Wikipedia

Bob Dylan: Diferenzas entre revisións

Explorar o historial de forma interactiva
← Edición máis vellaEdición máis nova →
Contido eliminado Contido engadido
VisualTexto wiki
Recuperando 14 fontes e etiquetando 1 como mortas. #IABot (v2.0beta8)
Liña 27:
Dylan aparece nas súas actuacións cunha [[guitarra]], un [[instrumento musical|teclado]] e unha [[harmónica]]. Apoiado por unha cambiante aliñación de músicos, permaneceu de xira de forma constante desde finais da década de 1980, no que veu a coñecerse como o ''[[Never Ending Tour]]'' (a xira interminable). Os seus logros no estudo de gravación e como artista foron unha dos acenos de identidade da súa carreira, aínda que xeralmente considérase que a súa maior contribución consiste na composición e escritura de cancións.<ref name = "Newsweek97">{{cita web| url = http://www.newsweek.com/1997/10/05/dylan-revisited.html| título = Dylan Revisited| autor = Gates, David| data = 6 de outubro de 1997| dataacceso = 8 de xuño de 2010| obra= Newsweek}}</ref>
 
Ao longo da súa carreira, Dylan foi recoñecido e honrado polas súas composicións, interpretacións e gravacións. Os seus discos valéronlle varios [[Grammy]]s, [[Globo de Ouro|Globos de Ouro]] e [[premios Óscar|premios da Academia]], e o seu nome áchase no [[Salón da Fama do Rock|Salón da Fama do Rock and Roll]], o [[Salón da Fama de Compositores de Nashville]] e o [[Salón da Fama dos Compositores]]. En xaneiro de 1990, foi investido [[Cabaleiro da Orde das Artes e as Letras]] polo Ministro de Cultura de Francia [[Jack Lang]]. En 1999, foi incluído na lista das cen persoas máis influentes do século XX elaborada pola revista [[Time (revista)|Time]]. No ano 2000, gañou o [[Premio de Música Polar]] da [[Real Academia Sueca de Música]],<ref>{{cita web | url = http://www.polarmusicprize.com/newSite/2000.shtml | título = Polar Music Prize, 2000 | autor = Polar Music Prize | data = 1 de maio de 2001 | data-acceso = 26 de agosto de 2012 | urlarquivo = https://web.archive.org/web/20080529165045/http://www.polarmusicprize.com/newSite/2000.shtml | dataarquivo = 29 de maio de 2008 | urlmorta = si }}</ref> e en 2004 alcanzou o segundo posto na lista dos 100 mellores artistas de todos os tempos elaborada pola revista ''[[Rolling Stone]]'', logo de [[The Beatles]].<ref name="rollingstone.com">{{Cita web|título= 100 Greatest Artists of all Time |url =http://www.rollingstone.com/music/lists/100-greatest-artists-of-all-time-19691231/bob-dylan-19691231|dataacceso=26 de xaneiro de 2011|lingua=inglés}}</ref><ref>{{cita web| título = Bob Dylan | autor = Rolling Stone| url = http://www.rollingstone.com/news/story/5940049/2_bob_dylan}}</ref> O [[13 de xuño]] de [[2007]] foi premiado co [[Premio Príncipe de Asturias]] das Artes,<ref>{{cita web | url = http://www.fpa.es/es/premios-principe-de-asturias/premiados/2007-bob-dylan.html?idCategoria=1 | título = Dylan Premio Príncipe de Asturias das Artes 2007| dataacceso = 30 de xuño de 2009| data = 13 de xuño de 2007}}</ref> e en 2008 recibiu un recoñecemento honorario do [[Premio Pulitzer]] polo seu "profundo impacto na música popular e na cultura americana, marcado polas súas composicións líricas de extraordinario poder poético". Neste contexto, desde 1996 diversos autores e académicos nomearon a Dylan para a candidatura do [[Premio Nobel de Literatura]].<ref>{{cita web | url = http://www.expectingrain.com/dok/art/nobel/nobelpress.html | título = Dylan Formally Launched as Candidate for Nobel Prize | dataacceso = 17 de outubro de 2007 | autor = Expecting Rain | data = 1 de outubro de 1996 }}</ref><ref name="GordonBall">{{cita web | url = http://journal.oraltradition.org/files/articles/22i/Ball.pdf | título = ''Dylan and the Nobel'' by Gordon Ball | dataacceso = 22 de xullo de 2007 | autor = Journal of Oral Tradition | data = 7 de marzo de 2002 }}</ref><ref>{{cita web| url = http://www.cbsnews.com/stories/2004/10/06/entertainment/main647862.shtml | título = Dylan's Words Strike Nobel Debate | dataacceso = 07-09-2008 | autor = CBS News | data = 06-10-2004 }}</ref><ref>{{cita web| url = http://www.monstersandcritics.com/people/features/article_1502239.php/Clamour-grows-for-singer-Bob-Dylan-to-be-awarded-Nobel-Feature| título = Clamour grows for Dylan to be awarded Nobel prize| autor = Borchert, Thomas| data = 21-09-2009| dataacceso = 21-09-2009| editorial = Monsters & Critics| urlarquivo = https://archive.istoday/0T9620120628233411/http://www.monstersandcritics.com/people/features/article_1502239.php/Clamour-grows-for-singer-Bob-Dylan-to-be-awarded-Nobel-Feature| dataarquivo =2012 28-06-282012| urlmorta = non}}</ref> No 2016, Dylan recibiu o [[Premio Nobel de Literatura]], "por ter creado novas expresións poéticas na gran tradición da canción americana".<ref>{{cita novas|apelidos=M. P.|nome=X.|título=Bob Dylan, premio Nobel de Literatura|url=http://www.sermosgaliza.gal/articulo/cultura/bob-dylan-premio-nobel-literatura/20161013132808051926.html|dataacceso=13 de outubro de 2016|obra=Sermos Galiza|data=13 de outubro de 2016}}</ref>
 
== Traxectoria ==
Liña 78:
En contraste, moitos dos seus seguidores da liña folk interpretaron a cara B de ''Bringing It All Back Home'' como un xesto conciliador: catro longas cancións de corte folk nas que Dylan facía uso de guitarra e harmónica.<ref name="Sounes-168">Sounes, ''Down The Highway: The Life Of Bob Dylan'', pp. 168-169. ISBN 0-8021-1686-8</ref> "[[Mr. Tambourine Man]]" converteuse ao pouco tempo nun éxito de [[The Byrds]], así como nunha das súas cancións máis coñecidas, mentres "[[It's All Over Now, Baby Blue]]" e "[[It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)]]" serían aclamadas como dúas das composicións máis importantes de Dylan.<ref name = "Sounes-168" /><ref>Shelton, 2003, ''No Direction Home'', pp. 276-277. ISBN 0-306-81287-8</ref>
 
Durante o verán de 1965, como cabeza de cartel do [[Newport Folk Festival]], Dylan interpretou o seu primeiro set eléctrico desde os seus tempos na escola xunto a un grupo, integrado no seu maior parte por compoñentes de [[Paul Butterfield Blues Band]] e formado por [[Mike Bloomfield]] (guitarra), Sam Lay (batería), Jerome Arnold (baixo), [[Al Kooper]] (órgano) e [[Barry Goldberg]] (piano).<ref>Heylin, ''Bob Dylan: Behind the Shades Revisited'', pp. 208-216. ISBN 0-06-052569-X</ref> Dylan aparecera previamente no Newport Folk Festival en 1963 e 1964, pero nesta ocasión topouse cunha mestura de vítores e apupos, e tras interpretar catro cancións abandonou o escenario. As diferentes interpretacións dos feitos suxiren que os apupos procedían do sector purista da música folk, que non recibiu ben a entrada de Dylan cunha guitarra eléctrica. Unha interpretación alternativa alude á mala calidade do son e ao curto set de cancións como motivo dos apupos.<ref>{{cita web| url = http://www.mojo4music.com/blog/2007/10/exclusive_dylan_at_newport_who.html| título = Exclusive: Dylan at Newport-Who Booed?| autor = ''Mollo''| data = 25 de outubro de 2007| dataacceso = 1 de abril de 2009| urlarquivo = https://web.archive.org/web/20090412210946/http://www.mojo4music.com/blog/2007/10/exclusive_dylan_at_newport_who.html| dataarquivo = 12 de abril de 2009| urlmorta = si}}</ref>
| data = 25 de outubro de 2007| dataacceso = 1 de abril de 2009}}</ref>
 
O concerto de Dylan en Newport provocou indignación nalgúns sectores da música folk.<ref>Shelton, ''No Direction Home'', pp. 305-314. ISBN 0-306-81287-8</ref> Respecto diso, [[Ewan MacColl]] escribiu na revista ''Sing Out!'': "As nosas cancións tradicionais e baladas son creacións de artistas cun extraordinario talento que traballaba dentro das tradicións formuladas durante moito tempo. Pero que pasa con Bobby Dylan?, un mozo de talento mediocre. Só un público non crítico, alimentado pola augada música pop, podía caer de semellante forma".<ref>Shelton, ''No Direction Home'', p. 313. ISBN 0-306-81287-8</ref> O 29 de xullo, catro días despois da súa controvertida actuación en Newport, Dylan volveu ao estudo de gravación en Nova York para gravar "[[Positively 4th Street]]". A letra da canción mestúrase con imaxes vengativas en versos como "You got a lotta nerve/ To say you are my friend/ When I was down/ You just stood there grinning" (o cal pode traducirse ao galego como: "Tes moita cara/ para dicir que es o meu amigo./ Cando eu estaba deprimido / ti estabas por aí cachondeándote")<ref>{{cita web | url = http://www.bobdylan.com/#/songs/positively-4th-street | título = Positively 4th Street| dataacceso = 30 de setembro de 2008| páxina-web = bobdylan.com}}</ref> e é ampliamente interpretada como un pulso aos seus antigos amigos da comunidade folk da West 4th Street.<ref>Sounes, ''Down The Highway: The Life Of Bob Dylan'', p. 186. ISBN 0-8021-1686-8</ref>
Liña 98 ⟶ 97:
Tras a xira europea, Dylan volveu a [[Nova York]], aínda que as presións sobre el seguían aumentando. A cadea de televisión [[American Broadcasting Company|ABC]] pagara un adianto por un guión para un programa de televisión que Dylan debía escribir.<ref>Sounes, ''Down The Highway: The Life Of Bob Dylan'', p. 215. ISBN 0-8021-1686-8</ref> Por outra banda, a editora Macmillan seguía demandando un manuscrito final para a novela ''[[Tarántula (libro)|Tarantula]]'', ao mesmo tempo que o seu representante, [[Albert Grossman]], organizara unha nova xira de concertos para o verán e o outono.
 
O 29 de xullo de 1966, os freos da súa motocicleta Triumph 500 bloqueáronse nunha estrada próxima ao seu fogar de [[Woodstock, Nova York|Woodstock]], [[Nova York]], arroxándoo a terra. Aínda que o alcance das súas feridas nunca foi revelado, Dylan dixo que se fracturou varias [[vértebra]]s cervicais.<ref name="Sounes-217">Sounes, ''Down The Highway: The Life Of Bob Dylan'', pp. 217-219. ISBN 0-8021-1686-8</ref> O misterio aínda rodea as circunstancias do accidente<ref name = "Mystery">{{cita web| url = http://www.americanheritage.com/email/articles/web/20060729-bob-dylan-motorcycle-woodstock-methamphetamine-robert-shelton-howard-sounes-ed-thaler.shtml| título = The Bob Dylan Motorcycle-Crash Mystery | dataacceso = 7 de setembro de 2008| autor = American Heritage| data = 29 de xullo de 2008| urlarquivo = https://web.archive.org/web/20061106200746/http://www.americanheritage.com/email/articles/web/20060729-bob-dylan-motorcycle-woodstock-methamphetamine-robert-shelton-howard-sounes-ed-thaler.shtml| dataarquivo = 06 de novembro de 2006| urlmorta = si}}</ref> en tanto que non se chamou a ningunha ambulancia e Dylan non foi hospitalizado. En relación á relevancia do seu accidente, Dylan expresou certa amargura na forma en que fora tratado: "Cando tiven ese accidente de moto... espertei e capturei os meus sentidos, e deime conta de que estaba traballando para todas esas samesugas. E non quería facer iso. Ademais, tiña unha familia e quería ver os meus fillos".<ref>Cott, ''Dylan on Dylan: The Essential Interviews'' (en inglés), p. 300. ISBN 0-340-92312-1</ref> A biografía de Howard Sounes, ''Down The Highway'', conclúe que o accidente ofreceu a Dylan a necesidade de escapar das presións que construíra en torno a si mesmo. A raíz do seu accidente, Dylan retirouse da opinión pública, e coa excepción dalgunhas aparicións, non volveu saír de xira ata oito anos despois.<ref name = "Mystery" />
 
Unha vez que Dylan estivo o suficientemente recuperado para renovar o seu traballo, comezou a editar material gravado durante a súa xira de 1966 para ''[[Eat the Document]]'', unha secuela de ''[[Don't Look Back]]''. Un primeiro segmento foi mostrado á cadea [[American Broadcasting Company|ABC]] e rexeitado pola súa presumible incomprensibilidade para un público xeral.<ref>Sounes, ''Down The Highway: The Life Of Bob Dylan'', p. 216. ISBN 0-8021-1686-8</ref> En 1967, comezou a gravar música con The Hawks no seu fogar e no sótano do fogar que The Hawks alugaran en [[Woodstock, Nova York|Woodstock]], chamado "Big Pink" pola cor da súa fachada.<ref>Sounes, ''Down The Highway: The Life Of Bob Dylan'', p. 222-225. ISBN 0-8021-1686-8</ref> As cancións, inicialmente compiladas como [[demo (música)|demos]] para que as gravasen outros artistas, serviron como sinxelos de éxito para [[Julie Driscoll]] ("[[This Wheel's on Fire]]"), [[The Byrds]] ("[[You Ain't Goin' Nowhere]]", "Nothing Was Delivered") e [[Manfred Mann]] ("[[Quinn the Eskimo (The Mighty Quinn)]]"). En 1975, Columbia recompilou unha selección das cancións para publicalas en ''[[The Basement Tapes]]''. Con todo, durante o curso dos anos, un maior número das grabaciones entre Dylan e The Hawks foron publicadas en [[bootleg]]s, culminando nun compilatorio de cinco discos titulado ''The Genuine Basement Tapes'' con 107 cancións e tomas alternativas.<ref>Marcus, ''The Old, Weird America'' (en inglés), pp. 236-265. ISBN 0-312-42043-9</ref> Durante os meses seguintes, The Hawks pasaron a chamarse [[The Band]] e gravaron o álbum ''[[Music from Big Pink]]'' facendo uso de varias cancións que nun primeiro momento rexistraran no seu sótano de Woodstock.<ref>Helm, Levon and Davis, ''This Wheel's on Fire'' (en inglés), p. 164; p. 174. ISBN 1-55652-405-6</ref>
Liña 107 ⟶ 106:
O seguinte traballo de estudo, ''[[Nashville Skyline]]'', era virtualmente un álbum de música [[country]] comercial no que Dylan estaba apoiado por músicos de [[Nashville]], [[Tennessee]], e característico polo uso dunha voz máis suave e inapropiada en Dylan. O álbum inclúe un dúo con [[Johnny Cash]] en "[[Girl from the North Country]]" e o sinxelo "[[Lay Lady Lay]]", que fora composto originalmente para a banda sonora de ''[[Cowboy de medianoite]]'', aínda que non se gravou a tempo para incluírse nela.<ref>Gill, ''My Back Pages'', p. 140. ISBN 1-85868-599-0</ref> En maio de 1969, Dylan apareceu no primeiro episodio do programa de televisión de [[Johnny Cash]], cantando a dúo "Girl from the North Country", "[[It Ain't Me, Babe]]" e "Living the Blues". A seguinte aparición pública de Dylan tivo lugar no [[Festival da Illa de Wight]] o 31 de agosto de 1969, tras rexeitar a súa participación no [[festival de Woodstock]] próximo ao seu fogar.<ref>Sounes, ''Down The Highway: The Life Of Bob Dylan'', pp. 248-253. ISBN 0-8021-1686-8</ref>
 
A comezos da década de 1970, os críticos cargaron contra a produción de calidade diversa e impredicible de Dylan. En particular, o columnista da revista ''[[Rolling Stone]]'' [[Greil Marcus]] preguntouse: "Que é esta merda?" tras escoitar o álbum de 1970 ''[[Self Portrait]]''.<ref>{{cita web | url = http://www.interferenza.com/bcs/itgrailuk.htm | título = Bob Dylan's ''Invisible Republic'' Interview with Greil Marcus (''Jam'' magazine) | dataacceso = 28/04/2013 | autor = interferenza.com|lingua=inglés}}</ref><ref>{{cita web | url = http://www.mojo4music.com/blog/2007/11/bob_dylan.html | título = Bob Dylan-Disc of the Day: ''Self Portrait'' | data = 26 de novembro de 2007 | dataacceso = | autor = Mojo | urlarquivo = https://web.archive.org/web/20090113222905/http://www.mojo4music.com/blog/2007/11/bob_dylan.html | dataarquivo = 13 de xaneiro de 2009 | urlmorta = si }}</ref> En xeral, ''Self Portrait'', un dobre álbum con poucas composicións orixinais, foi mal recibido pola crítica e polo público.<ref name=rsbio /> A finais de ano, Dylan publicou o álbum ''[[New Morning]]'', que moitos consideraron como un retorno á boa forma. O mesmo ano, Dylan coescribió "I'd Have You Anytime" e "Nowhere to Go" xunto a [[George Harrison]]. Finalmente só "I'd Have You Anytime" foi incluída no triplo álbum de Harrison ''[[All Things Must Pass]]''. Por outra banda, Dylan tamén participou xunto a Harrison no concerto benéfico ''[[The Concert for Bangladesh]]'', atraendo unha especial cobertura informativa por mor das raras aparicións en público que Dylan ofrecía últimamente.<ref>Heylin, ''Bob Dylan: Behind the Shades Revisited'', pp. 328-331. ISBN 0-06-052569-X</ref>
 
Entre o 16 e o 19 de maio de 1971, Dylan acudiu aos pequenos Blue Rock Studios de [[Greenwich Village]] para gravar un sinxelo, "[[Watching the River Flow]]", e unha nova canción, "When I Paint My Masterpiece".<ref name = bbctimeline>{{cita web | url = http://www.bbc.co.uk/bbcfour/music/bobdylan/timeline/timeline_html.shtml | título = Bob Dylan Timeline | dataacceso = 21/06/2013 | autor = [[British Broadcasting Corporation|BBC]]|lingua=inglés}}</ref> O 4 de novembro de 1971, Dylan gravou o sinxelo "George Jackson", considerado como un retorno á [[canción protesta]] ao facerse eco do asasinato do militante dos [[Partido Pantera Negra|Panteras Negras]] [[George Jackson (pantera negra)|George Jackson]] na prisión de San Quintín o verán anterior.<ref>Gray, ''The Bob Dylan Encyclopedia'', ´pp. 342-343. ISBN 0-8264-6933-7</ref>
 
En 1972, Dylan asinou con [[Sam Peckinpah]] a gravación da banda sonora da película ''[[Pat Garrett and Billy the Kid]]'', así como a súa participación como secundario na película, interpretando a "Alias", un membro do grupo de Billy con certa base histórica.<ref>Lee, ''Like a Bullet of Light: The Films of Bob Dylan'' (en inglés), pp. 66-67. ISBN 1-900924-06-4</ref> A pesar do fracaso comercial da película, a canción "[[Knockin' on Heaven's Door]]", incluída na banda sonora, demostrou a súa persistencia como unha das cancións máis versionadas de Dylan.<ref>{{cita web | título = Bob Dylan cover versions | autor = Bjorner.com | data = 16 de abril de 2002 | url = http://www.bjorner.com/covers.htm | dataacceso = 1/06/2013 | lingua = inglés | urlarquivo = https://web.archive.org/web/20080511142414/http://www.bjorner.com/Covers.htm | dataarquivo = 11/05/2008 | urlmorta = si }}</ref>
 
=== 1973-1978: retorno a os escenarios ===
Liña 121 ⟶ 120:
Tras a xira con The Band, Dylan e a súa muller declararon formalmente a súa ruptura. Posteriormente, Dylan encheu un pequeno caderno vermello con novas cancións sobre relacións de parella e rupturas, e rápidamente gravou o novo material para o álbum ''[[Blood on the Tracks]]'' en setembro de 1974<ref>{{cita libro|apelidos=Heylin|título=Bob Dylan: Behind the Shades Revisited|isbn=0-06-052569-X|páxinas=368-383}}</ref>. Tras a súa gravación, porén, Dylan pospuxo a publicación do álbum e regravou a metade das cancións nos Sound 80 Studios de [[Minneapolis]] coa asistencia na produción do seu irmán David Zimmerman<ref>{{cita libro|apelidos=Heylin|título=Bob Dylan: Behind the Shades Revisited|isbn=0-06-052569-X|páxinas=369-387}}</ref>. Durante este tempo, Dylan asinou un nuevo contrato con Columbia Records, que finalmente reeditaría os álbums de Asylum.
 
Publicado a comezos de 1975, ''[[Blood on the Tracks]]'' recibiu críticas mornas. No británico ''[[NME]]'', o crítico [[Nick Kent]] dixo que "os acompañamentos son tan cutres que soan a meros ensaios no local".<ref>Heylin, ''Bob Dylan: Behind the Shades Revisited'', p. 383. ISBN 0-06-052569-X</ref> En ''Rolling Stone'', [[Jon Landau]] escribiu na súa crítica que "o disco realizouse coa típica baixa calidade".<ref>{{cita web | url = http://web.archive.org/web/http://www.rollingstone.com/artists/bobdylan/albums/album/284048/review/6211560/blood_on_the_tracks | título = ''Blood On the Tracks'' review | data = 13 de marzo de 1975| dataacceso = 10/10/2013| autor = ''[[Rolling Stone]]''}}</ref> Aínda así, cos anos a crítica sinalou a ''Blood on the Tracks'' como un dos maiores logros musicais de Dylan, situándoo á altura da triloxía de álbums de mediados da década de 1960. En Salon.com, Bill Wyman escribiu: "''Blood on the Tracks'' é o seu único álbum impecable e o mellor producido; as cancións, cada unha delas, están construídas de forma disciplinada. É o seu álbum máis amable e máis consternado, e parece lograr un sublime equilibrio entre os excesos dos álbums inzados de verborrea de mediados da década de 1960 e as composicións intencionadamente sinxelas dos anos posteriores ao seu accidente".<ref>{{cita web | título = Bob Dylan | autor = Salon.com | data = 5 de maio de 2001 | url = http://archive.salon.com/people/bc/2001/05/22/dylan/index3.html | dataacceso = 19/10/2013 | urlarquivo = https://web.archive.org/web/20080706221352/http://archive.salon.com/people/bc/2001/05/22/dylan/index3.html | dataarquivo = 06/07/2008 | urlmorta = si }}</ref>
[[Ficheiro:Ginsberg-dylan.jpg|miniatura|220px|esquerda|Bob Dylan con [[Allen Ginsberg]] durante a xira [[Rolling Thunder Revue]] en 1975.]]
 
Liña 183 ⟶ 182:
=== Década de 2000 ===
[[Ficheiro:Bob Dylan Bologna Nov 05 concert.jpg|miniatura|Concerto en [[Boloña]] en novembro de 2005, no marco da súa xira [[Never Ending Tour]], co logotipo de Dylan como telón de fondo.]]
Dylan comezou o novo século mantendo unha media de cen concertos anuais coa xira [[Never Ending Tour]] e gañando o seu primeiro [[Oscar á mellor canción orixinal|Óscar á mellor canción]] e un [[Globo de Ouro á mellor canción orixinal|Globo de Ouro]] por «[[Things Have Changed]]», composta para a película ''[[Wonder Boys]]''. O Óscar, ou un facsímile do mesmo segundo algúns medios, adoita presidir o escenario situado sobre un [[amplificador]].<ref>{{cita web | url = http://dir.salon.com/story/books/review/2004/10/08/dylan/index.html?pn=1 | título = Dylan Tours Australia with Oscar | autor = Cashmere, Paul | data = 20 de agosto de 2002 | lingua = inglés | dataacceso = 1 de abril de 2009 | urlarquivo = https://web.archive.org/web/20081206094146/http://dir.salon.com/story/books/review/2004/10/08/dylan/index.html?pn=1 | dataarquivo = 06 de decembro de 2008 | urlmorta = si }}</ref> Un ano despois publicou "[[Love & Theft]]", un novo álbum gravado coa súa banda de xira e autoproducido por Dylan baixo o seudónimo de Jack Frost.{{Harvnp|Gray|2006|p=556}} O álbum obtivo boas críticas da prensa musical, que destacou unha ampliación da súa paleta musical cara a xéneros como o ''[[rockabilly]]'', o ''[[Swing (música)|swing]]'', o ''[[jazz]]'' e as [[balada]]s,<ref>{{cita web |url=http://www.ew.com/article/2001/09/10/love-and-theft?iid=sr-link1|título=''Love and Theft'' |lingua=en |dataacceso=8 de abril de 2014 |work=Entertainment Weekly |data=1 de outubro de 2001}}</ref> e alzouse co [[Premio Grammy ao mellor álbum de folk contemporáneo|Grammy ao mellor álbum de folk contemporáneo]] na 44.ª entrega dos premios.<ref name="metacritic">{{cita web |url=http://www.metacritic.com/music/love-and-theft/bob-dylan |autor=[[Metacritic]] |título=Love & Theft reviews, ratings, credits and more |lingua=en |dataacceso=6 de febreiro do 2016}}</ref> No entanto, ''"Love & Theft"'' xerou controversia cando ''[[The Wall Street Journal]]'' sinalou similitudes entre algunhas letras das cancións e o libro de Junichi Saga ''Confessions of a Yakuza''.<ref>{{cita web | url = http://www.csudh.edu/dearhabermas/plagiarbk010.htm| título= Did Bob Dylan Lift Lines From Dr Saga?| idioma=inglés |dataacceso=6 de febreiro do 2016 | obra= California State University, Dear Habermas| data= 8 de xullo de 2003}}</ref><ref>{{cita web | url = http://online.wsj.com/article/SB10576176194220600.html?mod=home_page_one_us| título= Did Bob Dylan Lift Lines From Dr Saga?| lingua=en |dataacceso=6 de febreiro do 2016| autor= ''[[Wall Street Journal]]''| data= 8 de xullo de 2003}}</ref>{{#tag:ref|Malia as acusacións de [[plaxio]], o autor Saga afirmou sentirse honrado pola súa influencia en Dylan e non demandó ao músico.{{Harvnp|Wilentz|2010|p=310}}|group=n.}}
[[Ficheiro:Paparazzo_Presents_Bob_Dylan.jpg|miniatura|esquerda|Dylan tocando o [[teclado (instrumento musical)|teclado]] no New Orleans Jazz and Heritage Festival en abril de 2006.]]
Durante a década, Dylan compaxinou as súas xiras con novas actividades extramusicais. Respecto diso, coescribió a longametraxe ''[[Anónimos]]'' co director [[Larry Charles]] baixo o alias de Sergei Petrov e interpretou ao protagonista do filme, Jack Fate, xunto a actores como [[Jeff Bridges]], [[Penélope Cruz]] e [[John Goodman]]. {{Harvnp|Gray|2006|p=453}} A película dividiu á crítica cinematográfica entre os que a cualificaron como unha «lea incoherente»<ref>{{cita web |url=http://www.nytimes.com/2003/07/24/movies/film-review-times-they-are-surreal-in-bob-dylan-tale.html |título=Film Review; Times They Are Surreal In Bob Dylan Tale |autor=Scott, A. O. |data=24 de xuño de 2003 |idioma=inglés |dataacceso=4 de outubro de 2008 |obra=The New York Times }}</ref><ref>{{cita web |url=http://variety.com/2005/scene/vpage/thesps-in-the-city-1117919861/ |título=''Masked and Anonymous'' |autor=Todd McCarthy |data=2 de febreiro de 2003 |idioma=inglés |dataacceso=8 de abril de 2014 |obra=Variety }}</ref> e os que a trataron como unha obra seria.<ref>{{cita web |título=''Masked & Anonymous'' |autor=The New Yorker |data=24 de maio de 2003 |url=http://www.newyorker.com/arts/reviews/film/masked_and_anonymous_charles |idioma=inglés |dataacceso=4 de abril de 2014 |url-arquivo=https://archive.istoday/gSeg20120628233350/http://www.newyorker.com/arts/reviews/film/masked_and_anonymous_charles |dataarquivo=28 de xuño de 2012 |urlmorta=non }}</ref><ref name="Masked">{{cita web |apelidos=Motion |nome=Andrew |título=''Masked and Anonymous'' |obra=Sony Classics |url=http://www.sonyclassics.com/masked/andrew-motion-essay.html |idioma=inglés |dataacceso=8 de abril de 2014}}</ref> Ademais, en outubro de 2004 publicou a primeira parte da súa [[autobiografía]], ''[[Chronicles: Volume One]]'',<ref name="Maslin">{{cita web |url=http://www.nytimes.com/2004/10/05/books/05masl.html |título=So You Thought You Knew Dylan? Hah! |idioma=inglés |dataacceso=8 de abril de 2014 |apelidos=Maslin |nome=Janet |data=5 de outubro de 2004 |obra=The New York Times}}</ref> na que dedicou tres capítulos aos seus primeiros anos en Nova York entre 1961 e 1962, así como outros dous ás gravacións de ''[[New Morning]]'' e ''[[Oh Mercy]]''. O libro alcanzou o segundo posto na lista de libros de non ficción máis vendidos segundo ''[[The New York Times]]'' e foi nomeado ao Premio Nacional do Libro.{{Harvnp|Gray|2006|p=136}}
 
Entre 2002 e 2006, [[Columbia Records|Columbia]] e [[Legacy Recordings]] publicaron tres novos volumes de ''The Bootleg Series'': ''[[The Bootleg Series Vol. 5: Bob Dylan Live 1975, The Rolling Thunder Revue|Live 1975, The Rolling Thunder Revue]]'', con extractos de concertos da primeira etapa da xira [[Rolling Thunder Revue]], ''[[The Bootleg Series Vol. 6: Bob Dylan Live 1964, Concert at Philharmonic Hall|Live 1964, Concert at Philharmonic Hall]]'', que recolle un concerto no [[David Geffen Hall|Philharmonic Hall]] de [[Nova York]] dominado por [[canción protesta|cancións protesta]], e ''[[The Bootleg Series Vol. 7: No Direction Home: The Soundtrack|No Direction Home: The Soundtrack]]'', [[banda sonora]] do documental ''[[No Direction Home]]'', dirixido por [[Martin Scorsese]]. O documental, estreado en setembro de 2006, céntrase no período que vai desde a chegada de Dylan a Nova York en 1961 ata o seu accidente de moto en 1966, e incluíu entrevistas con [[Suze Rotolo]], [[Liam Clancy]], [[Joan Baez]], [[Allen Ginsberg]], [[Pete Seeger]], [[Mavis Staples]] e o propio Dylan.<ref>{{cita web | url-arquivo = httphttps://web.archive.org/web/20081101115455/http://www.pbs.org/wnet/americanmasters/dylan/ |url=http://www.pbs.org/wnet/americanmasters/dylan/ |dataarquivo=101 de novembro de 2008 | título = ''No Direction Home'': Bob Dylan A Martin Scorsese Picture | autor = [[Public Broadcasting Service|PBS]] |idioma=inglés | dataacceso = 8 de abril de 2014 |urlmorta=non }}</ref>
 
En maio de 2006, Dylan estreouse como [[locutor de radio]] no programa ''[[Theme Time Radio Hour]]'', cunha selección de cancións semanal en torno a un tema monográfico.<ref>{{cita web |url=http://www.bbc.co.uk/programmes/b006x4gt |title=Theme Time Radio Hour With Bob Dylan |data=30 de novembro de 2009 |idioma=inglés |dataacceso=8 de maio do 2016|autor=BBC Radio 6 Music}}</ref><ref>{{cita web |url = http://www.notdarkyet.org/themetime.html |título=Theme Time Radio playlists |idioma=inglés |dataacceso=8 de maio do 2016 |autor=Not Dark Yet}}</ref> No programa, Dylan seleccionou cancións clásicas e pouco coñecidas desde a [[década de 1930]] ata a actualidade, incluíndo artistas contemporáneos de diversos xéneros como [[Blur]], [[Prince]], [[LL Cool J]] ou [[The Streets]], entre outros. O programa foi encomiado por críticos e seguidores como un «gran programa de radio» ao incluír unha dinámica habitual con historias relatadas polo propio Dylan e referencias ao seu humor sardónico e aos seus coñecementos musicais.<ref>{{cita web| url = http://www.guardian.co.uk/media/2006/dec/31/observerreview.radio | título = The Great Sound of Radio Bob | autor = Sawyer, Miranda| dataacceso = 7 de setembro de 2008| data = 31 de decembro de 2002}}</ref><ref>{{cita web | url = http://newcritics.com/blog1/2007/02/16/bob-dylan-spinnin-those-cool-records/ | título = Dylan Spinnin' Those Coool Records | dataacceso = 18 de febreiro de 2008 | autor = Watson, Tom | url-arquivo =http https://web.archive.org/web/20160914124819/http://newcritics.com/blog1/2007/02/16/bob-dylan-spinnin-those-cool-records/ | dataarquivo =2 14 de decembrosetembro de 20152016 | urlmorta = non }}</ref> O último programa, titulado «Goodbye», foi emitido en abril de 2009 e pechado coa canción de [[Woody Guthrie]] «So Long, It's been Good To Know Yuh».<ref>{{cita web |url=http://www.nydailynews.com/entertainment/tv-movies/bob-dylan-theme-time-radio-hour-time-article-1.363652 |título=Bob Dylan's Theme Time Radio Hour: His time might be up |autor=Hinckley, David |data=19 de abril de 2009 |idioma=inglés |dataacceso=8 de abril de 2014 |obra=New York Daily News}}</ref>
 
O mesmo ano publicou ''[[Modern Times (álbum)|Modern Times]]'', descrito pola prensa musical como a última entrega dunha triloxía exitosa e precedida por ''[[Time Out of Mind]]'' e ''"Love and Theft"''.<ref>{{cita web |url=http://www.metacritic.com/music/modern-times |título=Modern Times |autor=Metacritic |idioma=inglés |dataacceso= 19 de xuño do 2016}}</ref> ''Modern Estafes'', o primeiro álbum de Dylan en debutar no número uno da lista ''[[Billboard 200]]'' desde ''[[Desire (álbum)|Desire]]'',<ref>{{cita web | url = http://www.nme.com/news/bob-dylan/24234| título = Dylan gets first US number one for 30 years| data = 7 de setembro de 2006 | autor = ''[[NME]]'' | dataacceso = 1 de abril de 2009}}</ref> foi elixido por ''[[Rolling Stone]]'' como o mellor álbum de 2006 e recibiu dous premios na [[Premios Grammy de 2007|49.ª edición dos Grammy]]: un ao mellor álbum de folk contemporáneo e outro á [[Premio Grammy á mellor interpretación vocal de rock solista|mellor interpretación vocal de rock solista]] pola canción «[[Someday Baby]]».<ref name="rs2006">{{cita web|url=http://stereogum.com/4165/rolling_stones_best_albums_of_06/list/|título=Rolling Stone‘s Best Albums of '06|editorial=Stereogum|data=14 de decembro de 2006 |idioma=inglés |dataacceso=25 de xaneiro de 2013}}</ref><ref>{{cita web |url=http://www.ew.com/ew/article/0,,1567505,00.html |autor=Entertainment Weekly |idioma=inglés |título=Grammys 2007: The Nominees |dataacceso=31 de xaneiro de 2013}}</ref>
[[Ficheiro:Bob Dylan - Azkena Rock Festival 2010 2.jpg|miniatura|Dylan no [[Azkena Rock Festival]] de [[Vitoria]] en xuño de 2010.]]
''[[I'm Not There]]'', un novo ''[[Filme biográfico|biopic]]'' sobre a vida de Dylan, foi estreado en agosto de 2007.<ref name = "Variety-07">{{cita web | url = http://www.variety.com/review/VE1117934602.html?categoryid=31&cs=1&p=0| título = ''I'm Not There''| autor = Todd McCarthy| data = 4 de setembro de 2007 | dataacceso = 23 de xullo do 2016 | idioma = inglés| urlarquivo = https://web.archive.org/web/20090220112134/http://www.variety.com/review/VE1117934602.html?categoryid=31&cs=1&p=0| dataarquivo = 20 de febreiro de 2009| urlmorta = si}}</ref> Escrita e dirixida por [[Todd Haynes]], a película fai uso de seis personaxes distintos, interpretados por [[Christian Bale]], [[Cate Blanchett]], [[Marcus Carl Franklin]], [[Richard Gere]], [[Heath Ledger]] e [[Ben Whishaw]], para representar os distintos aspectos da súa vida.<ref name = "Variety-07" /> Unha gravación inédita de 1967 da que a película toma o nome{{Harvnp|Marcus|2001|p=198}} incluída por primeira vez na banda sonora do filme, mentres que o resto das cancións foron versións doutros artistas como [[Eddie Vedder]], [[Stephen Malkmus]], [[Jeff Tweedy]], [[Willie Nelson]], [[Cat Power]], [[Richie Havens]] e [[Tom Verlaine]]. En outubro do mesmo ano foi galardonado co [[Premio Príncipe de Asturias das Artes]] en [[Oviedo]], sen a presenza do músico ao coincidir cun concerto en [[Omaha, Nebrasca|Omaha]], [[Nebrasca]].
 
En outubro de 2008, Columbia e Legacy publicaron ''[[The Bootleg Series Vol. 8: Tell Talle Signs|Tell Talle Signs: Rare and Unreleased 1989-2006]]'', oitavo volume da colección ''The Bootleg Series'' que incluíu actuacións en directo e descartes de discos de estudo entre ''[[Oh Mercy]]'' e ''Modern Times'', así como contribucións a varias bandas sonoras e colaboracións con [[David Bromberg]] e [[Ralph Stanley]].<ref>{{cita web| url = http://www.usatoday.com/life/music/news/2008-07-28-dylan-telltale-signs_N.htm | título = Dylan Reveals Many Facets on 'Tell Tale Signs'| autor = Gundersen, Edna| data = 29 de xullo de 2008}}</ref> A publicación foi ben recibida pola prensa musical: respecto diso, Thom Jurek escribiu que a abundancia de tomas alternativas e material inédito «séntese como un novo disco de Dylan, non só pola asombrosa frescura do material, senón tamén pola incrible calidade de son e a sensación orgánica de todo».<ref>{{cita web|url=http://www.metacritic.com/music/tell-tale-signs-the-bootleg-series-vol-8| título= Reviews of ''Tell Tale Signs''|idioma=inglés |dataacceso=8 de abril de 2014 |autor=Metacritic}}</ref><ref>{{cita web | url = http://www.allmusic.com/album/the-bootleg-series-vol-8-tell-tale-signs-rare-and-unreleased-1989-2006-mw0000795498 | título= The Bootleg Series, Vol. 8: Tell Tale Signs - Rare and Unreleased 1989–2006 | data= 29 de outubro de 2008 | idioma=inglés |dataacceso=8 de abril de 2014 |autor= Allmusic}}</ref>
 
Un ano despois publicou ''[[Together Through Life]]'', un novo álbum que tivo a súa orixe en «Life Is Hard», unha canción que compuxo para a longametraxe de [[Olivier Dahan]] ''[[My Own Love Song]]''. Segundo declarou ao xornalista Bill Flanagan: «O disco tomou a súa propia dirección».<ref>{{cita web| url = http://www.bobdylan.com/conversation| url-arquivo= httphttps://web.archive.org/web/20110425235613/http://www.bobdylan.com/conversation| dataarquivo= 25 de abril de 2005 2011| título= Bob Dylan talks about the new album with Bill Flanagan| autor= Flanagan, Bill| data= 10 de abril de 2009| idioma=inglés inglés| dataacceso= 8 de abril de 2014 | editor= The Official Bob Dylan Website| urlmorta= si}}</ref> O álbum, cuxas cancións foron maioritariamente coescritas entre Dylan e [[Robert Hunter (letrista)|Robert Hunter]],<ref>{{cita web | url ={{Allmusic|class=album|id=r1544965|pure_url=yes}} | título= Together Through Life |idioma=inglés |dataacceso=8 de abril de 2014 | autor=Allmusic}}</ref> combinou xéneros como o ''[[música rock|rock]]'', o ''[[folk rock]]'' e o ''[[blues]]'', cun son «próximo aos discos de [[Sun Records]] e [[Chess Records]]», segundo Flanagan. ''Together Through Life'' volveu obter críticas positivas por parte da prensa musical e alcanzou o primeiro posto nas listas de discos máis vendidos dos [[Estados Unidos de América|Estados Unidos]] e do [[Reino Unido]].<ref name="NME">{{cita web|url= http://www.nme.com/news/bob-dylan/44420|título= Bob Dylan Beats the Enemy to Number One|autor=NME.com |idioma=inglés |dataacceso=23 de xaneiro de 2013}}</ref><ref>{{cita web | autor= Lindsay, Andrew |idioma=inglés | título=Bob Dylan’s first UK #1 in 39 years |data= 4 de maio de 2009 |url=http://www.stereokill.net/2009/05/bob-dylans-first-uk-1-in-39-years/ | dataacceso=23 de xaneiro de 2013 |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20090511040039/http://www.stereokill.net/2009/05/bob-dylans-first-uk-1-in-39-years/ |dataarquivo=11 de maio de 2009 |urlmorta=si }}</ref>
 
O mesmo ano editou ''[[Christmas in the Heart]]'', un álbum de [[Panxoliña|música do Nadal]] destinado a recadar fondos para organizacións humanitarias como [[Feeding America]] e para o [[Programa Mundial de Alimentos]] da [[Organización das Nacións Unidas|ONU]].<ref>{{cita web| url = http://www.fundraising.co.uk/news/2009/12/14/cafamerica-distribute-royalities-bob-dylan039s-christmas-album-crisis | título= CAFAmerica to distribute royalities &#91;sic&#93; from Bob Dylan's Christmas album to Crisis | data= 14 de decembro de 2009 | dataacceso=25 de xaneiro de 2013| editorial= UK Fundraising}}</ref> O álbum incluíu versións de [[vilancico]]s como «[[The Little Drummer Boy]]», «[[The Christmas Song]]» e «[[Hark! The herald angels sing|Hark the Herald Angels Sing]]»<ref>{{cita web| url = {{Allmusic|class=album|id=r1656487|pure_url=yes}} | título= Christmas In The Heart| autor=Allmusic |idioma=inglés |dataacceso=8 de abril de 2014}}</ref> e obtivo críticas mixtas da prensa: Edna Gundersen de ''[[USA Today]]'' sinalou que Dylan «estaba revisando estilos popularizados por [[Nat King Cole]], [[Mel Tormé]] e Ray Conniff Singers» e concluíu que «non podía soar máis sentimental ou sincero».<ref>{{cita web | url = http://usatoday30.usatoday.com/life/music/reviews/2009-10-12-dylan-christmas-album_N.htm| título= Bob Dylan takes the Christmas spirit to 'Heart' | autor=Gundersen, Edna| data= 13 de outubro de 2009| idioma=inglés |dataacceso=1 de xuño de 2011| obra=USA Today}}</ref>
Liña 214 ⟶ 213:
En maio de 2014, Dylan publicou na súa páxina web unha versión de «Full Moon and Empty Arms», tema popularizado por [[Frank Sinatra]] en 1945. A canción serviu como adianto do álbum ''[[Shadows in the Night]]'', que contén versións de 10 cancións escritas entre 1923 e 1963<ref name =secret>{{Cita web| url = http://www.latimes.com/entertainment/music/posts/la-et-ms-dylan-sinatra-covers-20150123-story.html#page=1| title = The secret Sinatra past of Bob Dylan's new album| author = Turner, Gustavo| date = 24 de xaneiro de 2015| accessdate = 3 de febreiro de 2015| publisher = latimes.com}}</ref><ref name =ShadowsBauder>{{Cita web| url = http://news.yahoo.com/music-review-bob-dylans-night-disc-140236549.html| title = Bob Dylan's late-night disc | author = Bauder, David| date = 29 de xaneiro de 2015| accessdate = 3 de febreiro de 2015| publisher = AP}}</ref> grabadas por [[Frank Sinatra]].O álbum foi publicado finalmente en febreiro de 2015.<ref>{{cita web | url = http://www.rollingstone.com/music/news/bob-dylan-releases-frank-sinatra-cover-plans-new-album-20140513| título= Bob Dylan Releases Frank Sinatra Cover, Plans New Album| autor = Greene, Andy| data=13 de maio de 2014| idioma=inglés |dataacceso=15 de outubro de 2014}}</ref> Ademais, en novembro do mesmo ano, Columbia publicou ''[[The Bootleg Series Vol. 11: The Basement Tapes Complete|The Basement Tapes Complete]]'', unha [[caixa recompilatoria|caixa]] de seis discos con 138 temas gravados con [[The Band]] no seu fogar de [[Woodstock, Nova York|Woodstock]] en 1967. Ata a data, só unha selección de cancións fora publicada en ''[[The Basement Tapes]]'' en 1975 e un centenar de tomas alternativas en [[bootleg|discos pirata]].<ref>{{cita web| url = http://www.rollingstone.com/music/news/bob-dylan-complete-basement-tapes-bootlegs-released-november-20140826| título= Bob Dylan's Complete, Legendary 'Basement Tapes' Will Be Released| autor = Greene, Andy| data= 26 de agosto de 2014|obra=Rolling Stone |idioma=inglés |dataacceso=15 de outubro de 2014}}</ref>
 
En setembro de 2015, Sony Music anunciou a publicación de ''[[The Bootleg Series Vol. 12: The Cutting Edge 1965-1966]]'', con material inédito correspondente ás sesións de gravación dos tres álbums que Dylan gravou entre xaneiro de 1965 e marzo de 1966: ''[[Bringing It All Back Home]]'', ''[[Highway 61 Revisited]]'' e ''[[Blonde on Blonde]]''.<ref>{{Cita web| url = http://www.rollingstone.com/music/features/inside-bob-dylans-massive-new-sixties-bootleg-series-trove-20150924| title = Inside Bob Dylan's Massive New Sixties Bootleg Series Trove| author = Greene, Andy| date = 24 de setembro de 2015| accessdate = 25 de setembro de 2015| publisher = Rollingstone.com}}</ref><ref>{{Cita web| url = http://bobdylanbox.shop.musictoday.com/page/MinimalSplash| title = The Cutting Edge 1965 – 1966: The Bootleg Series Vol. 12 Collector’s Edition| date = 24 de setembro de 2015| accessdate = 25 de setembro de 2015| publisher = bobdylan.com}}{{Ligazón morta|data=agosto de 2018 }}</ref>
 
A comezos de 2016, Dylan vendeu máis de 6 000 pezas do seu arquivo persoal, incluíndo manuscritos, cadernos, gravacións e cartas, á [[George Kaiser|George Kaiser Family Foundation]] e á [[Universidade de Tulsa]], cun valor estimado de «entre quince e vinte millóns de dólares». A colección tamén incluíu trinta horas de material filmado para o documental ''[[Don't Look Back (documental)|Don't Look Back]]'', así como material cinematográfico da xira [[Rolling Thunder Revue]] de 1975. O arquivo será exposto no Helmerich Center for American Research.<ref>{{cita web| url = http://www.rollingstone.com/music/news/inside-bob-dylans-historic-new-tulsa-archive-its-an-endless-ocean-20160303| title = Inside Bob Dylan's Historic New Tulsa Archive: 'It's an Endless Ocean'| author = Greene, Andy| date = 3 de marzo de 2016| accessdate = 4 de marzo de 2016| publisher = ''Rolling Stone''}}</ref><ref>{{cita web | url = http://www.nytimes.com/2016/03/06/arts/music/bob-dylans-secret-archive.html|title= Bob Dylan’s Secret Archive| author = Sisario, Ben| date = 2 de marzo de 2016| work=The New York Times |accessdate=7 de marzo de 2016}}</ref> O 7 de marzo, anunciou o lanzamento de ''[[Fallen Angels (álbum)|Fallen Angels]]'', un álbum de versións de cancións clásicas na liña de ''Shadows in the Night'', acompañado dunha xira por [[Xapón]] e [[Estados Unidos]] con [[Mavis Staples]].<ref>{{Cita web|url=http://pitchfork.com/news/63980-bob-dylan-announces-new-album-and-tour/|title=Bob Dylan Announces New Album and Tour|last=Monroe|first=Jazz|date=7 de marzo de 2016|accessdate=7 de marzo de 2016|publisher=[[Pitchfork Media]]}}</ref>
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/wiki/Bob_Dylan»