Hipertermófilo: Diferenzas entre revisións

Os hipertermófilos foron descubertos por [[Thomas D. Brock]] en 1965, en [[augas hidrotermais|mananciais quentes]] do [[Parque Nacional de Yellowstone]], [[Wyoming]], [[Estados Unidos|EUA]].<ref>Joseph Seckbach, et al.: Polyextremophiles - life under multiple forms of stress. Springer, Dordrecht 2013, ISBN 978-94-007-6487-3,preface; [http://books.google.at/books?id=vRGvZmALC3YC&pg=PT3&dq=thomas+brock+1965+thermophiles+polyextremophiles&hl=en&sa=X&ei=F3z8Us3lBMOShQecwIGIDw&redir_esc=y#v=onepage&q=thomas%20brock%201965%20thermophiles%20polyextremophiles&f=false @google books]</ref><ref>[http://www.genetics.org/content/146/4/1207.full.pdf The Value of Basic Research: Discovery of 117termus aquaticus and Other Extreme Thermophiles]</ref> Desde entón, descubríronse máis de 70 especies.<ref>[http://www.dlr.de/me/Portaldata/25/Resources/dokumente/publikationen/P2_11.pdf Hyperthermophilic Microorganisms]</ref> Os hipertermófilos máis extremos viven nas paredes [[superquentamento|superquentes]] das [[cheminea hidrotermal|chemineas hidrotermais]] do océano profundo, e requiren para sobrevivir temperaturas que non baixen dos 90&nbsp;°C.

 

 

Aínda que polo momento non se descubriu ningún hipertermófilo que viva por riba dos 122&nbsp;°C, a súa existencia é moi posible (a mencionada cepa 121 sobreviviu durante dúas horas a 130&nbsp;°C, pero non se puido reproducir ata que foi transferida a un medio de cultivo relativamente máis "frío", a 103&nbsp;°C). Porén, crese que é improbable que os microbios poidan sobrevivir a temperaturas por riba dos 150&nbsp;°C, xa que a cohesión do [[ADN]] e outras moléculas vitais empeza a perderse nese punto.