Teoría cuántica de campos: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
BanjoBot (conversa | contribucións)
m Bot: Reemprazo de téxto automático (-== Enlaces externos == +== Ligazóns externas ==)
XoseBot (conversa | contribucións)
m -mente
Liña 17:
Hai dous problemas con esta ecuación. En primeiro lugar, non é [[relatividade especial|relativista]], reducíndose á [[mecánica clásica]] e non á [[mecánica relativista]] no [[principio de correspondencia|límite da correspondencia]].
 
Para ver isto, observemos que o primeiro termo da esquerda é só a [[enerxía cinética]] clásica ''p²/2m'', coa enerxía en repouso ''mc²'' omitida. É posible modificar a ecuación de Schrödinger para incluír a enerxía en repouso, dando por resultado a [[ecuación de Klein-Gordon]] ou a [[ecuación de Dirac]]. Con todo, estas ecuacións teñen moitas propiedades insatisfactorias; por exemplo, posúen [[espectro dun observable|espectros de enerxía]] que se estenden a -∞, de modo que non hai ningún [[estado de base]]. Tales inconsistencias ocorren porque estas ecuacións descoidan a posibilidade de crear ou de destruír partículas dinámicamentedinamicamente, que é un aspecto crucial da relatividade. [[Albert Einstein|A relación famosa masa-enerxía de Einstein]] predí que as partículas abondo masivas poden [[Radiactividade|decaer]] en varias partículas máis lixeiras, e as partículas con enerxía abonda poden combinarse para formar partículas masivas. Por exemplo, un [[electrón]] e un [[positrón]] poden aniquilarse para crear [[fotón|fotóns]]. Tales procesos deben entón considerarse dentro dunha teoría cuántica verdaderamente relativista.
 
O segundo problema ocorre cando intentamos ampliar a ecuación a unha grande cantidade de partículas. Descubriuse que as partículas mecánico-cuánticas da mesma especie son [[partículas idénticas|indistinguibles]], no sentido que a función de onda do conxunto enteiro debe ser simétrica ([[bosón|bosóns]]) ou antisimétrica ([[fermión|fermións]]) cando se intercambian as coordenadas das súas partículas constitutivas. Isto fai á función de onda dos conxuntos de moitas partículas moi complicada. Por exemplo, a función de onda xeral dun conxunto de ''N'' bosóns escríbese: