Natureza morta: Diferenzas entre revisións

Con todo, non foi ata o declive final da xerarquía académica en Europa e o auxe dos pintores [[impresionismo|impresionistas]] e [[Postimpresionismo|postimpresionistas]], que a técnica e harmonía da cor triunfaron sobre o tema, e o bodegón de novo era practicado con avidez polos artistas. Nos seus primeiros bodegóns, [[Claude Monet]] amosa a influencia de Fantin-Latour, pero é un dos primeiros que rompeu coa tradición do fondo escuro, que [[Pierre-Auguste Renoir]] tamén descarta no seu ''Bodegón con ramo e abanico'' (1871), co seu brillante fondo laranxa. Co bodegón impresionista, o contido alegórico e mitolóxico está completamente ausente, o mesmo que a pincelada meticulosamente detallada. Os impresionistas, en lugar diso, centráronse na experimentación en toques de pincel, valores tonais e aplicación da cor. Os impresionistas e postimpresionistas inspiráronse nos esquemas de cor da natureza pero a reinterpretaron coas súas propias harmonías de cor, que ás veces resultaban antinaturaiscontranaturais. Como afirmou Gauguin, «As cores teñen os seus propios significados».<ref>Ebert-Schifferer, p. 318</ref> Tamén se intentan variacións na perspectiva, como usar ángulos altos, como pode verse en ''Froita mostrada nun percheiro'' por [[Gustave Caillebotte]], «unha pintura da que se burlaron na época como unha mostra de froita nunha vista de paxaro».<ref>Ebert-Schifferer, p. 310</ref>