Porfirio Díaz: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Etiquetas: edición desde un dispositivo móbil Edición feita a través do sitio móbil |
Etiquetas: edición desde un dispositivo móbil Edición feita a través do sitio móbil |
||
Liña 30:
==Carreira militar==
O [[1 de marzo]] de [[1854]], en [[ Ayutla dos Libres]], actual [[Estado de Guerrero]], [[ Florencio Villareal]] e [[Juan N. Álvarez]] proclamaron o [[Plan de Ayutla]] contra o presidente [[Antonio López de Santa Anna]], quen estaba no poder por décima primeira ocasión desde o [[20 de abril]] de [[1853]]. Con esta proclamación, deu comezo a [[Revolución de Ayutla]]. En Oaxaca, Marcos Pérez e os seus achegados comezaron a planear un movemento que secundase a Revolución, para o que estableceron correspondencia coa cidade [[Estados Unidos de América|estadounidense]] de [[Nova Orleans]], onde se atopaba exiliado o exgobernador Benito Juárez, a consecuencia dunha rifa persoal con Santa Anna. En [[1847]], ao estar Juárez á cabeza do poder executivo en Oaxaca, Santa Anna solicitou asilo político, pois fuxía das tropas liberais que lle perseguían. Juárez, de tendencia liberal, negoulle refuxio e Santa Anna fuxiu a [[Xamaica]]. Ao volver Santa Anna a México, en [[1853]], ordenou a aprehensión de Juárez e o seu desterro a Nova Orléans. Cando membros da [[policía secreta]] do goberno, descubriron as cartas dos conspiradores, Marcos Pérez e os seus compañeiros foron encarcerados no [[convento]] de [[Santo Domingo]]. Porfirio Díaz tentou visitar a Pérez, pero a súa familia tentouno desanimar dicindo que ''«Os muros de Santo Domingo non se poden escalar».'' Dise que a súa nai contoulle a historia do seu pai, quen militou baixo as ordes de Vicente Guerreiro na Guerra de Independencia, e ao ser feito prisioneiro en [[1831]] foi levado a Oaxaca, no convento de Santo Domingo. José Faustino Díaz tentou velo por medio de escalar as torres do edificio, pero no acto foi sorprendido e multado. Un día despois do incidente, Guerreiro foi fusilado. Díaz logrou escalar as torres do convento, con axuda do seu irmán, a noite do [[23 de novembro]], e logrou comunicarse vía o [[latín]] con Marcos Pérez. Unhas semanas máis tarde, o gobernador Martínez Pinillos decretou [[amnistía]] para os presos, e Porfirio Díaz foi quen llos comunicou. En [[decembro]], o mesmo gobernador exiliou a Pérez en [[ Tehuacán]], [[Poboa]], e ordenou a captura de Díaz, por votar publicamente en contra de Santa Anna e a favor de Álvarez, chamándolle «''A súa Excelencia o Señor Xeral Don Juan Álvarez».''Naquela época, dar trato de Excelencia e cargo de xeneral a un prófugo da xustiza, como era Álvarez, era considerado iun delito. Por esta razón Díaz fuxo.ref> quen de inmediato formou unha pequena [[guerrilla]], coa que enfrontou ás forzas federais no enfrontamento de Teotongo, o [[7 de febreiro]] de [[1855]].
O [[9 de agosto]] de [[1855]], Santa Anna renunciou á presidencia e embarcouse no [[ Veracruz|porto de Veracruz]] rumbo a [[Cuba]]. [[Juan N. Álvarez]], quen encabezara a revolución, converteuse en presidente provisional. O [[27 de agosto]], Benito Juárez regresou do seu exilio no estranxeiro e foi nomeado gobernador de Oaxaca. Celestino Macedonio, quen era o secretario de Goberno Estatal, nomeou a Díaz como xefe político do [[Distrito de Ixtlán]]. Neste pobo, e a pesar da oposición do xefe militar estatal, Díaz organiza a primeira garda na historia de Ixtlán, coa que participou, a finais de [[1856]], no primeiro sitio de Oaxaca, onde recibiu unha [[Ferida por arma de fogo|ferida de bala]], razón pola que o doutor Esteban Calderón practicoulle unha operación. Este médico máis tarde converteuse no avó do poeta e político mexicano [[José Vasconcelos Calderón|José Vasconcelos]], opositor ao goberno de Díaz.<ref>{{Cita libro |título= O home de Oaxaca|nome= Enrique|apelidos= Krauze |lingua= castelán |ano= 1991 |editorial= Cidade de México: Fondo de Cultura Económica|lugar= Cidade de México |isbn= 968-16--2780-6|dataacceso= 24 de xullo de 2018}}</ref>
En premio aos seus servizos pola causa liberal, o presidente [[Ignacio Comonfort]] conferiu a Díaz o mando militar do [[Istmo de Tehuantepec]], na cabeceira de [[Santo Domingo Tehuantepec|Sto. Domingo Tehuantepec]]. Ante unha inminente rebelión conservadora, Díaz tomou [[ Jamiltepec]], no distrito de [[ Ixcapa]], onde logrou deter o avance conservador. En Tehuantepec coñeceu ao [[ dominico]] de tendencias liberais Mauricio López, ao administrador de correos Juan Calvo, ao xuíz e comerciante Juan A. Avendaño, e ao viaxeiro [[Francia|francés]] Charles Etienne Brasseur. Tamén logrou ter contacto coa [[cultura zapoteca]] e a [[cultura mixteca]], debido a que desta última tiña sangue por porta materna. Coñeceu á insigne tehuana Dona [[ Juana Catalina Romeu| Juana C. Romeu]], descendente dunha importante familia política polo que se relacionou con ela para, anos máis tarde durante o [[ Porfiriato]], impulsar o desenvolvemento do Istmo. En [[1860]], saíu por primeira vez de Oaxaca. É entón cando Brasseur descríbeo como «''Alto, ben feito, dunha notable distinción, o seu rostro de gran nobreza, agradablemente bronceado, parecíame revelar os trazos máis perfectos da antiga aristocracia mexicana..., sería de desexar que todas as provincias de México fosen administradas por xente do seu carácter. Porfirio Díaz é, sen dubidalo un momento, o home de Oaxaca»''.
Ao estalar a [[Guerra de Reforma]], Díaz pelexou en varias batallas, como na acción militar de Calpulalpan, baixo as ordes de José María Díaz Ordaz e Ignacio Mejía. En tres anos fóronlle conferidos os cargos de maior, [[coronel]] e [[tenente xeral]]. Tras o triunfo liberal, acaecido o [[11 de xaneiro]] de [[1861]], Díaz foi postulado a deputado federal, logrando obter unha curul por Oaxaca no [[Congreso da Unión]]. Con todo, ao ser executados [[Melchor Ocampo]], [[Leandro Vale Martínez|Leandro Vale]] e [[Santos Degolado]], polas forzas conservadoras no transcurso do ano, Díaz solicitou permiso para ausentarse e ir pelexar. O permiso foille concedido e no seu lugar quedou o seu suplente, [[Xusto Benítez]].<ref>{{Cita libro |título= A voz da guerra|nome= Alejandro |apelidos= Rosas |lingua= castelán |ano= 2002 |editorial= Editorial Planeta |lugar= Madrid |isbn= 970-726-059-9|dataacceso= 24 de xullo de 2018 }} </ref>
O [[31 de outubro]], celebrouse en [[Londres]], unha convención entre os representantes de [[España]], [[Francia]] e [[Inglaterra]], co propósito de definir a política para seguir coas débedas de México, xa que o [[24 de xullo]], Juárez suspendeu os pagos debido á bancarrota da facenda nacional. A principios de [[decembro]], as forzas francesas, españolas e inglesas chegaron a [[ Veracruz]], [[Córdoba ( Veracruz)|Córdoba]] e [[ Orizaba]], comandadas por [[ Dubois de Saligny]], [[Juan Prim]] e John Russell. Grazas á intervención do [[Secretaría de Relacións Exteriores (México)|Ministro de Relacións Exteriores]] do [[goberno mexicano]], [[Manuel Dobrado]], España e Inglaterra retiraron as súas tropas, como o establecía o punto número catro dos [[Tratados da Soidade]]. Con todo, Francia negouse a abandonar o territorio mexicano e en marzo de [[1862]] avanzou ao interior cun pouco máis de 5,000 soldados, baixo o mando de [[Charles Ferdinand Latrille]], [[Conde de Lorencez]]. A fins de [[abril]] dese mesmo ano, fortificáronse nas Flores, un pequeno poboado do [[ Veracruz de Ignacio da Chave|Estado de Veracruz]]. Benito Juárez ordenou a [[Ignacio Zaragoza]], xeneral mexicano que participou ao lado liberal na Guerra de Reforma, facer fronte ás forzas francesas en Poboa. O [[5 de maio]], Díaz e outros militares interviñeron na [[Batalla de Poboa]], onde lograron derrotar aos franceses e facelos retroceder ata [[ Orizaba]]. Díaz defendeu o á esquerda da cidade, e rebateu en dúas ocasións o ataque francés. Unha vez que fuxiron, González Ortega e Porfirio Díaz déronse á tarefa de perseguilos, ata que Zaragoza impediullos. Ese mesmo día, Juárez recibiu unha carta de Zaragoza mencionándolle os detalles da batalla, e facendo fincapé en «e'' l empeño e bizarría do cidadán xeral don Porfirio Díaz»''.
O [[8 de setembro]], Zaragoza morreu en Puebla. A principios de [[1863]], o emperador [[ Napoleón III]] enviou trinta mil soldados a terra mexicana, xa que a súa intención era impoñer unha presenza xeopolítica francesa (e europea) outra vez en América. [[Federico Forey]] era o comandante das forzas galas, quen puxo sitio a Poboa o [[3 de abril]] de [[1863]]. [[Jesús González Ortega (militar)|Jesús González Ortega]] foi o encargado de defender a praza, con axuda doutros militares como [[Miguel Negrete]], [[Felipe Berriozábal]] e Díaz. Tras máis dun mes de accións militares erradas por parte de ambos os bandos, a cidade caeu en mans dos franceses a noite do [[17 de maio]]. Díaz ordenou destruír todo o armamento e as municións do exército mexicano, para que non caesen en mans dos franceses. Unha vez que as tropas invasoras entraron á fortificación mexicana, os militares republicanos foron feitos prisioneiros.
Díaz, xunto con todos os demais militares, foi capturado e detido no Convento de Santa Inés, en Poboa, os prisioneiros foron levados a [[ Veracruz]], onde se lles conduciría a [[ Martinica]]. Dous días antes de ser embarcados, Díaz e Berriozábal escaparon rumbo á [[Cidade de México]]. Nesta cidade, Juárez e os seus ministros preparábanse para escapar, posto que as tropas de [[Juan Nepomuceno Almonte]] ían tomar a capital con axuda dos reforzos franceses. Díaz falou con Juárez a mañá do [[31 de maio]], en que o presidente lle preguntou que estaba disposto a facer pola causa liberal. Díaz respondeu que necesitaba organizar un exército para combater ás forzas conservadoras e francesas. Juárez, por consello de [[Sebastián Lerdo de Tejada]], asignoulle 30.000 á súa división militar, coa que Díaz marchou a Oaxaca co cargo de gobernador interino. Cara a mediados de [[xuño]], logrou chegar a Oaxaca acompañado do seu irmán Felipe e do coronel [[Manuel do Refuxio González Flores|Manuel González]], quen se escapou das forzas conservadoras en [[ Celaya]], cando o expresidente Comonfort foi derrotado e asasinado.
Durante todo o ano de [[1864]], Díaz e González desenvolveron unha guerra de guerrillas en Oaxaca, e os franceses nunca puideron penetrar ao estado. Con todo, os triunfos dos conservadores aumentaban e Juárez viuse obrigado a saír de [[Monterrey]] rumbo a [[Paso do Norte]]. Hoxe coñecida como [[Cidade Juárez]]. Un grupo de militares e clérigos conservadores dirixíronse cara a [[Viena]], [[Austria]], en [[outubro]] de [[1863]] a ofrecer a coroa do Imperio Mexicano ao [[ archiduque]] [[ Maximiliano I de México| Maximiliano de Habsburgo]] e a súa esposa [[Carlota de Bélxica]]. Tras unha pequena enquisa realizada entre os altos círculos políticos e sociais do país, Maximiliano aceptou a proposta e converteuse en emperador o [[10 de xuño]] de [[1864]], instaurando así o [[Segundo Imperio Mexicano]]. Aínda que Maximiliano converteuse en Emperador de México, renunciou por mandato do seu irmán [[Francisco José I]] aos seus dereitos sobre a coroa de [[Austria]].
Cara a principios de [[febreiro]] de [[1865]], Díaz empezou a fortificación de Oaxaca, posto que as forzas de [[Aquiles Bazaine]] estaban a piques de tomar a vella Antequera. O [[19 de febreiro]] Bazaine comezou o [[Sitio de Oaxaca]], e tras varios meses de asedio, Díaz rendeuse o [[22 de xuño]]. Bazaine ordenou fusilalo, pero a intervención de Xusto Benítez salvoulle a vida. Foi confinado a prisión perpetua no Convento das Carmelitas, en [[Poboa]], polo delito de [[ sedición]]. Con todo, na prisión, estableceu amizade co [[barón]] [[Hungría|húngaro]] Louis de Salignac, quen era o encargado do cárcere.
== Véxase tamén ==
| |||