A lámina de metal (normalmente de cobre, zinc ou aceiro) é cuberta cunha capa de graxa ou verniz resistente ó ácido <ref>[{{Cita web |url=http://www.cairnsregionalgallery.com.au/ed-artiststudio.pdf] |título={title} |data-acceso=25 de agosto de 2009 |urlarquivo=https://web.archive.org/web/20150906124255/http://www.cairnsregionalgallery.com.au/ed-artiststudio.pdf |dataarquivo=06 de setembro de 2015 |urlmorta=si }}</ref>. Despois escárvase a capa con axuda dunha agulla <ref>[http://expositions.bnf.fr/bosse/grand/207.htm]</ref> ou dun buril <ref>[http://expositions.bnf.fr/bosse/grand/209.htm]</ref> para debuxar as liñas que se quere que aparezan na obra final (e que se corresponden coas zonas do metal que quedan ó descuberto). Unha vez feito o debuxo, a lámina introdúcese nun baño de ácido ou aplícaselle ácido por riba <ref>[http://expositions.bnf.fr/bosse/grand/210.htm]</ref>. O ácido ataca as partes descubertas da lámina de metal debuxando así toda unha serie de liñas. A capa sobrante de graxa ou verniz retírase. Posteriormente aplícaselle tinta á lámina e límpase a superficie de xeito que só quede tinta nas liñas debuxadas polo ácido.
A lámina introdúcese nunha prensa de impresión de alta presión xunto cunha lámina de papel (previamente humedecida para amolecela) <ref>[http://expositions.bnf.fr/bosse/grand/204.htm]</ref>. O papel absorbe a tinta da lámina conseguindo así un debuxo do gravado do ácido. O proceso pode repetirse máis veces, cada lámina pode dar lugar a centos de impresións sen sufrir un desgaste considerable.
