Tratado de Londres de 1915: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Breogan2008 (conversa | contribucións)
Breogan2008 (conversa | contribucións)
Liña 87:
# A costa [[Dalmacia|dálmata]] entre [[Krka]] e [[Ston]], incluíndo a península de [[Pelješac]] (en italiano: Sabbioncello), o porto de [[Split]] (en italiano: Spalato), e a illa de [[Brač]] (en italiano: Brazza).
 
A [[Reino de Montenegro|Montenegro]] adxudicábanselleadxudicábaselle:
# A costa [[Dalmacia|dálmata]] entre [[Budva]] e [[Ston]], incluíndo [[Dubrovnik|Ragusa]] e a baía de [[Kotor]] ({{lang-it|Cattaro}}, desmilitarizado{{sfn|Albrecht-Carrie|1939|p=366}}), excluíndo a península de [[Pelješac]].
# A costa sur, ata o porto albanés de [[Shëngjin]] (en italiano: San Giovanni dei Medua).
Liña 100:
A cidade adriática de [[Fiume]], obxecto de duras disputas na posguerra entre Italia e Iugoslavia, quedaba asignada «a Croacia, Serbia e Montenegro».{{sfn|Albrecht-Carrie|1939|p=366}}
 
Os italianos reclamaron que a posesión da costa entre Zara e Istria decidísesese decidise tras a guerra, ao que accederon os países da Entente. Ademais, insistiron en que non debía comunicarse o acordo a Serbia,{{sfn|Seton-Watson|1926|p=292}} cousa que non lograron, pois a Entente enviou unha nota oficial sobre o mesmo o {{data|4|8|1915}} na que se indicaban as súas ganancias territoriais que recibiría ao terminar a guerra. A finais de abril de 1915, partidarios de Iugoslavia en Gran Bretaña xa coñecían a grandes liñas as características do acordo, grazas ás confidencias de Sazonov, obtidas por [[Frano Supilo]].{{sfn|Seton-Watson|1926|p=293}}
 
Sonnino, malia asinar o pacto coa Entente, alargou as negociacións con Viena.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=293}} O {{data|3|5|1915}}, o embaixador austrohúngaro en [[Roma]] decatouse da conclusión das negociacións coa Entente e avisou a Burián, que tratou de mellorar a súa oferta anterior aos italianos, pero demasiado tarde: o mesmo día Sonnino rescindía a alianza cos [[Imperios Centrais]].{{sfn|Seton-Watson|1926|p=294}} Aínda así recibiu a Macchio o 6, mostrándose disposto a comunicar as súas propostas ao gabinete.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=294}}
 
A poboación, inflamada repentinamente de nacionalismo, forzou ao Parlamento, favorable a manter a neutralidade do país, a aprobar o pacto coa Entente, o que fixo caer ao gabinete de Salandra o {{data|13|5|1915}}.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=295}} Rexeitada a renuncia polo rei, o parlamento se avinoaveuse a aceptar o Tratado e a conceder plenos poderes ao Goberno o {{data|20|5|1915}}, por ampla maioría.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=295}}
 
O {{data|23|5|1915}}, declarábase a guerra ao [[Imperio austrohúngaro]], aínda que non cos resultados esperados polos Aliados.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=295}}