Lois VII de Francia: Diferenzas entre revisións

Antes de morrer, seu pai concertara o seu [[matrimonio]] con [[Leonor de Aquitania]] (1122 – -1204), filla de [[Guillerme X de Poitiers]], duque de Aquitania e Leonor de Châtellerault, casamento que tivo lugar en [[Bordeos]] o 25 de xullo de 1137. Este vantaxoso matrimonio proporcionoulle un dominio real case triplicado xa que a esposa achegou no seu dote a [[Güiena]], Gascuña, [[Poitou]], [[Lemosín]], Angoumois, [[Saintonge]] e Périgord.

En maio de 1141, Luís VII enfróntase ao conde Teobaldo II de Champaña e ao papa Inocencio II, con motivo da toma de posesión do bispado de [[Langres]], xa que el quería que fose elixido un monxe de [[Cluny]]. De novo volve a opoñerse ao Papa en 1141 intentando impor o seu candidato para a sede de Bourgues contra Pierre de la Châtre (apoiado polo sumo pontífice). O Papa excomulgaexcomunga a Luís e Pierre de La Châtre refúxiase en Champaña. O rei invade o condado e incendia ao seu paso, durante o verán de 1142, Vitry-en-Perthois e súa igrexa, na cal se atopaban refuxiados os habitantes da vila.

Para selar o acuerdoacordo, o reyrei acepta tomar parte na [[Segunda Cruzada|segunda cruzada]] alentada por [[Bernardo de Claraval]] e, preto do Nadal de 1145, Luís VII anuncia a súa decisión de unirse a ela para socorrer aosos Estados cristiáns de [[Palestina]], ameazados polos turcos, que acababan de invadir o condado de Edesa en 1144 e perpetraron o masacre de centenares de cristiáns. En 1146 o rei toma a cruz, á vez que numerosos baróns, durante a asemblea de Vézelay.

O 11 de xuño, o reyrei Luís VII e Leonor parten para a Segundasegunda Cruzadacruzada ao mando de 300 cabaleiros e unha cuantiosa armada, seguidos por miles de peregrinos. SaironSaíron de [[Metz]] e pasaron polo val do [[Río Danubio|Danubio]], onde foron recibidos pola armada do emperador que xa os aguardabaagardaba no [[Reinoreino de Hungría]]. O rei Géza II de Hungría recibiu aosos reis cruzados e velou porquepor que estivesen provistos de alimentos e abeiro.

A Segundasegunda cruzada parecía ter bo comezo, xa que estaba dirixida polos dous soberanos máis poderosos de Occidente, que ademais, ao estarestaren instruídos pola experiencia da Primera cruzadaprimeira, organizárona de forma moi estrita. Pero as relacionesrelacións envelenáronse rapidamente entre franceses e alemáns, e sobre todo entre cruzados e bizantinos. Conrado III e Luís VII perderon as catro quintas4/5 partes dos seus efectivos militares tentando atravesar [[Anatolia]], onde foron decimados polos turcos, a carestía e a enfermidade. Por último, logo de desembarcar co resto das súas tropas preto de [[Antioquía]], que estaba en mans de Raimundo de Poitiers, tío de Leonor de Aquitania, os dous soberanos estreláronse ante [[Damasco]]. Conrado e os alemáns reembarcaron o 8 de setembro de 1148.

Raimundo esperaba que Luís VII lleo axudaraaxudase a combater aoo inimigo que o despoxara dalgúns dos seus territorios, pero o reyrei só pensaba en ir a [[Xerusalén]]. Leonor intentou, en van, convencer aoo seu marido para que axudase aoo seu tío Raimundo, mais o rei preferiu seguir os consellos do templario eunuco Thierry de Galeran. Os cronistas da época culpan a Leonor de adulterio: Guillerme de Tiro acúsaa así mesmo de incesto co seu propio tío.

Luís VII obriga a Leonor a seguilo e deixa Antioquía, chegando a Xerusalén para cumprir coa peregrinación imposta. En xuño de 1148, tenta tomar Damasco, ante a que sua súa armada está esperando. O matrimonio permanece un ano en Terra Santa antes de volver por mar, e por separado, a Francia. O rei é apresado polos bizantinos, sendo liberado polo normando [[Roger II de Sicilia|Roger II]] de Sicilia. Na primavera de 1149, Luís VII, moi afectado polo exceso das desgrazas conxugais, abandona Xerusalén. A decepción en Occidente foi moi grande.

Durante a viaxe de volta a Francia, en novembro de 1149, Luís VII pensou en separarse de Leonor. Pero o papa Euxenio[[Uxío III, papa|Uxío III]], tras unha parada na [[Abadía de Montecassino|Abadía de Montecasino]], e despois o abade Suger, conseguiron reconcilialos e, en 1150, naceu a súa segunda filla, Alix de Francia (1150-1195).

No entanto, tralo pasamento de Suger en 1151, Luís VII, desexoso da separación, atopa no concilio de Beaugency o motivo para a mesma: a avoa de Leonor, Eduarda de Borgoña, era a neta de Roberto o Piadoso, avó do rei (en 9º grado civil, pero en 5º grado canónico), e isto propicia a anulación do matrimonio o 18 de marzo de 1152. Leonor recobra ao dote e casa o 18 de maio de 1152, en segundas nupcias, co conde de Anjou, Henrique II [[Casa de Plantagenet|Plantagenet]], que será o reyrei de Inglaterra en 1154. El tiña 19 anos e ela 30.

Na primavera de 1154, Luís VII casa, en segundas nupcias, con Constanza de Castela (1136-1160) filla de Afonso VII, coa que ten dúas fillas, Margarida de Francia (1158-1197) e Adela de Francia (1160 -1221). A raíña Constanza de Castela morre o 4 de outubro de 1160 durante o parto de Adela.