|
=== Modernismo burgués: do final do século á Gran Guerra ===
Co movemento do [[modernismo catalán|modernismo]], nun certo clima de euforia, tanto no aspecto económico (a consolidación dunha burguesía próspera) como no político (unha crecente afirmación catalanista) e cultural, chega o desexo de dotar áa cultura catalá dos signos de modernidade que a equipararanequiparasen á de calquera outra nación europea. Este clima tamén repercutiu no Liceu coa estrea de óperas de compositores cataláns en sintonía coas correntes artísticas do momento como as de [[Felip Pedrell]], [[Jaume Pahissa i Jo]], [[Joan Lamote de Grignon]] ou [[Enric Morera i Viura|Enric Morera]], e con textos de [[Víctor Balaguer]], [[Àngel Guimerà]] ou [[Eduard Marquina]], que foron ben recibidas, aínda que non conseguiron consolidarse no repertorio habitual.
[[Ficheiro:Liceubomb.jpg|miniatura|Ilustración da explosión no Liceu provocada polo anarquista Santiago Salvador segundo saía no diario ''Le Petit Journal'', [[1893]].]]
O Liceu converteuse tamén no escaparate dunha [[burguesía]] que atopaba nel un espazo refinado e prestixioso. Á súa vez, o [[anarquismo]], que se apoderaapoderara dos movementos de revolta social da época, vía no Liceu un dos símbolos da oligarquía dominante. Esta identificación afectou traxicamente á vida do teatro: o [[7 de novembro]] de [[1893]], a noite de inauguración da tempada (representábase ''[[Guillaume Tell]]'', de [[Gioachino Rossini|Rossini]]), o anarquista [[Santiago Salvador i Franch]] lanzou dúas [[Bomba Orsini|bombas de tipo Orsini]] sobre a platea do teatro, das cales tan só explotou unha, que causaría unha vintena de mortos. A [[Bomba do Liceu]], como ése coñecidocoñece a este feito, conmocionou á cidade; o público do teatro (e, en xeral, o dos teatros da cidade) tardou en volver á normalidade e durante anos non se empregaron as butacas que ocupaban os mortos pola bomba. Ao mesmo tempo, [[Bomba do Liceu|"a bomba do Liceu"]] potenciou, e a miúdo distorsionou, a imaxe clasista do Liceu.<ref name="Sapiens">{{Cita publicación periódica | apelidos= Calpena| nome = Enric |ligazónautor= Enric Calpena | título = Una nit al Liceu | revista = [[Sàpiens]] | lugar = Barcelona | número = núm. 84 | data = outubro de 2009 | páxina = p. 70 |issn = 1695-2014}}</ref> O poeta Maragall, que estaba aquela noite no teatro, escribiu un dos seus versos máissmáis tétricos a raíz deste suceso.<ref name="Alier1986" />
O Liceu pechou e non volveu abrir ata o [[18 de xaneiro]] de [[1894]] cuns concertos dirixidos por [[Antoni Nicolau]]. Pouco despois, representáronse por primeira vez ''[[L'amico Fritz]]'', de [[Pietro Mascagni|Mascagni]], e ''[[Manon]]'', de [[Jules Massenet|Massenet]], con [[Hariclea Darclée]] como protagonista.
A inauguración da tempada [[1909]], en outono, foi importante porque se rexuvenecera o teatro, instaláranse butacas novas e decorárase o proscenio coas pinturas de [[Ramiro Lorenzale]].<ref name="Alier1986" /> A neutralidade de España durante a [[Primeira Guerra Mundial]] permitiu que a industria téxtil catalá medrase ao ser subministradora dos países en guerra. Fixéronse grandes fortunas e os anos vinte foron de prosperidade. O Liceu converteusedeviu nun teatro de primeira liña e acolleu aos mellores cantantes e directores de orquestra do momento, como tamén compañías como os [[Ballets Russes]] de [[Sergei Diaghilev]]. A primeira vez que actuaron no Liceu foi o [[24 de xuño]] de [[1917]] na inauguración da tempada e nun breve ciclo dos ballets que tanto influíron na programación do Liceu nos seguintesvindeiros anos. No teatro bailarían o célebre [[Nijinski]] e [[Lydia Lopokova]].<ref name="Alier1986" />
=== Novidades no repertorio ===
|
