. C. para que Roma interviñese realmente en Oriente. Nun primeiro tempo, subxugou militarmente aos AntígónidasAntigónidas e sobre todo a [[Antíoco III]], a última grande figura política dos soberanos helenísticos antes de [[Mitrídates VI|Mitrídates]] e [[Cleopatra]]. Logo, nun proceso lento e complexo que se estendeu durante case dous séculos, e coa complicidade das cidades e do reino de Pérgamo, Roma asegurouse a dominación completa do Mediterráneo oriental. O acto final desta conquista foi a loita que opuxo a [[Octavio]] e a [[Marco Antonio]], aliado da derradeira soberana do Exipto, [[Cleopatra VII]], e a derrota e suicido desta última en [[-30|30]] a. C.

En [[filosofía]] o pensamento vese afectado pola desaparición das cidades-estado (''polis'') e a aparición dos grandes estados nos territorios helénicos. O cambio político provoca un afastamento do individuo da vida pública, perdéndose así o obxectivo vital dos cidadáns das ''polis'', isto é, acadar a fama a través da acción política. Como consecuencia disto a filosofía céntrase principalmente en cuestións morais, dirixidas a orientar de xeito vital ó individuo nas novas circunstancias. Neste contexto aparecen dúas correntes éticas opostas: [[Epicureísmo]] e [[Estoicismo]]. A primeira destas propón unha moral parcialmente hedonista: o pracer como meta na vida, aínda que se contemplan tanto os praceres intelectuais como sensibles, sendo o medio para conseguilo a ''ataraxia'', é dicir, a serenidade de espírito producida pola eliminación de medos infundados e polo goce moderado dos praceres. O Estoicismo, en cambio, é unha moral da virtude. Esta consiste nun control anímico que permita ó individuo liberase de todo sentimento, paixón e desexo. En canto as tradicións filosóficas anteriores, só perduran con forza as tendencias de orixe platónico, primeiro derivando nunha orientación escéptica e despois, xa na era cristiá, dando lugar á versión do [[Neoplatonismo]], iniciada con [[Plotino]] (205-270 d. C.). No que respecta á actividade científica desta época sobresaen os estudios multidisciplinares na escola ''museo'' de Alexandría (matemáticas, astronomía, medicina, xeografía etc.) e, con relación ós vindeiros séculos do medievo, cabe mencionar, xa na época romana, ó médico [[Galeno]] (s. II), moi influído por [[Aristóteles]], e ó astrónomo [[Claudio Tolomeo]] (s.II), autor do libro ''Almaxesto'' onde se expón unha concepción xeocéntrica dudo Universo, de inspiración tamén aristotélica, que influirá notablemente na Idade Media.