Cidade: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Liña 54:
[[File:Historical global urban - rural population trends.png|miniatura|Gráfico mostrando a urbanización desde 1950 proxectada ata 2050.<ref>{{cite web|url=https://esa.un.org/unpd/wup/|title=United Nations, Department of Economic and Social Affairs, Population Division (2014). World Urbanization Prospects: The 2014 Revision, CD-ROM Edition|last=|first=|date=|website=|publisher=|access-date=}}</ref>]]
Latinoamérica é o continente máis urbano, con catro quintos da súa poboación vivindo en cidades, incluíndo un quinto da poboación residindo en [[Asentamiento irregular|asentamentos irregulares]] ([[favela]]s, [[
As [[megacidades]], cidades cunha poboación de varios millóns de habitantes, proliferaron a ducias, xurdindo especialmente en Asia, África, e Latinoamérica.<ref>Kaplan et al. (2004), p. 15. "As cidades globais necesitan ser diferenciadas das megacidades, definidas aquí como cidades con máis de 8 millóns de persoas. […] Londres e Nova York xa se cualificaron como megacidades hai 50 anos. En 1990, xa existían 20 megacidades, 15 das cales estaban nas rexións menos desenvolvidas economicamente do mundo. No ano 2000, o número de megacidades aumentaba a 26, de novo todas, excepto seis, localizadas nas rexións mundiais menos desenvolvidas."</ref><ref>Frauke Kraas & Günter Mertins, "Megacities and Global Change"; en Kraas et al. (2014), p. 2. "Mentres había sete megacidades (con máis que cinco millóns de habitantes) en 1950 e 24 en 1990, no ano 2010 xa había 55 e no 2025 haberá, segundo estimacións, 87 megacidades (ONU 2012; Figo. 1)."</ref> A globalización económica aviva o crecemento destas cidades, cando novos fluxos de capital estranxeiro se achegan para unha industrialización rápida, así como a [[offshoring|relocalización de negocios importantes]] desde Europa e Norte América, atraendo [[inmigrante]]s tanto de preto coma de lonxe.<ref>Frauke Kraas & Günter Mertins, "Megacities and Global Change"; en Kraas et al. (2014), pp. 2–3. "Sobre todo, os procesos de globalización eran e son os motores que conducen estes cambios enormes e son tamén as forzas motrices, xunto coa transformación e liberalización política, detrás dos desenvolvementos económicos dos últimos 25 anos (en China, especialmente co chamado socialismo con características chinesas que arrancou baixo Deng Xiaoping en 1978/1979, en India esencialmente durante o curso das políticas de reforma económicas da chamada Nova Política Económica en 1991; Cartier 2001; Nissel 1999). Especialmente nas megacidades, estas reformas levaron a unha enorme chegada de investimentos directos estranxeiros, a procesos de industrialización intensiva por traslado internacional de lugares de produción e dependendo da localización, parcialmente a unha expansión considerábel do sector de servizos cunha demanda crecente de espazos de oficinas así como a unha reorientación de políticas nacionais de apoio-cunha influencia de conglomerados transnacionais pero tamén de considerables pagos por transferencia das comunidades no estranxeiro.
|