Tratado de Londres de 1915: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición
Liña 30:
A aplicación do tratado quedou moi condicionada pola disolución do [[Imperio austrohúngaro]] e o xurdimento de novas nacións, especialmente [[Iugoslavia]], que non estaban dispostas a aceptar as concesións prometidas a Italia pola Entente, e pola entrada na guerra dos [[Estados Unidos]], que definiron novos obxectivos bélicos e negáronse a admitir a entrega de territorios de maioría eslava a Italia. Finalmente Italia obtivo só unha parte dos territorios prometidos a través dunha serie de acordos rubricados a inicios da década de 1920. Por outra banda o réxime [[Italia fascista|fascista]] italiano sinalou que o país fora enganado e non lograra os territorios que lle correspondían polas maquinacións dos seus aliados.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=383}} A esta situación os italianos denominárona a ''Vittoria Mutilata'' (en [[Idioma galego|galego]]: a vitoria mutilada) debido a que consideraron que Reino Unido e Francia non fixeron o suficiente para apoialos nos seus reclamos territoriais.
 
== Negociacións italianas ==
Resultado:
O {{data|16|10|1914}}, morreu o principal ministro do gabinete de [[Antonio Salandra]] e lesteeste caeu a finais de mes; foi reconstituído o {{data|5|11|1914}} coa presenza do novo ministro de Asuntos Exteriores [[Sidney Sonnino]].{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=271}} De ideas claras e moderado, Sonnino mostrouse partidario da inclusión do [[Reino de Italia (1861-1946)|Reino de Italia]] na [[Tripla Alianza (1882)|Tripla Alianza]] desde o comezo.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=271}} Xa no verán de 1914 defendera a entrada en guerra de Italia ao lado dos [[Imperios Centrais]].{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=271}} En novembro, aínda inseguros da súa duración no cargo, o primeiro ministro e o seu ministro de Asuntos Exteriores mostráronse moi cautos cara aos bandos enfrontados.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=272}} Malia unha campaña de prensa a favor da inclusión de [[Istria]] e [[Dalmacia]] (cun 96 % de poboación eslava na segunda e un 54 % na primeira){{harvnp|Seton-Watson|1926|p=272}} o Goberno non esixiu a súa entrega, aínda que o diario de Sonnino, o ''[[Giornale d'Italia]]'', mostrouse favorable aos irredentistas.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=273}}
==Negociacións italianas==
 
O {{data|16|10|1914}}, morreu o principal ministro do gabinete de [[Antonio Salandra]] e leste caeu a finais de mes; foi reconstituído o {{data|5|11|1914}} coa presenza do novo ministro de Asuntos Exteriores [[Sidney Sonnino]].{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=271}} De ideas claras e moderado, Sonnino mostrouse partidario da inclusión do [[Reino de Italia (1861-1946)|Reino de Italia]] na [[Tripla Alianza (1882)|Tripla Alianza]] desde o comezo.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=271}} Xa no verán de 1914 defendera a entrada en guerra de Italia ao lado dos [[Imperios Centrais]].{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=271}} En novembro, aínda inseguros da súa duración no cargo, o primeiro ministro e o seu ministro de Asuntos Exteriores mostráronse moi cautos cara aos bandos enfrontados.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=272}} Malia unha campaña de prensa a favor da inclusión de [[Istria]] e [[Dalmacia]] (cun 96 % de poboación eslava na segunda e un 54 % na primeira){{harvnp|Seton-Watson|1926|p=272}} o Goberno non esixiu a súa entrega, aínda que o diario de Sonnino, o ''[[Giornale d'Italia]]'', mostrouse favorable aos irredentistas.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=273}}
[[Arquivo:SidneySonnino28372v.jpg|O ministro de Asuntos Exteriores italiano, [[Sidney Sonnino]], que levou a cabo negociacións secretas en paralelo cos dous bandos enfrontados na [[Primeira Guerra Mundial]], e asinou finalmente o Tratado de Londres coa [[Tripla Entente|Entente]].|thumb|right]]
O {{data|3|12|1914}}, o Goberno recibiu o respaldo do parlamento e Sonnino decidiu pasar á acción, ordenando ao embaixador italiano en [[Viena]], o duque de Avarna, que reclamase compensacións territoriais ao [[Imperio austrohúngaro]] de acordo ao artigo VII do pacto da Tripla Alianza.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=273}} O Goberno de Viena non respectara as cláusulas do tratado de alianza, que estipulaban a consulta ao resto de aliados antes do comezo de operacións militares e a compensación a Italia en caso de vantaxes nos Balcáns para Austria-Hungría, e permitira así que o Goberno de Roma puidese manter a neutralidade na guerra.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=364}} Unha vez quedou clara a imposibilidade dunha rápida vitoria austro-xermana, Italia decidiu negociar cos dous bandos para lograr o maior beneficio posible da situación.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=365}}
Liña 64 ⟶ 62:
O {{data|16|3|1915}}, o Goberno austrohúngaro respondeu ás esixencias italianas, de xeito en xeral negativo.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=287}} Ante esta, o pacto coa Entente asinouse o {{data|26|5|1915}} en Londres, comprometéndose o [[Reino de Italia (1861-1946)|Reino de Italia]] a entrar en guerra inmediatamente contra o Imperio austrohúngaro e o [[Imperio alemán|alemán]] e a non asinar unha paz por separado.{{harvnp|Seton-Watson|1926|p=291}}
 
== Repartimento dos territorios ==
[[Ficheiro:TratadoDeLondresTerritoriosParaItalia.svg|Territorios prometidos a Italia segundo o Tratado de Londres e fronteira final tralas negociacións de posguerra para o período de entreguerras (1924-1941).|miniatura|dereita|upright=3]]
Segundo o acordo, Italia recibiría:
Liña 128 ⟶ 126:
Logo da guerra, a posición italiana era complicada.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}} Esixir o cumprimento do Tratado de Londres significase un conflito inmediato con Wilson, mentres que o seu abandono era un risco que ningún Goberno italiano podía aceptar; quedaba a opción dunha cesión parcial a cambio de compensacións, que requirirían a aquiescencia do resto de potencias que haberían de outorgalas.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}}
 
Trala chegada de Wilson a Parides o {{data|4|12|1918}}, as relacións entre este e os representantes italianos non melloraron.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}} O informe dos expertos estadounidenses non tiña en conta as disposicións do tratado de 1915, definía unha fronteira intermedia entre a baseada no idioma e a que ditaban os intereses de seguridade italianos.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}} Os italianos responderon solicitando a fronteira definida no tratado con pequenas modificacións e engadindo a petición de poder anexionarse Fiume, que produciu unha disputa esaxerada.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=372}} A cidade, enclave de poboación italiana nunha rexión de maioría eslava, quedara asignada a Croacia no Tratado de Londres.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=371}} A axitación nacionalista en Italia, permitida polo Goberno, colocara a lesteeste nunha situación que lle impedía ceder na súa demanda pola cidade, malia non ser reclamada anteriormente.{{harvnp|Albrecht-Carrie|1939|p=372}}
 
Os italianos expresaron o seu desexo de negociar unicamente con Serbia e Montenegro como aliados seus durante a contenda, pero non con representantes do inimigo derrotado, categoría na que englobaban aos representantes do novo [[Reino de Iugoslavia|Reino dos Serbios, Croatas e Eslovenos]]. O seu malestar coa delegación iugoslava era aínda maior ao contarse entre os seus membros antigos deputados austrohúngaros (como os croatas [[Ante Trumbić]] e [[Josip Smodlaka]] e o esloveno [[Otokar Rybář]]). Un delegado, o esloveno [[Ivan Žolger]], fora ata ministro do gabinete austríaco durante a guerra.