Hildegarda de Bingen (santa): Diferenzas entre revisións

'''Hildegard von Bingen''', nada por volta de [[1098]] e finada o [[17 de setembro]] de [[1179]] no [[mosteiro de Rupertsberg]], preto de Bingen, [[Alemaña]], foi freira da [[orde beneditina]], e abadesa desde [[1136]],. e éÉ coñecida como a primeira representante, malia ser atípica, do [[misticismo]] alemán da [[Idade Media]]. As súas obras abranguen os ámbitos da [[relixión]], a [[medicina]], a [[música]], a [[ética]] e a [[cosmoloxía]]. ÉTamén é coñecida como a '''sibila do [[Rin]]''' e como a '''profetisa teutónica'''. O 7 de outubro de [[2012]] o [[papa]] [[Bieito XVI]] outorgoulle o título de [[Doutor da Igrexa|doutora da Igrexa]] xunto a [[Xoán de Ávila|san Xóan de Ávila]] durante a misa de apertura da XIII Asemblea xeralXeral ordinariaOrdinaria do [[sínodo dos bispos]].<ref>{{cita web |url=http://www.abc.es/20121007/sociedad/abci-nuevos-doctores-iglesia-201210071044.html |título=El papa proclama San Juan de Ávila e Hildegarda de Bingen nuevos doctores de la Iglesia |fechaacceso=7 de octubre de 2012 |autor=ABC}}</ref>

Considerada polos especialistas actuais como unha das personalidades máis fascinantes e polifacéticas do Occidente europeo, foi definida entre as mulleres máis influentesinfluíntes da [[Baixa Idade Media]],<ref>{{cita libro |apellido=Kerby-Fulton |nombre=Kathryn |capítulo=Hildegard of Bingen |páginas=343-369 |título=Medieval Holy Women in the Christian Tradition c.1100-c.1500 |año=2010 |editor=Minnis, Alastair; Voaden, Rosalynn |editorial=Brepols Publishers |serie=Brepols Collected Essays in European Culture |ubicación=Turnhout, Bélgica |isbn=978-2-503-53180-9 |url=http://brepols.metapress.com/content/p55326jm022x3p7p/ }}{{Ligazón morta|data=agosto de 2018 }}</ref> entre as figuras máis ilustres do [[monacato feminino]] e quizais a que mellor exemplificou o ideal beneditino,<ref>{{cita libro|capítulo=Las instituciones religiosas femeninas|apellido= Del Val Valdivieso |nombre=María Isabel |título=Acta historica et archæologica mediævalia 18|año=1997 |editorial=Departament d'Història Medieval, Paleografia i Diplomàtica, Facultat de Geografia i Història, Universitat de Barcelona |ubicación=Barcelona|páginas=161-177|isbn=84-475-0454-9 |url=http://books.google.com.ar/books?id=XZdb1H_kCt0C&pg=PA166&lpg=PA166&dq=monacato+femenino+%22Hildegarda+de+Bingen%22&source=bl&ots=VbSCW0z690&sig=w2qjmj0ZKf6zGItWS-wZL6xb1sA&hl=es#v=onepage&q=monacato%20femenino%20%22Hildegarda%20de%20Bingen%22&f=false}}</ref> dotada dunha cultura forafóra do común, estivo comprometida tamén na [[Reforma gregoriana|reforma]] da Igrexa,<ref name="Chiaia33">Chiaia, 2006: 33.</ref> e é considerada unha das escritoras de maior produción do seu tempo.<ref>{{cita libro|apellido=Klapper |nombre=Michael |capítulo=Hildegard von Bingen |páginas=14-20|título= New Historical Antology of Music by Women|año=2004 |editor= Briscoe, James R.|editorial=Indiana University Press |ubicación=Bloomington,Indiana |isbn=0-253-21683-4 |url=http://books.google.com.ar/books?hl=es&lr=&id=8vJu8gykYUEC&oi=fnd&pg=PA14&dq=hildegard+of+bingen&ots=lnPy-PHyuw&sig=0TtPDJPWNZAoecs0Pk4BssnAmHQ#v=onepage&q=hildegard%20of%20bingen&f=false}}</ref> En palabras de [[Victoria Cirlot]]:

Hildegard von Bingen naceu en [[Bermersheim]],{{refn|group=lower-alpha|Os seus biógrafos coetáneos non mencionan nin a data nin o seu lugar de nacemento. Todas as referencias ao lugar do nacemento (como Bermersheim, onde tiña propiedades a súa familia; ou Böckelheim, mencionado polos humanistas) baséanse en suposicións. Dado que seu pai levaba o nome de Hildebert von Bennersheim <nowiki>(=Bermersheim)</nowiki>, hai máis probabilidades de que nacese, ou polo menos pasase a súa infancia, nese lugar.}} no val do [[Rin]] (actualmente [[Renania-Palatinado]], [[Alemaña]]), durante o verán de [[1098]],<ref>{{Cita web |apelidos=Van der Linde |nome= Antonius |url=http://de.wikisource.org/w/index.php?title=ADB:Hildegard_von_Bingen&oldid=1232812 |título=Hildegard, Sanct (Hildegarda, Santa) |obra=[[:m:s:de:Allgemeine_Deutsche_Biographie|Allgemeine Deutsche Biographie, herausgegeben von der Historischen Kommission bei der Bayerischen Akademie der Wissenschaften]] Volume 12. |ano=1880 |páxinas= 407–408|editorial=En '''[[s:|Wikisource]]''' |dataacceso=19 de xuño de 2018 |lingua=alemán}}</ref> no seo dunha familia nobre alemá acomodada.<ref name="EC">{{Cita enciclopedia |apelidos=Mershman |nome=Francis |título=St. Hildegard |enciclopedia=[//en.wikisource.org/w/index.php?title=Catholic_Encyclopedia_%281913%29&oldid=2484346 Enciclopedia católica (Catholic Encyclopedia) en Wikisource] |ano= 1913 |lingua=en |url=http://en.wikisource.org/w/index.php?title=Catholic_Encyclopedia_%281913%29/St._Hildegard&oldid=2135365 |dataacceso=19 de xuño de 2018}}</ref> Foi a menor dos dez fillos de Hildebert von Bermersheim, cabaleiro ao servizo de Meginhard, conde de [[Casa de Sponheim|Spanheim]],<ref>{{Cita libro |url=http://books.google.es/books?id=CurSh3Sh_KMC&pg=PA474&lpg=PA474&dq=count+hildebert+Bermersheim&source=bl&ots=y2ZBkfFn3j&sig=9PLRQQalSLlnjm_uYfdRYu5Ch-g&hl=es&sa=X&ei=YO0RU5e4I4rJ0AWQs4Bw&ved=0CE4Q6AEwBQ#v=onepage&q=count%20hildebert%20Bermersheim&f=false |título=Dictionary of World Biography. The Middle Ages |volume=2 |nome1=Frank N. |apelidos1=Magill |nome2=Alison |apelidos2=Aves |capítulo=Hildegard von Bingen |páxina=474 |lugar=Nova York |ano=1998 |lingua=en}}</ref> e da súa muller, Mechtild von Merxheim-Nahet, e por iso foi considerada como o [[Décimo (imposto)|décimo]] para Deus, entregada como [[oblata]] e consagrada dende o seu nacemento á actividade relixiosa, segundo a mentalidade medieval.<ref name="fordham">{{Cita web |url=http://www.fordham.edu/halsall/med/hildegarde.asp |título=The Life and Works of Hildegard von Bingen (1098-1179) |apelidos=Lerman |nome=Kristina |dataacceso=19 de xuño de 2018 |obra=Internet History Sourcebooks Project |editorial=[[Universidade Fordham de Nova York]] |lingua=en}}</ref> Deste xeito, foi dedicada polos seus pais á vida relixiosa e entregada para a súa educación á condesa [[Jutta von Sponheim]] , filla do [[conde]] [[Estevo II de Spanheim]] e, polo tanto, noblenobre como ela,<ref name="flanagan">{{Cita web |url=http://www.hildegard.org/documents/flanagan.html |título=Hildegard von Bingen |apelidos=Flanagan |nome=Sabina |obra=Dictionary of Literary Biography. Volume=148: German Writers and Works of the Early Middle Ages: 800-1170 |editor1=James Hardin |editor2=Will Hasty |editorial=Universidade de Carolina do Sur e Universidade de Florida |ano=1995 |dataacceso=19 de xuño de 2018 |lugar=University of Adelaide |lingua=inglés |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20110718181956/http://www.hildegard.org/documents/flanagan.html |dataarquivo=4 de xuño de 2008}}</ref> quen a instruíu no rezo do [[Salterio (libro de salmos)|salterio]], na lectura do [[latín]] —aínda que non lle ensinou a escribilo ou, canto menos, non con pericia—, <ref name="EC"/><ref name="fordham"/> na lectura da [[Biblia]] e no [[canto gregoriano]].

Durante algúns anos mestra e discípula viviron no castelo de Spanheim. Cando Hildegard cumpriu 14 anos, ambas recluíronsese recluíron no mosteiro de [[Disibodenberg]].<ref>Cirlot & Garí, 2008: 48 e 49.</ref> Este mosteriromosteiro era masculino, mais acolleu un pequeno grupo de enclaustradas nunha cela anexa, baixo a dirección de Jutta. A cerimonia de [[Clausura monástica|clausura]] solemne foi celebrada o [[1 de novembro]] de [[1112]] e nela participaron Hildegard, Jutta, e outra enclaustrada máis,{{refn|group=lower-alpha|Denomínanse enclaustradas as mulleres que voluntariamente aceptaron enclaustrarse nunha cela ou pequena habitación normalmente pegada a unha igrexa ou convento. Non levan vida común, senón máis ben unha especie de eremitismo.}} tamén infante. En [[1114]], a cela transformouse nun pequeno mosteiro, co fin de poder albergar oao crecente número de vocacións. Ese mesmo ano, Hildegard emitiu a profesión relixiosa baixo a [[Regra de San Bieito|regra beneditina]], recibindo o veloveo de mans do bispo [[Otón de Bamberg]].<ref name="NDB">{{Cita enciclopedia |apelidos=Schipperges |nome=Heinrich |enciclopedia=Neue Deutsche Biographie |título=Hildegard von Bingen |lingua=de |url=http://daten.digitale-sammlungen.de/bsb00016326/image_147 |dataacceso=19 de xuño de 2018 |ano=1972 |editorial=Comisión Histórica da [[Academia de Ciencias de Baviera]] |volume=9 |isbn=3-428-00181-8 |páxinas=131-133}}. Versión electrónica en PDF na [http://www.bsb-muenchen.de/index.php páxina web da Biblioteca Estatal de Baviera], publicada o 13 de marzo de 2008.</ref> Deste xeito continuou a súa educación monástica rudimentaria dirixida por Jutta.{{refn|group=lower-alpha|No Libro II da ''Vita'' de Teoderico de Echternach recóllese un relato autobiográfico onde Hildegard así o afirma, ao mesmo tempo que se refire a Jutta como ''muller iletrada''.}}

Jutta morreu en [[1136]], con sona de santidade logo de ter levado unha vida de moita austeridade e ascesis, que incluíu longos períodos de xaxún e penitencias corporais.<ref>Cirlot & Garí, 2008: 49.</ref> Logo da súa morte, Hildegard foi elixida [[abadesa]] (''magistra'') de xeito unánime pola comunidade de monxas.<ref name="flanagan"/>

Dende nena, Hildegard tivo unha feble constitución física, padecíapadeceu constantes enfermidades e experimentaba visións. Nunha [[haxiografía]] posterioreposterior escrita polo monxe [[Teoderico de Echternach]] consignouse o testemuño da propia Hildegard, onde deixou constancia de que dende osaos tres anos tivo a visión de «''unha luz tal que a miña alma tremeu''».<ref>Cirlot, 2009: 51.</ref><ref name="fordham"/> Estes feitos continuaron aínda durante os anos que estivo baixo a instrución de JudithJutta quen, ao parecer, tivo coñecemento delesdequelas visións. VivíaViviu estes episodios conscientemente,{{refn|group=lower-alpha|No prólog do ''Liber divinorum operum'' explica: «''esperta de corpo e mente nos misterios celestes, vino cos ollos interiores do meu espírito e oín cos oídos interiores, e non en soños nin en éxtases''».}} é dicir, sen perder os sentidos nin sufrir [[Éxtase (emoción)|éxtase]].<ref>Dickens, 2009: 33.</ref> Ela describiunos como unha gran luz na que se presentaban imaxes, formas e cores; amais ían acompañados dunha voz que lle explicaba o que vía e, en algúnsnalgúns casos, de música.{{refn|group=lower-alpha|Nunha carta de Hildegard dirixida ao monxe Guibert de Gembloux ''Epist.'' CIII, coñecida tamén como «''De modo visionis sue''», describe a súa experiencia visionaria e o xeito en que esta «''forma de ver''» acontecía.}}

En [[1141]], aos corenta e dous anos, sobreveusobreviu un episodio de visións máis forte, durante o cal recibiu a orde sobrenatural de escribir as visións que tivera dende aquela en diante.<ref name="Dickens_1">Dickens, 2009: 27.</ref> A partirpartires de entón, Hildegard escribiuescribiría as súas experiencias, que deron como resultado oun primeiro libro, chamado ''[[Scivias]]'' (''Coñece os camiños''), que non o concluiu ata [[1151]]. Para tal fin, tomou como secretario e amanuense a un dos monxes de Disibodenberg chamado Volmar e, como colaboradora, a unha das súas monxas, chamada [[Ricardis de Stade]].<ref name="NDB"/>

Con todo, seguiu tendoa ter reticencias para facer públicas as súas revelacións e os textos resultantes delesdelas,<ref>Cirlot, 2009: 52.</ref> polo que para disipar as súas dúbidas recurriu a un dos homes máis prominentes e con maior reputación espiritual do seu tempo: [[Bernardo de Claraval]], a quen lle dirixiu unha sentida carta pedíndolle consello sobre a natureza das súas visións e a pertinencia de facelas de coñecemento xeral.<ref>Hildegarda de Bingen, 1998, ed. Baird & Ehrman, p. 27.</ref> En ditaNaquela misiva, enviada contracara o ano [[1146]], confesaba ao ilustre monxe [[Orde do Císter|cisterciense]] que o vira nunha visión «''como un home que vía directo ao sol audaz e sen medo''», e ao mesmo tempo que atribuía a si mesma «debilidade» solicitaba o seu consello:

PaiPadre, estou profundamente perturbada por unha visión que se me apareceu por medio dunha revelación divina e que non vin cos meus ollos carnais, senón só no meu espírito. DesdichadaDesditada, e aínda máis desdichadadesditada na miña condición de muller, dende a miña infancia vin grandes marabillas que a miña lingua non pode expresar, pero que o Espírito de Deus ensinoume que debo crer. [...] <br /><br />

Por medio desta visión, que tocou o meu corazón e a miña alma como unha chama queimanteardente, me foron mostradasamosáronseme cousas profundísimas. Con todo, non recibín estas ensinanzas en alemán, no cal nunca tiven instrución. Sei ler no nivel máis elemental, mais non podo comprendelo plenamente. Por favor, damedáme a túa opinión sobre estas cousas, porque son ignorante e sen experiencia nas cousas materiais e só se me instruiu interiormente no meu espírito. De aí a miña fala vacilante.'' [...]|autor=Hildegarda a Bernardo, abade de Claraval.<ref>Hildegarda de Bingen, 1998, ed. Baird & Ehrman, pp. 27 - 28 </ref>}}

A resposta de Bernardo non foi nin moi extensa nin tan elocuente como a carta enviada por Hildegard,<ref>Cirlot & Garí, 2008: 53.</ref> mais nela invitábaa a «''recoñecer este don como unha graza e a responder a el ansiosamente con humildade e devoción [...]''».<ref>Hildegarda de Bingen, op. cit.: 31.</ref> Ademais, parecesemella que o abade de Claraval posteriormente interveuinterviu anteperante o [[papa]] [[Uxío III, papa|Uxío III]] en favor de Hildegard, xa que tiña trato personalpersoal co bispo de Roma porquexa que este era tamén cisterciense e antigo discípulo seu.<ref>Harmless, 2007: 62.</ref>

Precisamente, o [[arcobispo|arcebispo]] [[Henrique de Maguncia]] baixo cuxa xurisdición encontrábasese atopaba o mosteiro de Disibodenberg, e que estaba enterado das visións e profecías de Hildegard, mandou unha comisión ao papa Uxío para informarse do sucedido e lograr que se declarara sobre a natureza de tales dons.<ref>Harmless, 2007: 63.</ref> O papa encontrábase por aquelesnaqueles días en [[Tréveris]] para presidir o [[Sínodo dos bispos|sínodo]] que se celebrou en aquelanaquela cidade entre [[1147]] e [[1148]].

En 1148, un comité de teólogos, encabezado por [[Albero de Chiny-Namur]], bispo de [[Verdún]], a petición do papa, estudou e aprobou parte do ''Scivias''.<ref name="EC"/> O mesmo papa leu publicamente algúns textos durante o [[sínodo de Tréveris]] e declarou que tales visións eran froito da intervención do [[Espírito Santo]].<ref name="Flanagan_1">Flanagan, op. cit.</ref> Trala aprobación, enviou unha carta a Hildegard, pedíndolle que continuara escribindo as súas visións. Con eloisto deu comezo non só á actividade literaria aprobada canonicamente, senón tamén a relación epistolar con múltiples personalidadespersoeiros da época, tanto políticas como eclesiásticas, tales como o xa mencionadodevandito Bernardo de Claraval, [[Federico I, Sacro Emperador Romano-Xermánico|Federico I Barbarroxa]], [[Henrique II de Inglaterra]] ou [[Leonor de Aquitania]], que pedían os seus consellos e orientacións. Tal foi o seu recoñecemento, que chegou a ser coñecida como a ''[[Sibila]] do [[Rin]]''.

Tamén en 1148 e sen ter concluído a redacción do ''Scivias'', unha visión fíxoafíxolle concibir a idea de partirmarchar de [[Disibodenberg]] e marchar a un lugar «onde non había auga e onde nada era placenteiropracenteiro»<ref>''Vita'' II, V. </ref> inspirándoa así para a fundación dun mosteiro no outeiro de [[Ruperto de Bingen|san Ruperto]] (''Rupertsberg''), preto de [[Bingen]] ao oeste do río [[Rin]] na desembocadura do [[río Nahe|Nahe]], para trasladar á crecidamedra da comunidade e emancipala dos monxes de Disibodenberg.

Con todo, Kuno, daquela abade de Disibodenberg, opúxose á súa saídamarcha, o que contrariou á monxa en gran medida, ata o punto de ocasionarlle trastornos físicos, que foron atribuidos a causas divinas:<ref name="Dickens_1">Dickens, 2009: 27.</ref>

Ante esta situación interveuinterviu a [[Marqués|marquesa]] Ricardis de Stade (''Richardis von Stade''),<ref>Cirlot, 2009: 54 e 98.</ref> nai da monxa, que servía de secretaria a Hildegard, quen logrou convencer a Henrique I, arcebispo de Maguncia (1142—1153), de que dera a súa autorización para a saída das relixiosas e a fundación do novo mosteiro. Contra o ano [[1150]], trasladouse a Rupertsberg con preto de vinte das súas monxas, obtivoobtendo o permiso do conde [[Bernardo de Hildesheim]],<ref>Mershman, Op. cit.</ref> propietario do terreo elixidoescollido e fundou o [[mosteiro de Rupertsberg]], do cal converteuseconvertiuse en abadesa.

Por esa época, a súa asistente e secretaria Ricardis abandonouna para convertersese converter en abadesa do convento de Bassum en [[Saxonia]]. Isto causou tristezatristura e oposición de Hildegard, que logo reflexaríareflectiría en serias cartas de protesta ao arcebispo Hartwig de Bremen, irmán de Ricardis, quen influíra para conseguir o cargo abacial; chegou a apelar ata ao papa, sen conseguir que a monxa volvera. Ricardis morreu ao ano da separación.<ref name="Flanagan_1">Flanagan, op. cit.</ref>

Un ano despois do traslado concluíuconcluiu o ''Scivias'' e desa mesma época datan os seus dous libros de contidos sobre ciencias naturais (''Physica'') e medicina (''Cause et cure''), nos cales expuxo gran cantidade de coñecementos sobre o funcionamento do corpo humano, de herboloxía e outros tratamentos médicos da súa época baseados nas propiedades de pedras e animais.<ref>Newman, 1987: 29.</ref> Así mesmo, comezou a colección de cantos que titulou ''Symphonia armonie celestium revelationum'', que compuxo para atender as necesidades litúrxicas da súa comunidade. Segundo algunhas cronoloxías, tamén de 1150 dataría o inicio do ''Liber vite meritorum''.<ref>Lerman. Op. cit.</ref>{{refn|group=lower-alpha|O [[latín medieval]], a diferenza do clásico, posuía — entre outras peculiaridades gramaticais — a característica da redución dos ditongos «''ae''» e «''oe''» polo uso da soa letra «''e''». De aí que no presente artigo se usen os títulos latinos das obras de Hildegard con dita ortografía. Así, o ''Liber vitae meritorum'' é escrito como ''Liber vite meritorum'', ''Causae et curae'' como ''Cause et cure'', etcétera.<ref>Vid. Harrington, Karl Pomeroy. 1997. ''Mediaeval Latin''. Chicago: The [[University of Chicago Press]]. pp. 2 - 5.</ref>}}

ContraCara o ano [[1163]], e como froito das súas constantes visións, comezou a escritura do ''Liber divinorum operum'', a terceira das súas tres obras máis importantes e que tardaría arredor de dez anos en concluirrematar. Con todo, a abadesa alternou a vida contemplativa e de escritora coa de predicaciónprédica e fundación, xa que en [[1165]] fundou un segundo mosteiro en [[Eibingen]], que visitaba regularmente dúas veces por semana.

A fama de santa e profetisa que chegou a ter a abadesa foi tal que, en [[1150]], o propio [[Emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico|emperador]] [[Federico I Barbarroxa]] invitouna a se entrevistar con el no seu palacio en [[Ingelheim am Rhein|Ingelheim]]. O aprecio mutuo que xerouxurdiu estanesta entrevista manifestadomanifestouse nas subsecuentes cartas, e chegou a tal punto que, trece anos máis tardedespois, o soberano outorgou un [[edicto]] de protección imperial a perpetuidade ao mosteiro de Rupertsberg.<ref>Newman, 1987.</ref>

O labor de escritora de HildegardaHildegarde viuse interrompido moitas veces polas viaxes de predicación. Se ben a clausura nos seus tempos non era tan ríxida coma o sería a partir de [[Bonifacio VIII, papa|Bonifacio III]],{{refn|group=lower-alpha|En [[1298]], [[Bonifacio VIII, papa|Bonifacio VIII]] coa bula ''Periculoso'' prohíbe que as monxas saian do mosteiro sen permiso do bispo. Ademais dispuxo que as que tiveran cargos de responsabilidade (abadesas, prioras) usaran procuradores que as representaran. Deste xeito, deixaron de poder actuar por si mesmas.}} non deixou de sorprenderabraiar e admirar aos seus contemporáneos que unha abadesa abandonara o seu mosteiro para predicar.

O contido da súa predicación xirou en torno á redención, a conversión e a reforma do clero, criticando duramente a corrupción eclesiástica, ademais de opoñerse firmemente aos [[cátaros]]; ao condenarcondear as doutrinas destes, propoñendo o combate dos seus erros mediante a predicación e a edificación do clero.{{refn|group=lower-alpha|Consérvase algún sermón entre as cartas de Hildegard, pois algúns eclesiásticos pediron que llos enviara escritos. Así por exemplo, a ''Epist.'' XLIX recolle un sermón pronunciado en [[Tréveris]] e a ''Epist.'' XLVII un pronunciado en [[Maguncia]].}}<ref>{{Cita web |url=http://www.hildegardadebingen.com.ar/Aguero4.htm |título=Hildegarda, los cátaros y el catarismo... hoy II |apelidos=Agüero |nome=Guillermina |ano=2007 |dataacceso=20 de setembro de 2018 |lugar=Arxentina |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20090420052242/http://www.hildegardadebingen.com.ar/Aguero4.htm |dataarchivo=20 de abril de 2009 |lingua=es |urlmorta=si}} Conferencia impartida na Facultade de Filosofía e Letras da [[Universidade Católica Arxentina]].</ref>

En total foron catro as viaxes de predicación que realizoufixo: a primeira entre 1158 e 1159, na que viaxou a [[Maguncia]] e a [[Wurzburgo]]. En [[1160]] realizou a segunda a [[Tréveris]] e a [[Metz]]. Na súa terceira predicación, entre [[1161]] e [[1163]], viaxou polo Rin ata [[Colonia, Alemaña|Colonia]]. Na última das súas viaxes, comprendida entre [[1170]] e [[1171]], predicou na rexión de [[Suabia]]. <ref>Harmless. Op. cit.: 64.</ref>

Ademais destas viaxes de predicación, HildegardaHildegard empregou as cartas para facer sentir a súa opinión ante personaxes notablessobranceiros. Con motivo do cisma provocado pola elección do [[antipapa]] [[Vítor IV Montecelio, antipapa|Vítor IV]] co apoio do emperador Barbarroxa, fronte ao papa romano [[Alexandre III, papa|Alexandre III]], alongadoprolongado á morte de Vítor IV coa elección dos tamén antipapas [[Pascual III, antipapa|Pascual III]] e [[Calisto III, antipapa|Calixto III]], Hildegard fixo graves amonestacións proféticas ao primeiro destes, así como ao emperador mesmo.<ref>Cirlot & Garí, 2008.: 61.</ref>

No ano [[1173]], pouco antes de concluir o ''Liber divinorum operum'', morreu o monxe Volmar, o seu colaborador máis próximo e secretario, o que aproximounaa aproximou a axudarseprocurar axuda dos monxes da [[Abadía de San Matías|abadía de san Eucario de Tréveris]] para rematar ditaesa obra.<ref>Cirlot & Garí, 2008.: 65.</ref> Durante algún tempo o monxe [[Godofredo de Disibodenberg]] serviulle como amanuense, ao mesmo tempo que comezou a redacción dunha biografía da profetisa, mais tamén el morreu pouco tempo despois, en [[1176]]. O último dos seus secretarios encontrouno en [[Guibert-Martin de Gembloux]], un monxe flamengo, co que sostivera conversaconversas epistolarepistolares iniciadainiciadas polo interese deste sobre o xeito enno que HildegardaHildegard tiña as súas visións.<ref>Épiney-Burgard & Zum Brunn. 1998.: 39.</ref>

A última situación crítica á que tivo que enfrontarse Hildegard produciuse en [[1178]], cando a súa comunidade deu sepultura no cemiterio conventual a un noblenobre supostamente [[Excomuñón|excomulgado]]. Pola imposición desta pena eclesiástica, o dereito canónico prohibía o seu enterroenterramento en soloterra sagradosagrada. Pediuselle a Hildegard que exhumara o cadáver. Ela negouse e mesmo fixo desaparecer calquera rastro do enterramento para que ninguén puidera ir buscalo. Sostivo que forase reconciliadoreconciliara coa Igrexa antes de morrer. Os prelados de [[Maguncia]], enna ausencia do arcebispo Christian, que estaba en [[Roma]], puxeron o mosteiro en entredito. Por el prohibiuseProhibiuselle a utilización das campás, os instrumentos e os cantos na vida e [[liturxia]] de Rupertsberg. Hildegard defendeuse escribindo unha carta de rico contido doutrinal,<ref>''Epist.'' XXIII.</ref> onde recollía o significado teolóxico da música. Cando regresou o arcebispo en marzo de [[1179]], presentáronse testemuñas que apoiaban a versión de Hildegard e foi levantado o entredito.<ref>Newman, op. cit.: 32.</ref>

Aos poucos meses de serse levantadolevantar o entredito, o [[17 de setembro]] de [[1179]], Hildegard morreufinou aos 81 anos de idade. As crónicas haxiográficas contan que á hora da súa morte apareceron dous arcos moi brillantesfulgurosos e de diferentes cores que formabanformaron unha cruz no ceo.<ref>''Vita'' III, XXVII; Dickens, 2009.: 28.</ref>

Entre [[1180]] e [[1190]] o monxe [[Teoderico de Echternach]] escribiu a ''Vita'' (''Vida'') de Hildegard, recollendo pasaxes autobiográficos que a monxa deixara e contara. [[Gregorio IX, papa|Gregorio IX]] abriu o proceso de canonización en [[1227]], aínda que non seo concluiu. Foi reaberto por [[Inocencio IV, papa|Inocencio IV]] en [[1244]], sen que tampouco nesta ocasión se llegarachegara a concluirconcluír. Con todo, debido á difusión do seu culto foi inscrita no [[Martiroloxio|Martiroloxio romano]],{{refn|group=lower-alpha|O texto, na actual edición española, di así: "''No mosteiro de Rupertsberg, preto de Bingen, en Hesse, actual Alemaña, santa Hildegardis, virxe, que expuxo e describiu piadosamente en libros os coñecementos conseguidos experimentalmente, tanto sobre ciencias naturais, médicas e musicais, como de contemplación mística.''"}} incluíndose ademais o seu nome nalgunhas [[Letanía dos santos|letaníasladaíñas]]; extraéronse reliquias do seu sepulcro; celebrouse a súa festa litúrxica; atribuíronselle milagres e as súas representacións pictóricas e escultóricas comezaron a ser obxecto de veneración.<ref>{{Cita web |url=http://www.abtei-st-hildegard.de/?p=1074 |título=Der Kanonisationsprozess Hildegards im 13. Jahrhundert |lingua=de |autor=Benediktinerinnenabtei st. Hildegard |dataacceso=20 de setembro de 2018 |obra=900 Jahre Hildegard von Bingen, Verzeichnisse der Schriften der Hessischen Landesbibliothek Wiesbaden, Band 12, hrsg. |lugar=Wiesbaden |ano=1998 |páxinas=27-43 |editor=Dieter Wolf}}</ref>

As súas reliquias foron conservadas no convento de Rupertsberg ata a destrución deste en [[1632]], durante a [[Guerra dos Trinta Anos]]. Entón foron levadas a Colonia e despois a Ebingen, onde seforon depositarondepositados na igrexa parroquial onde aínda repousan.

En [[1940]] aprobouse oficialmente a súa celebración para as igrexiasigrexas locais. Con motivo do 800 aniversario da súa morte, [[Xoán Paulo II]] referiuse a ela como profetisa e Santa.<ref>{{Cita web |url=http://www.vatican.va/holy_father/john_paul_ii/letters/1979/documents/hf_jp-ii_let_19790908_800-ildegarda_sp.html |título=Carta de Juan Pablo II al cardenal Hermann Volk, obispo de Maguncia, con ocasión del 800 aniversario de la muerte de Santa Hildegarda |dataacceso=20 de setembro de 2018 |lingua=es}}</ref> Do mesmo xeito, en 2006, o papa [[Bieito XVI]] tamén se referiu a Hildegard como Santa e encomiouna como unha das grandes mulleres da cristiandade xunto con [[Catarina de Siena]], [[Tareixa de Ávila]] e a [[Tareixa de Calcuta]].<ref>{{Cita web |url=http://www.vatican.va/holy_father/benedict_xvi/speeches/2006/march/documents/hf_ben-xvi_spe_20060302_roman-clergy_sp.html |título=Encuentro del santo padre Benedicto XVI a los sacerdotes y diáconos de la diócesis de Roma |data=2 de marzo de 2006 dataacceso=20 de setembro de 2018 |lingua=es}}</ref>

No ano [[2010]] o papa [[Bieito XVI, papa|Bieito XVI]] adicou a Hildegard as Audiencias Xerais do 1 e 8 de setembresetembro, dentro dono marco dunha serie de catequeses sobre escritores cristiáns, sendo a primeira muller presentada nestas catequeses; lembrou, entre outras cousas, que os contemporáneos de Hildegard considerárona co título dea "''profetisa teutónica''" e puntualizou o valor teolóxico dos seus escritos e ensinanzas.<ref>{{Cita web |url=http://www.zenit.org/article-36403?l=spanish |título=El Papa presenta por primera vez a una escritora, Hildegarda de Bingen |editorial=Zenit |data=1 de setembro de 2010 |dataacceso=20 de setembro de 2018 |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20100916070740/http://www.zenit.org/article-36403?l=spanish |dataarquivo=16 de setembro de 2010 |lingua=es |urlmorta=si}}</ref><ref>{{Cita web |url=http://www.zenit.org/article-36479?l=spanish |título=Benedicto XVI: Santa Hildegarda de Bingen, teóloga y artista |editorial=Zenit |data=8 de setembro de 2010|fechaacceso=8 de septiembre de 2010|data-acceso=26 de xuño de 2018 |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20120511082918/http://www.zenit.org/article-36479?l=spanish |dataarquivo=11 de maio de 2012 |lingua=es |urlmorta=si}}.</ref>

A iconografía relixiosa de Hildegarde é escasa, probablemente porque o seu culto foi local durante bastante tempo. É retratada cos atributos propios dunha abaseda da Orde de San Bieito: báculo abacial e hábito beneditino con velovlo negro e branco; as súas representacións máis antigas reproducen o xeito enno que aparece nas [[miniatura]]s dos seus escritos: sentada cun [[Estilete|estilo]] na manoman en actitude de escribir sobre un par de tablillas ou ditando a un monxe, con cinco flamaschamas arredor da cabeza representando a visión divina. Máis tarde mudouse o estilo por unha pluma de ave, con algún pergamiño ou libro na man — comunmente o ''Scivias'' — e algún instrumento musical.<ref>{{Cita libro |apelidos=Réau |nome=Louis |ano=2000 |título=Iconografía del Arte Cristiano: iconografía de los santos G-O |volume=4 (tomo 2) |tradutor=Daniel Alcoba |lugar=Barcelona |editorial=Del Serbal |lingua=es}}</ref>

En diversas ocasións tivo enfrontamentos co [[abade]] Hugo von Disibodenberg, posto que Hildegard rexeitaba a [[ascese]], un dos principios do monacato. Así, relaxou o regulamento de comidas das súas discípulas e reduciu os tempos dedicados á oración e á misa. Cando Hildegard quixo fundar un mosteiro propio coa súa comunidade, produciuse un conflito aberto. Os beneditinos de Disibodenberg opuxéronse á decisión, xa que as mulleres pertencíanllepertencían ao seu mosteiro. No decorrer dos enfrontamentos pola división da comunidade, Hildegard procurou o apoio de [[Bernardo de Claraval]], quen, porén, na súa carta de resposta fíxolle advertencias contra un exceso de arrogancia.

Aínda así, Hildegard, coa colaboración do [[preboste]] Volmar von Disibodenberg e de Richardis von Stade, freira da súa confianza, comezou en 1141 a escribir en [[latín]] tanto as súas visións como as súas ideas teolóxicas e antropolóxicas. Xa que ela non dominaba o latín, facía que o seu escribán (derradeiro secretario: Wibert von Gembloux) redactase todos os textos nun latín correcto. A súa obra principal, ''Liber Scivias Domini'', xurdiu nun período de seis anos. Este libro conta con 35 [[miniaturas]] de contido teolóxico, pintadas primorosamente con cores brillantesrechamantes, que serven fundamentalmente para ilustrar o texto, complicadocomplexo e profundo. O manuscrito orixinal dáse por desaparecido desde o final da [[Segunda Guerra Mundial]]; na [[abadía]] de Eibingen pódese contemplar unha copia iluminada do ano [[1939]].

Finalmente, durante un [[sínodo]] en [[Tréveris]], Hildegard conseguiu o permiso oficial do Papa [[Uxío III]] para publicar as súas visións en [[1147]]. Este permiso tamén robusteceu a súa significación política. Ademais, nesa altura foi moi valorada polas súas visións e mantivo correspondencia con moitos poderosos do ámbito relixioso e civil. AfianzadaConfianzada deste xeito na súa importancia, fundou o mosteiro de Rupertsberg entre [[1147]] e [[1150]] na beira esquerda do río [[Nahe]]. O mosteiro xa non existe, pero o lugar de [[Bingerbrück]], que xurdiu posteriormente ao seu arredor, pertence na actualidade á cidade de [[Bingen am Rhein]], no estado federal de [[Renania-Palatinado]], Alemaña.

Xa en [[1151]] volveu ter enfrontamentos con cargos eclesiásticos: os [[arcebispo]]s de [[Maguncia]] e [[Bremen]] esixiron que Richardis von Stade abandonase o novo mosteiro. Richardis era irmá do arcebispo de Bremen e debía converterse na abadesa do [[mosteiro de Bassum]]. Hildegard negouse á partida da súa máis estreita colaboradora e pediu a intervención do Papa [[Uxío III]]. Pero finalmente impúxose a intención de ambos os bispos e Richardis deixou o mosteiro de Rupertsberg.

Tras este acordo, o bispo de Maguncia aprobou en 1152 o traslado dos bens do mosteiro, que se volveran moi abundantes por mor da sona de Hildegard. Grazas ás doazóns, o mosteiro era extremadamente rico. Isto influíainfluíu na vida monacal e erguíaergueu críticas; varios eclesiásticos atacaron a Hildegard porque as súas freiras vivían luxosamente, sen respectar o voto de pobreza monástico, e porque o mosteiro só aceptaba mulleres de familias nobres. Hildegard opúxose decididamente ao popular movemento das [[ordes mendicantes]].

A principal fonte de información sobre a súa vida é a biografía que escribiu o seu secretario, o monxe Gottfried, ''Vita Sanctae Hildegardis'', mais cando este morreu, en [[1176]], deixou a obra inacabada. Só unha década despois o monxe Theoderic, de [[Echternach]], retomou o traballo, escribindo outros dous volumes e provendo un precacio. Aínda que Gottfried tivera vivido en contacto directo con Hildegard e coñecido moito da súa vida, non se incluíuincluiu no libro información esencial, nin sequera o lugar e a data de nacemento. Amais diso, o seu relato é convencionalmente laudatorio, mais por outra banda transcribiu boa parte da súa correspondencia. A contribución de Theoderic foi tamén importante porque empregou longas pasaxes autobiográficas de material [[autógrafo]] que posteriormente perdeusese perderon.<ref name="Flanagan"/> Mais como toda [[haxiografía]] daquela época, os seus autores non se propuxeron ofrecer unha narración "obxectiva" da súa carreira - o principal propósito foi o de mostrala ao mundo como unha sabia, unha profetisa e unha santa, encontrandoatopando para todos os seus actos unha xustificación sobrenatural e unha inspiración divina, e avogando claramente pola súa [[canonización]] oficial.<ref>Newman, Barbara (1998a). [http://books.google.com.br/books?id=SccNOfpx_PkC&pg=PP10&dq=%22liber+divinorum+operum%22&lr=&as_drrb_is=q&as_minm_is=0&as_miny_is=&as_maxm_is=0&as_maxy_is=&as_brr=3#v=onepage&q=%22liber%20divinorum%20operum%22&f=false ''Sybil of the Rhine: Hildegard's life and times'']. IN Newman, Barbara. ''Voice of the living light: Hildegard of Bingen and her world''. University of California Press, 1998. pp. 3-4]</ref>

Outra fonte de suma importancia é a súa propia correspondencia, e os prefacioslimiares que escribiu para os seus libros, onde moitas veces deu detalles de como, cando e onde foron escritos. O último secretario de Hildegard, o monxe Guibert de Gembloux, deixou outra biografía, tamén incompleta, e sobreviviron tamén algúns documentos eclesiásticos e algunhas crónicas posteriores do propio mosteiro, que achegan datos útiles, como a ''Acta Inquisitionis'', elaborada pola Igrexa cando as monxas de Rupertsberg pleitearon a súa canonización. Recentemente descubriuse aunha biografía sobre Jutta, a súa mestra, mais aínda que dá unha visión interesante sobre o contexto cultural da época e sobre os primeiros anos de Hildegard, a cronoloxía que presenta non concorda coa maioría das outras fontes coñecidas.<ref name="Flanagan"/>

Debido á súa fe e ao seu tipo de vida, foi elixida por moita xente como guía espiritual. Xa en vida foi cualificada por moitos de santa. Hildegard baseou esta recepción por parte dos seus coetáneos no feito de que remitía permanentemente ás súas visións para elaborar as súas afirmacións teolóxicas e filosóficas. Deste xeito, acoirazaba osaos seus postulados contra a opinión de que as mulleres non podían chegar polos seus propios medios ao coñecemento teolóxico. Ela mesma cualificábase de "inculta". Entre outras cuestións, participou do lado do Papa na discusión teolóxica sobre a [[transubstanciación]] na [[Eucaristía]].