Revisión como estaba o 3 de decembro de 2018 ás 16:54 editar Breogan2008 (conversa \| contribucións) 450.566 edicións Sen resumo de edición ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 3 de decembro de 2018 ás 17:09 editar desfacer Breogan2008 (conversa \| contribucións) 450.566 edicións →‎Negociacións italianas Edición máis nova →
Liña 39: Aínda que Sonnino apoiaba a campaña de prensa que reclamaba a entrega de Dalmacia ao [[Reino de Italia (1861-1946)\|Reino de Italia]], o Goberno non esixía aínda a súa entrega, usando a publicidade simplemente para que o Goberno vienés accedese a entregar o [[Trentino]] e [[Trieste]], os seus verdadeiros obxectivos naquel momento.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=275}} As conversacións entre Sonnino e o embaixador austrohúngaro Macchio non lograron os seus froitos{{sfn\|Albrecht-Carrie\|1939\|p=365}} xa que este último utilizou unha táctica dilatoria para atrasar as posibles compensacións territoriais a Italia.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=275}} O ministro de Asuntos Exteriores austrohúngaro, o conde [[Leopold Berchtold]], foi entón substituído polo húngaro [[~~Esteban~~Stephan Burián]], amigo e protexido do primeiro ministro húngaro [[~~Esteban~~István Tisza]].{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=276}} Berchtold mostrouse contrario ás indicacións alemás de acceder ás peticións territoriais italianas.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=276}} Burián mantivo a mesma actitude dado ~~súa~~seu predecesor, convencido de que as ameazas de Sonnino eran un farol.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=276}} O {{data\|17\|2\|1915}}, Sonnino esixiu ter dereito a veto sobre as operacións militares austrohúngaras nos [[Balcáns]] a menos que o Goberno de Viena cedese ás reclamacións italianas.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=277}} A delicada situación doda [[Fronte Oriental (primeira guerra mundial)\|fronte oriental]], a epidemia de [[tifo]] que acababa de estalar na península balcánica e a actitude de Sonnino detiveron as operacións militares de Viena durante os primeiros meses de 1915.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=277}} [[Imperio alemán\|Alemaña]] redobrou as súas presións sobre o Goberno austrohúngaro para satisfacer aos italianos.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=278}} O {{data\|9\|3\|1915}}, Burián comunicou ao embaixador italiano a súa disposición a negociar a cesión de territorio austrohúngaro, ao ~~que ata entón~~cal o seu Goberno ~~negouse~~se tiña negado ata entón.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=278}} [[Ficheiro:Sergei Dmitrijewitsch Sasonow.jpg\|[[Serguei Sazonov]], ministro de Asuntos Exteriores ruso e principal opositor ás esixencias italianas para entrar na guerra do bando da [[Tripla Entente]] polos seus efectos adversos para as aspiracións eslavas nos [[Balcáns]].\|miniatura\|esquerda\|200px]] Mentres e secretamente, con todo, Sonnino dera instrucións ao embaixador italiano en [[Londres]], o marqués Imperiali, para que comezase as conversacións coa [[Tripla Entente]] e expuxese as condicións nas que Italia estaba disposta a entrar na guerra do seu lado.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=280}} Sonnino mostrouse especialmente interesado en manter secretas estas conversacións paralelas e en ocultalas ao Goberno serbio.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=280}} A partir dese momento, Sonnino mantivo negociacións paralelas cos dous bandos enfrontados. As esixencias italianas presentáronse a lord [[Edward Grey\|Grey]] o 4 de marzo.{{sfn\|Albrecht-Carrie\|1939\|p=365}} Serbia e os representantes do [[Comité Iugoslavo]] acabaron decatándose dos manexos de Sonnino, e tiveron no ministro de Asuntos Exteriores ruso,{{sfn\|Albrecht-Carrie\|1939\|p=365}} [[Serguei Sazonov]], ao seu mellor adaíl.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=282}} Italia explicou o seu desexo de obter Dalmacia non pola súa poboación italiana, senón por razóns estratéxicas, para controlar o [[mar Adriático]].{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=282}} Durante as seguintes semanas, Sazonov mostrouse contrario ás esixencias italianas, que consideraba excesivas,{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=283}} mentres que os Gobernos francés e británico mostraban a súa impaciencia porque Italia entrase canto antes na contenda, crendo que a súa participación ~~daríalles~~lles daría a vitoria.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=284}} O {{data\|29\|3\|1915}}, o Goberno italiano renunciou por fin a conseguir [[Split]], o que os franceses utilizaron para premer aos rusos e empuxalos a aceptar o resto de reclamacións italianas.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=284}} Sazonov, con todo, non accedeu, considerando estas contrarias ao principio de nacionalidade polo que en principio estaban combatendo.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=285}} A opinión pública rusa preocupábase polo destino das poboacións eslavas e especialmente pola serbia, e o ministro de Asuntos Exteriores ruso cría que non aceptaría as concesións que Italia esixía.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=285}} Liña 56: Mentres, as negociacións con Viena atoparon un novo escollo: a esixencia italiana de que os territorios cedidos fosen entregados de inmediato ({{data\|21\|3\|1915}}) e non tras o final da guerra, como propoñían os austrohúngaros.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=286}} O {{data\|27\|3\|1915}}, Burián comunicou ao embaixador italiano que o [[Francisco Xosé I de Austria\|emperador]] accedera a entregar o [[Trentino]] a cambio da neutralidade italiana e a súa aquiescencia ás campañas austrohúngaras nos [[Balcáns]].{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=287}} O {{data\|8\|5\|1915}}, Sonnino respondeu á proposta cun memorando de once artigos coas reclamacións italianas.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=287}} Mentres tanto, entre marzo e abril, aceleráronse os preparativos militares en Italia.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=287}} En Londres, Asquith redactaba unha proposta que reflectía a postura rusa, como última oferta para os italianos.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=289}} O 9, ante a falta de acordo, volveu presentar unha proposta pola que Italia conseguía a costa dálmata entre Zara e o cabo Planka,{{sfn\|Albrecht-Carrie\|1939\|p=366}} [[Korčula\|Curzola]] e as súas illas menores, e a desmilitarización da costa{{sfn\|Albrecht-Carrie\|1939\|p=366}} entre Planka e [[Cattaro]], salvo a que se entregaría a Serbia.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=289}} O 14, o marqués Imperiali aceptou esta oferta, renunciando á península de [[Pelješac\|Sabioncello]].{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=290}} Soamente reclamou que non se erixisen fortificacións nas proximidades de Cattaro, mentres que Sazonov aceptou que a representación internacional de [[Albania]] quedase en mans italianas.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=290}} Seguiu esixindo, con todo, que continuasen as negociacións sobre certos detalles.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=290}} [[Terceira República Francesa\|Francia]] e o [[Reino Unido de Gran Bretaña e Irlanda]] premeron entón ao tsar [[Nicolao II de Rusia\|Nicolao]], que ordenou ceder a Sazonov, malia a súa opinión sobre o correcto do pacto.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=290}} O {{data\|21\|4\|1915}}, Sazonov indicou ao embaixador ruso no Reino Unido que rubricase o acordo.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=290}} O {{data\|16\|3\|1915}}, o Goberno austrohúngaro respondeu ás esixencias italianas, de xeito en xeral negativo.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=287}} Ante ~~esta~~isto, o pacto coa Entente asinouse o {{data\|26\|5\|1915}} en Londres, comprometéndose o [[Reino de Italia (1861-1946)\|Reino de Italia]] a entrar en guerra inmediatamente contra o Imperio austrohúngaro e o [[Imperio alemán\|alemán]] e a non asinar unha paz por separado.{{sfn\|Seton-Watson\|1926\|p=291}} == Repartimento dos territorios ==

Tratado de Londres de 1915: Diferenzas entre revisións