Henrique, duque de Viseu: Diferenzas entre revisións

O '''Infante Don Henrique, duque de Viseu''', nado en [[Porto, Portugal|Porto]] o [[4 de marzo]] de [[1394]] e finado o [[13 de novembro]] de [[1460]], foi un príncipe [[Portugal|portugués]] e a máis importante figura do inicio da era dos [[Descubrimentos portugueses|Descubrimentos]], tamén coñecido na historia como ''Infante de Sagres'' ou ''O Navegador''.

O Infante D. Henrique naceu na cidade do Porto o [[Mércores de Cinsa]] día que se consideraba pouco propicio ao nacemento dun neno. Era o quinto fillo do rei [[Xoán I de Portugal]], fundador da [[Dinastía de Avis]], e de Dona [[Filipa de Lancaster]] (''Lencastre'' en portugués).

En [[1418]], volveu a Ceuta na compañía de D. [[Xoán, Infante de Portugal|Xoán]], o seu irmán máis novo. Os Infantes dirixían unha expedición de socorro á cidade, que sufriu nese ano o primeiro longo asedio, imposto conxuntamente polas forzas dos reis de [[Fez]] e de [[Reino de Granada|Granada]]. O cerco malogrouse e D. Henrique tentou de inmediato atacar Xibraltar, pero o mal tempo impediulle desembarcar: manifestaba así unha vez máis a temeridade e fervor antimusulmano do Infante. Ao regresar a Ceuta recibiu ordes de D. Xoán I, para non continuar tal proxecto, polo que volveu para o reino nos primeiros meses de [[1419]]. Montou por esta época unha armada de corso, que actúa na zona do estreito de Xibraltar a partir de Ceuta. Así dispuña dunha fonte de ingresos e moitos dos seus homes habituábanse ao mar. Algúns deles serían desviados, máis tarde, para outras viaxes cara a novos destinos.

En [[1419]]-[[1420]] algúns dos seus escudeiros, João Gonçalves Zarco e Tristão Vaz Teixeira, desembarcaron entón nas [[Arquipélago de Madeira|illas Madeirenses]], que xa eran visitadas por navegadores portugueses desde o século anterior. As illas resultaron de gran importancia producindo grandes cantidades de [[cereal|cereais]], minimizando a escaseza que aflixía a Portugal. O arquipélago foi doado a D. Henrique polo seu irmán o rei D. [[Duarte de Portugal|Duarte]], sucesor de D. Xoán I, en [[1433]].

O [[25 de maio]] de [[1420]], D. Henrique foi nomeado dirixente da [[Orde de Cristo]], que sucedeu á [[Orde dos Templarios]], cargo que mantería ata a fin da vida. No que concerne ao seu interese na explotación do Océano Atlántico, o seu cargo na Orde foi tamén importante ao longo da década de [[1440]].

Ata a época do Infante D. Henrique, o [[Cabo Bojador]] era para Europa o punto coñecido máis meridional na costa de [[África]]. [[Gil Eanes]], que ocupou unha das expedicións, foi o primeiro en pasalo en [[1434]] eliminando os medos entón vixentes en canto ao descoñecido que para alén do Cabo se encontrarían.

No momento da morte de D. Xoán I, o seu fillo máis vello (e irmán de D. Henrique), D. Duarte subiu ao trono, e entregou a este un quinto de todos os proveitos comerciais das zonas descubertas así como o dereito de explotar alén do Cabo Bojador.

O reinado de D. Duarte durou só cinco anos, despois do cal, D. Henrique apoiou o seu irmán D. [[Pedro, duque de Coímbra|Pedro]] na rexencia durante a minoría de idade do sobriño D. [[Afonso V de Portugal|Afonso V]], recibindo a cambio a confirmación do seu privilexio. Procedeuse tamén, durante a rexencia, á colonización das Azores.

Dinis Dias chega ao [[río Senegal]] e dobra o [[Cabo Verde]] en [[1444]]. Visita [[Guinea-Bisau|Guinea]], e os límites ao sur do gran deserto do [[Sahara]] son superados. A partir de aí, D. Henrique cumpre un dos seus obxectivos: desviar as rotas do comercio do Sahara e acceder ás riquezas da África Meridional. En [[1452]] a chegada de ouro era en suficiente cantidade para que se [[Cuñaxe|acuñaran]] os primeiros ''cruzados'' de ouro.

Non obstante, D. Henrique estaba ocupado con asuntos internos do Reino. Crese que apoiou a creación, na [[Universidade de Coímbra]], dunha cátedra de [[astronomía]].

Foi tamén un dos principais organizadores da conquista de [[Tánxer]] en [[1437]], que se revelou un gran fracaso, xa que o seu irmán máis novo, D. [[Fernando, o Infante Santo|Fernando]] (o ''Infante Santo'') foi alí capturado e aprisionado durante 11 anos, ata morrer. A súa reputación militar sufriu un revés e os seus últimos anos de vida adicounos á política e á explotación.