Guerra civil chinesa: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
→Insurxencia comunista (1927-1937): texto traducido desde a wiki .en |
||
Liña 152:
Por último, a finais de 1934, Chiang lanzou unha quinta campaña que implicou o cerco sistemático da rexión soviética de Jiangxi con fortíns militares.<ref name="Manwaring">Manwaring, Max G. Joes, Anthony James. [2000] (2000). Beyond Declaring Victory and Coming Home: The Challenges of Peace and Stability operations. Greenwood Publishing Group. ISBN 0-275-96768-9. px 58</ref> A diferenza de campañas anteriores en que penetrarón profundamente nun único golpe, esta vez as tropas do KMT pacientemente construen fortificacións, separadas unhas cinco millas, para cercar os ámbitos comunistas e cortar as subministracións de materiais e fontes de alimentos.<ref name="Manwaring" />
En outubro de 1934, as forzas do PCCh aproveitarón os espazos que deixaba o anel de fortificacións que estaban protexidos polas forzas dun aliado do señor da guerra de Chiang Kai-shek, en lugar das tropas regulares do KMT e rompeu o cerco. Os xefes dos exercitos eran remisos a desafiar ás forzas comunistas por temor a perder aos seus propios homes e non perseguiron o PCCh con moito fervor. Ademais, as principais forzas do KMT estaban preocupadas por aniquilar o exército de [[Zhang Guotao]], que era moito máis grande que o de Mao. A retirada militar masiva das forzas comunistas durou un ano e recorriu o que Mao estimou nuns 12.500 km (25.000 [[Li (unidade)|Li]]); este feito foi coñecido como a [[
A marcha terminou cando o PCCh chegou ao interior de [[Shaanxi]]. O exército de [[Zhang Guotao]], que tomou unha ruta diferente a través do noroeste de China, foi en gran parte destruído polas forzas de Chiang Kai-shek e os seus aliados: os [[Pobo hui|hui]], grupo étnico que se compón principalmente por [[musulmán]]s da [[Sunnismo|fe sunní]] e da [[camarilla Ma]] (coñecida como a familia de señores da guerra Ma). Ao longo do camiño, o exército comunista confiscou bens e armas dos señores da guerra e señoríos locais, mentres reclutaba campesiños e pobres, solidificando o seu chamamento ás masas. Das 90.000 a 100.000 persoas que iniciaron a longa marcha desde a República China Soviética, só preto de 7.000-8.000 chegaron a Shaanxi.<ref name="Bianco">[[Lucien Bianco|Bianco, Lucien]]. Bell, Muriel. [1971] (1971). Origins of the Chinese Revolution, 1915–1949. Stanford University Press. {{ISBN|0-8047-0827-4}}. pg 68</ref> Os restos das forzas de Zhang finalmente uníronse a Mao en Shaanxi, pero co seu exército practicamente destruído, Zhang, mesmo como membro fundador do PCCh, nunca puido desafiar a autoridade de Mao. Esencialmente, esta gran fuxida fixo de Mao o líder indiscutible do Partido Comunista de China.
{{ampliar}}
|