ESRO 2B: Diferenzas entre revisións

| sitio de lanzamento = [[Base Vandenberg da Forza Aérea]]<ref name=NSSDC>{{Cita web|url= http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraftDisplay.do?id=1968-041A|título= ESRO 2|dataacceso=13 de xaneiro de 2013|autor= NASA|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= 14 de maio de 2012|ano= |mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= https://web.archive.org/web/20121018160054/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/spacecraftDisplay.do?id=1968-041A|dataarquivo=18 de outubro de 2012|urlmorta=si}}</ref>

Este experimento foi deseñado para medir o fluxo de partículas enerxéticas na veciñanza da Terra mediante dous [[Tubo Geiger|tubos Geiger]] estándar (modelos Anton 320 e Anton 112). Os detectores proporcionaron datos sobre os raios cósmicos e os cintos de radiación para comparalos cos datos obtidos cos instrumentos de outros satélites. O tubo modelo Anton 112 foi usado para estudar os fluxos de partículas por debaixo da rexión de máximo atrapamento do cinto interior. O detector Anton 302 traballaba no rango de enerxías de ata 3 [[Electrón-volt|MeV]] para electróns e de ata 20 MeV no caso de protóns, e o Anton 112 no rango de ata 1 MeV para electróns e de 15 MeV para protóns. O [[ángulo de visión]] do Anton 302 con respecto do eixo de rotación do satélite era de 90 graos. O experimento funcionou sen problemas durante a misión, excepto algunha dificultades menores atopadas entre xullo e setembro de 1968. O investigador principal do instrumento foi o profesor [[Harry Elliot]].<ref name=NSSDC1>{{Cita web|url= http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-01|título= Monitor of Energetic Particle Flux|dataacceso=13 de xaneiro de 2013|autor= NASA|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= 14 de maio de 2012|ano= |mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= https://web.archive.org/web/20160309235147/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-01|dataarquivo=09 de marzo de 2016|urlmorta=si}}</ref>

Foi deseñado para medir o fluxo de protóns na veciñanza terrestre no rango de enerxía entre 2 e 100 MeV mediante un telescopio formado por catro dispositivos de estado sólido separados por pequenas cantidades de material absorbente e recubertos por un material de blindaxe nun dos extremos. Os datos foron obtidos nos rangos espectrais e de intensidade típicos das diferentes poboacións de partículas distantes: raios cósmicos galácticos, partículas de [[Erupción solar|erupcións solares]] e radiación atrapada no cinto de Van Allen. Tamén servíu para medir como varía a poboación de partículas segundo a actividade xeomagnética. Amais, o detector era capaz de detectar partículas alfa no rango entre 5 e 70 MeV (a maior parte de orixe solar) en dous canais de enerxía, e protóns entre 1 e 100 MeV en cinco canais usando técnicas de coincidencia-anticoincidencia. Un [[imán]] desviaba os electróns con enerxías menores a 200 KeV. O detector estaba aliñado de tal modo que apuntaba perpendicularmente ó eixo de rotación do satélite. O investigador principal do instrumento foi o profesor Harry Elliot.<ref name=NSSDC2>{{Cita web|url= http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-02|título= Solar and Van Allen Belt Protons|dataacceso=13 de xaneiro de 2013|autor= NASA|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= 14 de maio de 2012|ano= |mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= https://web.archive.org/web/20160310061955/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-02|dataarquivo=10 de marzo de 2016|urlmorta=si}}</ref>

O experimento medía a dependencia temporal do fluxo de protóns e partículas alfa coa mesma [[rixidez magnética]] emitidos polo Sol durante eventos enerxéticos. O detector estaba formado por un [[telescopio]] composto por dous centeleadores, dous contadores proporcionais e un [[contador Cerenkov]]. O ángulo de visión do detector con respecto do eixo de rotación da nave era de 90 graos. O investigador principal do instrumento foi o profesor Harry Elliot.<ref name=NSSDC3>{{Cita web|url= http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-03|título= Solar and Galactic Alpha Particles and Protons|dataacceso=13 de xaneiro de 2013|autor= NASA|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= 14 de maio de 2012|ano= |mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= https://web.archive.org/web/20160310060248/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-03|dataarquivo=10 de marzo de 2016|urlmorta=si}}</ref>

Medía o fluxo e distribución de enerxía dos raios cósmicos primarios e electróns no rango de enerxía entre 1 e 5 GeV para contrastar as diversas [[teoría]]s sobre a orixe e [[aceleración]] dos raios cósmicos e para estimar a forza do [[campo magnético]] galáctico. O detector estaba formado por un contador Cerenkov de gas e un multiplicador en cascada rodeados dunha blindaxe de [[chumbo]] para distinguir electróns e protóns. Tamén medíu o fluxo de protóns con enerxías de 300 MeV e 20 GeV. O investigador principal do instrumento foi o profesor Philip L. Marsden.<ref name=NSSDC4>{{Cita web|url= http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-04|título= Primary Cosmic Ray Electrons|dataacceso=13 de xaneiro de 2013|autor= NASA|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= 14 de maio de 2012|ano= |mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= https://web.archive.org/web/20160309234903/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-04|dataarquivo=09 de marzo de 2016|urlmorta=si}}</ref>

O experimento usaba cinco contadores proporcionais para medir o fluxo e espectro dos raios X solares duros na banda entre 1 e 20 [[angstrom]]s. O investigador principal do instrumento foi E. A. Stewardson.<ref name=NSSDC5>{{Cita web|url= http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-05|título= Hard Solar X-rays|dataacceso=13 de xaneiro de 2013|autor= NASA|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= 14 de maio de 2012|ano= |mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= https://web.archive.org/web/20160310081140/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-05|dataarquivo=10 de marzo de 2016|urlmorta=si}}</ref>

O experimento estaba formado por dous contadores proporcionais con ventás de [[mylar]] que rexistraban o fluxo de raios X solares en dúas bandas entre 40 e 70 angstroms. O investigador principal do instrumento foi o profesor Cornelis de Jager.<ref name=NSSDC6>{{Cita web|url= http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-06|título= Soft Solar X-rays|dataacceso=13 de xaneiro de 2013|autor= NASA|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= 14 de maio de 2012|ano= |mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= https://web.archive.org/web/20160310014354/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-06|dataarquivo=10 de marzo de 2016|urlmorta=si}}</ref>

O experimento medíu o fluxo e distribución de enerxía dos protóns entre 35 MeV e 1 GeV e das partículas alfa entre 140 MeV e 1,20 GeV, así como o fluxo de núcleos de [[litio]], [[berilio]] e [[boro]] [[Teoría da relatividade|relativistas]]. O detector estaba formado por tres detectores de estado sólido, dous dos cales eran discos que formaban un telescopio mentres que o terceiro era unha caixa aberta usado en anticoincidencia para eliminar fenómenos de cascada. O investigador principal do instrumento foi o doutor Jacques Labeyrie.<ref name=NSSDC7>{{Cita web|url= http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-07|título= Flux and Energy Spectra of Solar and Galactic Cosmic Ray Particles|dataacceso=13 de xaneiro de 2013|autor= NASA|apelidos= |nome= |ligazónautor= |coautores= |data= 14 de maio de 2012|ano= |mes= |formato= |obra= |editor= |páxinas= |lingua= inglés|doi= |urlarquivo= https://web.archive.org/web/20160310061827/http://nssdc.gsfc.nasa.gov/nmc/experimentDisplay.do?id=1968-041A-07|dataarquivo=10 de marzo de 2016|urlmorta=si}}</ref>