Tratado de Londres de 1915: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición
Liña 126:
Logo da guerra, a posición italiana era complicada.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}} Esixir o cumprimento do Tratado de Londres significase un conflito inmediato con Wilson, mentres que o seu abandono era un risco que ningún Goberno italiano podía aceptar; quedaba a opción dunha cesión parcial a cambio de compensacións, que requirirían a aquiescencia do resto de potencias que haberían de outorgalas.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}}
 
Trala chegada de Wilson a ParidesParís o {{data|4|12|1918}}, as relacións entre este e os representantes italianos non melloraron.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}} O informe dos expertos estadounidenses non tiña en conta as disposicións do tratado de 1915, definía unha fronteira intermedia entre a baseada no idioma e a que ditaban os intereses de seguridade italianos.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}} Os italianos responderon solicitando a fronteira definida no tratado con pequenas modificacións e engadindo a petición de poder anexionarse Fiume, que produciu unha disputa esaxerada.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=372}} A cidade, enclave de poboación italiana nunha rexión de maioría eslava, quedara asignada a Croacia no Tratado de Londres.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}} A axitación nacionalista en Italia, permitida polo Goberno, colocara a este nunha situación que lle impedía ceder na súa demanda pola cidade, malia non ser reclamada anteriormente.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=372}}
 
Os italianos expresaron o seu desexo de negociar unicamente con Serbia e Montenegro como aliados seus durante a contenda, pero non con representantes do inimigo derrotado, categoría na que englobaban aos representantes do novo [[Reino de Iugoslavia|Reino dos Serbios, Croatas e Eslovenos]]. O seu malestar coa delegación iugoslava era aínda maior ao contarse entre os seus membros antigos deputados austrohúngaros (como os croatas [[Ante Trumbić]] e [[Josip Smodlaka]] e o esloveno [[Otokar Rybář]]). Un delegado, o esloveno [[Ivan Žolger]], fora ata ministro do gabinete austríaco durante a guerra.
 
En abril, co regreso á conferencia do presidente estadounidense, retomouse o caso italiano, ofrecendo franceses e británicos o cumprimento estrito do Tratado de Londres (o que excluía a concesión de Fiume a Italia) ou a entrega de Fiume e o abandono do tratado.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=373}} Ante a falta de acordo, Wilson decidiu facer un chamamento ao pobo italiano deixando de lado ao seu Goberno, co que logrou unicamente enfurecer á opinión pública italiana e que os representantes italianos retirásense da conferencia de paz.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=373}} Durante a ausencia italiana os Aliados decidiron enviar a expedición militar a Esmirna, decisión que aqueles aceptaron tralo seu regreso a ParidesParís dúas semanas máis tarde.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=373}} A repartición de [[Mandato da Sociedade de Nacións|mandatos]] realizouse tamén mentres os italianos achábanse lonxe de París.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=376}}
 
=== Avances e definición de fronteiras nos Balcáns ===