Elvira de Toro: Diferenzas entre revisións

En [[1063]] seu pai convocou unha ''Curia Regia'' para dar a coñecer as súas disposicións testamentarias onde decidiu repartir o seu patrimonio entre os seus fillos, correspondéndolle á infanta Elvira a cidade de [[Toro, Zamora|Toro]], situada na actual [[provincia de Zamora]], e, coa súa irmá Urraca, o [[infantado]], isto é, «o padroado e mailas rendas de tódolos mosteiros pertencentes ó patrimonio rexio»<ref>{{cita libro| apelidos = {{versaleta|Martínez Díez}} | nome= Gonzalo | ligazónautor = Gonzalo Martínez Díez | título = Alfonso VI: señor del Cid, conquistador de Toledo | ano = 2003 | editorial = Temas de Hoy | lugar = Madrid | outros = (Historia) | isbn=978-84-8460-251-4 | ref=harv | páxina=33}}</ref> coa condición de non poder contraer matrimonio.{{Harvnp|{{versaleta|Sánchez Candeira}}|1999|p=231}}.

Os seus abondosos bens do infantado distribuíanse principalmente entre os reinos de [[Reino de León|León]] e [[Reino de Galiza|Galiza]], con algúns outros no de [[Reino de Castela|Castela]].{{harvnp|{{versaleta|Martin}}|2008|p=}} Así mesmo, realizou doazóns ás igrexas de Santiago de Compostela, Ourense, Lugo, León e Burgos; e ós mosteiros de Celanova, Eslonza, Santo Isidoro de León e Oña.{{Sfn|{{versaleta|Gambra Gutiérrez}}||pp=}}

A infanta outorgou testamento estando doente na súa vila de [[Tábara]] o [[11 de novembro]] de 1099, catro días antes de falecer. A súa irmá Urraca e os [[bispo]]s de [[Diocese de Tui|Tui]], [[Diocese de León|León]] e [[Diocese de Oviedo|Oviedo]] confirmaron o testamento. Entre as disposicións testamentarias, á súa irmá Urraca deixoulle a súa herdade de San Pelaio, Santo Isidoro e [[Covarrubias]]. Á súa sobriña-neta [[Sancha Raimúndez]], filla do [[conde de Galiza]] [[Raimundo de Borgoña]] e da súa esposa [[Urraca I]], legoulle Tábara, [[Wamba, Valladolid|Wamba]] e outras herdades. Tamén fixo doazóns a varios mosteiros e igrexas. Aínda que antigos xenealoxistas afirmaban que a infanta Elvira casara, uns decendo que foi co conde [[García Ordóñez]], e outros cun tal Sancho Fernández de quen tivera un fillo chamado Fernando Iohannes (Ibáñez), a infanta non menciona marido ou fillos ningúns no seu testamento. O rei Afonso VI, un par de meses despois da morte da súa irmá, confirmou o [[16 de xaneiro]] de [[1100]] á [[Catedral de Santiago de Compostela]] a doazón que fixera Elvira a dita igrexa do mosteiro de Piloño.{{harvnp|{{versaleta|Martin}}|2008|p=}}

Após o seu pasamento, o cadáver da infanta Elvira foi sepultado no [[Panteón de Reis de Santo Isidoro de León]], onde recibiran sepultura seus pais e o seu irmán García.{{harvnp|{{versaleta|Arco y Garay}}|1954|p=188}} Sobre a tampa do seu sartego foi esculpido o seguinte epitafio latino: