Cruceiro lixeiro: Diferenzas entre revisións

Cara a [[Primeira Guerra Mundial]] os cruceiros lixeiros británicos adoitaban levar dous canóns de 6 polgadas (152&nbsp;mm) e talvez oito de 4 polgadas (100&nbsp;mm), ou un armamento uniforme de canóns de 6 polgadas nun barco dunhas 5.000 toneladas, mentres que os alemáns pasaron durante a guerra dos canóns de 4,1 polgadas (105&nbsp;mm) aos de 5,9 (150&nbsp;mm). A construción de cruceiros no [[Reino Unido]] continuou ininterrompidamente ata que o nomeamento do almirante [[John Fisher|"Jacky" Fisher]] como [[Primeiro Lord de Mar]] en [[1904]]. Debido en parte ao desexo de reducir o exceso de gastos polo aumento dos custos de manter o ritmo de produción naval alemá e tamén por sentir que ese tipo de barco era anticuado, Fisher autorizou poucos cruceiros novos e desguazou 70 vellos. A crenza de Fisher de que os [[cruceiro de batalla|cruceiros de batalla]] substituirían aos cruceiros lixeiros para protexer a navegación comercial ao pouco tempo demostrou ser impracticable, xa que os seus altos custos de construción impedían a súa dispoñibilidade nun número suficiente como para facelo, e os [[destrutor]]es eran demasiado pequenos para tarefas de exploración. O grupo de 21 cruceiros da [[clase Town]] comezou en [[1910]] a demostrar as súas excelentes habilidades para a exploración en todo tipo de condicións meteorolóxicas e podían levar o suficiente combustible e munición para protexer as rutas comerciais. A [[clase Arethusa]], aparecida tres anos despois, tamén foi un éxito. Os deseñadores británicos continuaron ampliando e refinando os deseños de cruceiros durante a guerra.<ref>Conroy's, p. 2.</ref>

[[Ficheiro:SMS Bremen 1907.jpg|miniatura|esquerda|SMS ''Bremen''.]]

 

Outras potencias principais concentráronse na construción de [[acoirazado]]s e produciron poucos cruceiros.<ref>Conway's, p. 152-3; Osborne, p. 73-5.</ref>