Tratado de Londres de 1915: Diferenzas entre revisións

|cita =

}}

 

Segundo o tratado, Italia recibiría as zonas habitadas por italianos no [[Imperio austrohúngaro]], gran parte da costa [[Dalmacia|dálmata]] e o resto dos territorios balcánicos do Imperio austrohúngaro repartiríase entre tres Estados independentes: o [[Reino de Serbia]], o [[Reino de Montenegro]] e [[Croacia]].{{sfn|Sepic|1968|p=29}}

O {{data|16|10|1914}}, morreu o principal ministro do gabinete de [[Antonio Salandra]] e este caeu a finais de mes; foi reconstituído o {{data|5|11|1914}} coa presenza do novo ministro de Asuntos Exteriores [[Sidney Sonnino]].{{sfn|Seton-Watson|1926|p=271}} De ideas claras e moderado, Sonnino mostrouse partidario da inclusión do [[Reino de Italia (1861-1946)|Reino de Italia]] na [[Tripla Alianza (1882)|Tripla Alianza]] desde o comezo.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=271}} Xa no verán de 1914 defendera a entrada en guerra de Italia ao lado dos [[Imperios Centrais]].{{sfn|Seton-Watson|1926|p=271}} En novembro, aínda inseguros da súa duración no cargo, o primeiro ministro e o seu ministro de Asuntos Exteriores mostráronse moi cautos cara aos bandos enfrontados.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=272}} Malia unha campaña de prensa a favor da inclusión de [[Istria]] e [[Dalmacia]] (cun 96 % de poboación eslava na segunda e un 54 % na primeira){{sfn|Seton-Watson|1926|p=272}} o Goberno non esixiu a súa entrega, aínda que o diario de Sonnino, o ''[[Giornale d'Italia]]'', mostrouse favorable aos irredentistas.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=273}}

 

O {{data|3|12|1914}}, o Goberno recibiu o respaldo do parlamento e Sonnino decidiu pasar á acción, ordenando ao embaixador italiano en [[Viena]], o duque de Avarna, que reclamase compensacións territoriais ao [[Imperio austrohúngaro]] de acordo ao artigo VII do pacto da Tripla Alianza.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=273}} O Goberno de Viena non respectara as cláusulas do tratado de alianza, que estipulaban a consulta ao resto de aliados antes do comezo de operacións militares e a compensación a Italia en caso de vantaxes nos Balcáns para Austria-Hungría, e permitira así que o Goberno de Roma puidese manter a neutralidade na guerra.{{sfn|Albrecht-Carrie|1939|p=364}} Unha vez quedou clara a imposibilidade dunha rápida vitoria austro-xermana, Italia decidiu negociar cos dous bandos para lograr o maior beneficio posible da situación.{{sfn|Albrecht-Carrie|1939|p=365}}

 

O ministro de Asuntos Exteriores austrohúngaro, o conde [[Leopold Berchtold]], foi entón substituído polo húngaro [[Esteban Burián]], amigo e protexido do primeiro ministro húngaro [[Esteban Tisza]].{{sfn|Seton-Watson|1926|p=276}} Berchtold mostrouse contrario ás indicacións alemás de acceder ás peticións territoriais italianas.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=276}} Burián mantivo a mesma actitude da súa predecesor, convencido de que as ameazas de Sonnino eran un farol.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=276}}

 

 

O {{data|9|3|1915}}, Burián comunicou ao embaixador italiano a súa disposición a negociar a cesión de territorio austrohúngaro, ao que ata entón o seu Goberno negouse.{{sfn|Seton-Watson|1926|p=278}}