Vésperas sicilianas: Diferenzas entre revisións

Os conflitos entre os Reinos de Sicilia e Nápoles foron constantes até que foi elixido papa [[Bieito XII, papa|Benedito XII]] en [[1334]], que tiña relacións de amizade con Federico II de Sicilia, e que lle prometeu respecto na Santa Sede en Trinacria. En ningún momento os nobres sicilianos aceptaron a vinculación co resto dos dominios da [[coroa de Aragón]], fóra da unión persoal co soberano, como demostra o Parlamento de [[1413]], que exixiu que o rei ou, no seu defecto, o príncipe herdeiro, puidese ser coroado en [[Palermo]] "como rei principal e afastado sen ter dependencia de ningunha outra parte" (''"comu re princhipali et appartatu senza haviri dependencia de altra parte"''). Para corresponder a estas exixencias, creouse a figura do ''vigairo'' (vicerrei), un ''alter-ego'' do propio rei que permitía desdobrar a súa personalidade, sendo o primeiro deles o [[infante]] [[Xoán II de Aragón|don Xoán]], duque de Peñafiel, nomeado en [[1415]]. Pero esta medida non acabou de convencer ao Parlamento, que resolveu en [[1416]] aclamar a [[Xoán II de Aragón|don Xoán]] como rei, pero este rexeitou o posto. Para evitar un conflito maior, [[Afonso V de Aragón|Afonso V]] chantou a súa corte en [[Sicilia]], convocou novamente o Parlamento e recibiu o xuramento dos sicilianos: quedaba así establecida a desexada ''unión persoal'' de Sicilia ao rei, non á [[coroa de Aragón]]. De feito, Sicilia nunca se sentiu integrada na coroa de Aragón, sendo bastantes as revoltas que se orixinaron pola nunca aceptada presenza de nobres da coroa aragonesa na illa.