Ingeborg Bachmann: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Xas (conversa | contribucións)
XoseBot (conversa | contribucións)
m -mente
Liña 4:
Filla máis vella dun profesor de educación secundaria, Ingeborg Bachmann pasou a súa infancia e mocidade en [[Carintia]] en [[Austria]]. Durante a posguerra, entre [[1945]] e [[1950]], e logo de comenzar estudos de dereito, dedicouse á [[filosofía]], [[psicoloxía]] e [[literatura]] alemá pasando polas universidades de [[Innsbruck]], [[Graz]] e por último [[Viena]], onde rematou os seus estudos doutorándose en filosofía coa tese: ''A recepción crítica da filosofía existencial de [[Martin Heidegger]]''. Pronto publicou a súa primeira historia curta. A súa carreira literaria beneficiouse do contacto con [[Hans Weigel]] (literato e promotor da literatura nova de posguerra) e o prestixioso círculo literario [[Gruppe 47]], entre cuxos membros tamén se contaban [[Ilse Aichinger]], [[Paul Celan]], [[Heinrich Böll]], [[Marcel Reich-Ranicki]] e [[Günter Grass]]. Deste grupo recibiu en [[1953]] un premio pola súa primeira colección de poemas ''Die Gestundete Zeit'' (''O retraso consentido'')
 
Un emprego na emisora de radio [[Rot-Weiss-Rot]] (Vermello-Branco-Vermello, a emisora de radio das forzas de ocupación americanas) facilitou a Bachmann facerse cunha visión ampla da literatura contemporanea á vez que lle proporcionou un salario decente que lle permitiu un traballo literario serio. Ademais, a súas primeras [[obra radiofónica|obras radiofónicas]] foron publicadas pola emisora, como ''Ein Geschäft mit Träumen'' ([[1952]]) (''Un negocio cos soños'') ou ''Die radiofamilie'' (''A familia da radio''). Os seus poemas e estas obras obtivieron simultáneamentesimultaneamente éxito de crítica e público, o que lle significou un gran éxito no mundo xermanófono. Cos seus poemas buscaba, de acordo co obxectivo do Grupo 47, renovar a lingua: non se construe «un mundo novo sen unha linguaxe nova». Outro tema puramente bachmaniano vai aparecendo: o amor e a súa violencia inherente ás relacións; a incomunicación na parella; o tráxico da existencia feminina.
 
A sesión do Grupo 47 de [[1958]], denominada ''Grossholzleute'' presenciou a emerxencia dunha facción feminina levada por Bachman, [[Ilse Aichinger]] e outras autoras. O Grupo 47 debía liberar aos Homes das palabras manchadas polos [[nazi|nazis]] e axudarlles a escribir un novo mundo. Tamén debía servir, dicían ellas, para limpar a lingua de aquelas palabras das que se serven os hombres para falar das mulleres no seu nome usurpando o seu sitio e matando as súas paixóns. Foi o comezo dun intento literario orixinal e revolucionario de escribir o Amor, coa representación del que as mulleres fan coas súas palabras - e non aquelas fabricadas por séculos de autores masculinos (sobre este tema, véxase a novela de Bachmann ''Ondine'', na recompilación ''Das dreißigste Jahr'': ''O trixésimo ano'')
Liña 29:
 
* ''Last Living Words: The Ingeborg Bachmann Reader''
* ''Letters to Felician'' (cartas a un corresponsal imaxinario, escrito en [[1945]], publicado póstumamentepostumamente).
* ''Die gestundete Zeit'' (poesía lírica, [[1953]])
* ''Die Zikaden'' (obra radiofónica, [[1955]])